سلام بر «دیپلماسی فوتبال»

مشاوران اکتیو و مفاخر فوتبال کجایند

فوتبال به عنوان یک پدیده اجتماعی در دنیای امروز از منزلت رفیعی برخوردار است اما سؤالی که باید مطرح کنیم این است که فوتبال ما در ابعاد بین المللی در کدام نقطه قرار دارد؟

واقعیت این است که فوتبال ایران در عرصه آسیا به عنوان یک قطب بزرگ مطرح بوده و هست که سه بار حضور در جام جهانی، کسب عناوین سترگ در عرصه جام ملت های آسیا و جام باشگاه های آسیا و حضور لژیونرهای ما در لیگ های معتبر اروپا ما را در زمره کشورهای مدعی در این قاره کهن قرار داده است.

اما از این موفقیت های سترگ که بگذریم باید بپذیریم که از فوتبال روز دنیا و آموزه های حرفه ای عقب هستیم. به کرات در خصوص این نقطه تاریک نوشته ایم و زنگ خطر جدی را به صدا درآورده ایم اما معلوم نیست که چرا آقایان پشت میز نشین، عنایتی به رفتار حرفه ای ندارند.

کار به جایی رسیده که هر لحظه بوی محرومیت به مشام می رسد، جالب اینکه هر کس از راه می رسد به فیفا شکایت می کند تا از این راه به نوایی برسد و جیب خود را پر از «دلار» و «یورو» کند.

می گویند آدم مار گزیده از ریسمان سیاه و سفید می ترسد، باشگاه استقلال برای آنکه به سرنوشت پرسپولیس دچار نشود، دست به جیب شد و طلب «سرادان گمالوویچ» را پرداخت کرد.

حرف ما این است که چرا باید کار به جایی برسد که به ما اولتیماتوم بدهند و ضرب الاجل تعیین کنند؟

تمامی این ندانم کاری ها به بی اطلاعی باشگاه ها از رفتار حرفه ای برمی گردد، طبعا اگر افراد کاربلد که به دیپلماسی فوتبال واقف باشند، در باشگاه ها و فدراسیون فوتبال حضور داشته باشند، هیچ گاه نقره داغ نمی شویم.

به کرات هشدار داده ایم و باز هم تکرار می کنیم مادامی که ریشه «دلالیسم» در فوتبال ما خشکیده نشود و مشاوران کاردان به بازی گرفته نشوند، فوتبال ما باز هم اسیر این اهمال کاری ها خواهد شد. از دیرباز به سبب اینکه فوتبال ایران به عنوان یک قطب بزرگ سر بر آسمان قاره کهن می سایید و از همه مهم تر حضور افراد اکتیو و کارآمد در رأس فدراسیون همواره مورد توجه خاص «فیفا» و AFC قرار داشت. مراودات و رایزنی این دسته از مدیران کاربلد حتی پس از انقلاب نیز تداوم داشت، به طوری که بعضا کرسی های مهمی را در این دو نهاد بین المللی از آن خود می کردند.

یقینا حضور جدی و فعال اینگونه افراد در کمیته های فیفا و AFC می تواند برای فوتبال ما از جهات بسیاری مثمر ثمر و رهگشا باشد. خب، حالا این سؤال در مغزمان نقش می بندد که در حیات جدید فدراسیون فوتبال چند مدیر توانمند داریم که به «دیپلماسی فوتبال» آشنا بوده و راه مراوده با فیفا و کنفدراسیون فوتبال آسیا را بلد باشند؟ باز جای شکرش باقی است که یکی از نوابغ و اسطوره های فوتبال ما به طور مداوم به «زوریخ» (مقر فیفا) می رود و به عنوان یکی از اعضای برجسته فیفا با بلندپایگان فوتبال دنیا به بحث و تبادل نظر می پردازد. علی دایی را می گوییم، مردی که عضو کمیته فنی فیفا است و مایه مباهات فوتبال ایران به شمار می رود.

او حالا یکی از سه کاندیدای ریاست کمیته جوانان فیفا است و بعید نیست که به زودی حکم تازه ای از «سپ بلاتر» دریافت کند. حرف ما این است که چرا فدراسیون از چنین فرد توانایی به سادگی عبور می کند و سکان هدایت یکی از پست های کلیدی را به او نمی سپارد؟

چه ایرادی دارد که دایی به عنوان یک مقام بلند پایه فوتبال ایران در نشست های مهم فیفا حضور یابد و رابط ما و فدراسیون جهانی باشد؟

حال که فدراسیون فوتبال ما از وجود خبرگان و مفاخر فوتبال بی بهره است، حداقل به دایی هااتکا کند تا بیش از اینها فوتبال ما از سوی فیفا و کنفدراسیون فوتبال آسیا مورد شماتت قرار نگیرد.