چرا با همراه بیمار بد برخورد می‌شود؟

اگرچه شاید در برخورد نامناسب پرسنل بیمارستانی در مراکز دولتی در وهله اول مهمترین چیزی که به نظر می‌آید همان لحن توهین‌آمیز و رفتار دور از انتظار کادر درمانی است اما شاید بتوان …

اگرچه شاید در برخورد نامناسب پرسنل بیمارستانی در مراکز دولتی در وهله اول مهمترین چیزی که به نظر می‌آید همان لحن توهین‌آمیز و رفتار دور از انتظار کادر درمانی است اما شاید بتوان دلیل عمده این موضوع را در مشکلات و فشارهای زیادی دانست که در بیمارستان‌های دولتی به این نیروها وارد می‌شود...

تعویق‌های طولانی در پرداخت حقوق و اضافه کار از جمله مسایلی است که مشکلات روحی زیادی را بر پرسنل بیمارستان‌های دولتی حاکم کرده است که همین امر انگیزه کار را از آنها گرفته و بی‌شک این مسایل ناخواسته بر نحوه برخورد آنها با بیماران و پرخاشگری به همراهان آنها بی‌تاثیر نخواهد بود.

این در حالی است که تجربه ثابت کرده که حضور همراهان در کنار بیمار علاوه بر ایجاد نوعی رضایت‌مندی در خود آنها موجب آرامش بیمار نیز می‌شود و همچنین این امکان را فراهم می‌کند تا در صورت نیاز به برخی مراقب‌های خاص درمانی مانند تهیه دارو از این همراهان کمک گرفت و بتوانند با ارتباط نزدیک‌تری که با بیمار دارند در درمان وی تاثیر مستقیم و موثری داشته باشند.

البته نباید فراموش کرد برخی از انتظارات که از سوی همراهان بیماران نیز مطرح می‌شود با توجه به امکانات اندک در بسیاری از بیمارستان‌های دولتی تا حدی نابجا و غیرقابل برآوردن است، به عنوان نمونه وقتی همراهان خواستار اختصاص فضایی برای اسکان دایم خود در کنار بیمار می‌شوند نمی‌توان آن را قابل قبول دانست.

هم اکنون بیمارستان‌های دولتی با مشکلات عدیده‌ای نظیر کمبود اعتبارات، کمبود تخت و فضا و کمبود نیرو مواجه هستند و واقعا نمی‌توان پذیرفت در اتاقی که چهار بیمار در آن بستری است چهار همراه نیز به طور دایم حضور داشته باشند زیرا تنفس در چنین فضایی بسیار سخت شده و واقعا پذیرش این جمعیت در یک اتاق کوچک غیرقابل قبول است.

باید با تقویت ساختار خدمات‌دهی در بیمارستان‌ها و رفع چالش‌های کنونی در مراکز درمانی دولتی این فرهنگ را در جامعه نهادینه کنیم و این اعتماد را در اذهان عمومی‌ایجاد کنیم که پرسنل شاغل در بیمارستان‌ها می‌توانند در موارد ضروری برای ارایه خدمات درمانی، مراقبت‌های مختلف و تامین لوازم مورد نیاز بیمار حضوری به موقع داشته باشند و در تمام مراحل درمان نیازی به حضور همراه در کنار بیمار نیست و به نظر می‌رسد می‌توان همانند بسیاری از کشورهای پیشرفته، حضور دایم بیمار در کنار بیمار را منوط به برخی مراحل خاص درمان که نیاز به کمک همراه مانند خرید دارو و ارایه خدمات خاص احساس می‌شود، کرد و در سایر مراحل درمانی، همراه می‌تواند دیدار خود از بیمار را به ملاقات‌های مستمر محدود کند زیرا در غیر این صورت هیچ چیزی جز تحمیل یک هزینه اضافی به دولت و خانواده بیمار حاصل نخواهد شد.

با توجه به این مساله به نظر می‌رسد حذف پذیرش همراه در بیمارستان‌ها تنها تا حدی مورد قبول و قابل اجرا باشد چرا که اجرای کامل این طرح مستلزم فراهم کردن تمام شرایط لازم برای مراقبت‌های ویژه از بیماران و ایجاد اعتماد لازم در بین مردم است که هنوز در جامعه ایران با آن فاصله بسیار است.

البته مجلس به عنوان نهادی تاثیرگذار بر تمام امور کشور از این مساله غافل نبوده و کمیسیون بهداشت و درمان همواره در جهت حل مشکلات این عرصه تلاش کرده است.

در مورد بحث مذکور نیز اعضای کمیسیون بهداشت و درمان ضمن بررسی موضوع، همواره در تلاش برای ارایه راهکارهای علمی ‌و عملی در این مسیر هستند که قطعا بازدید سرزده از بیمارستان‌های دولتی و نظارت بر این وضعیت یکی از این اقدامات است که از مدت‌ها قبل در بسیاری از شهرستان‌های سراسر کشور آغاز شده است که بنا داریم با گسترده‌تر کردن این پروژه با مسایل موجود در بیمارستان‌های دولتی از نزدیک آشنا شده و در تصمیمات آینده کمیسیون دخالت دهیم.

دکتر انوشیروان محسنی بندپی - نایب رییس کمیسیون بهداشت درمان مجلس هشتم