زمان و مکان در سینما

انتخاب مکان صحنه در اغلب مواقع، اختیاری است. اندیشه ای به ذهن نویسنده راه می یابد، مکان به اندازه کافی در نظر او طبیعی به نظر می آید، بنابر این مکان را بدین صورت تعیین می کند. اما، …

انتخاب مکان صحنه در اغلب مواقع، اختیاری است. اندیشه ای به ذهن نویسنده راه می یابد، مکان به اندازه کافی در نظر او طبیعی به نظر می آید، بنابر این مکان را بدین صورت تعیین می کند. اما، اکثریت قریب به اتفاق صحنه ها به مکانی که در آن رخ می دهند به طور گریزناپذیر گره نخورده اند. و یک مکان خاص، در حالی که به طور حتم معقول است، ممکن است از لحاظ تصویری جالب نباشد.

این می تواند به یک فرصت از دست رفته بدل شود زیرا فیلم، رسانه ای است که قدرت بزرگ آن بر تصویر متکی است و یک مکان مجذوب کننده یا غیر معمول می تواند یک فضای تصویری را به فیلم اضافه کند.

صحنه هایی که در شب فیلمبرداری می شوند می توانند از لحاظ دراماتیک و تصویری مؤثر باشند. اما گرفتن هر تصویری در شب نیازمند تجهیزات نوری بیشتر و افراد بیشتر نسبت به فیلمبرداری در روز است. برای گرفتن تصویری که به واقع جالب باشد باز هم نیازمند تجهیزات نوری بیشتر و باز هم افراد بیشتر است.

همچنین به خاطر داشته باشید صحنه هایی که به طور خاص به هنگام طلوع و غروب خورشید رخ می دهند در واقع قابل فیلمبرداری به طور دقیق در آن اوقات روز نیستند. طلوع خورشید بسیار زود به روز و غروب خورشید به شب بدل می شود.

بهترین راه تنظیم صحنه برای روز است مگر آنکه قصد دراماتیک روشن و مجاب کننده ای برای تنظیم آن در شب وجود داشته باشد.

زمانی که شما به این پرسشها پاسخ گفتید، شما می توانید طراحی صحنه را آغاز کنید، نحوه آغاز کنش را معلوم کنید و طرح کلی ضربه ها را بنویسید. و زمانی که دانستید شخصیتها در صحنه چه خواهند کرد، آن گاه می توانید نوشتن گفتگوها را آغاز کنید.

در حالی که درک اصول گفتگوها برای هر فیلمنامه نویسی شایان اهمیت است، برای کسی که فیلمنامه کوتاه می نویسد از اهمیت ویژه ای برخوردار است.

قهرمان در کنش اوج گیرنده با یک سری کشمکشهایی روبرو می شود که با نزدیک شدن به اوج، بالاترین نقطه دراماتیک در کنش، شدت می یابند. هر پرسشی در ارتباط با طرح یا شخصیت که در اوج هنوز به جای خود باقی هستند در گره گشایی جواب داده می شوند.

در یک پایان باز، درگیری به طور ناقص حل می شود یا به طور کامل حل نشده باقی می ماند و طرح بدون نتیجه قطعی رها می شود. در یک پایان بسته، درگیری به طور کامل حل می شود و طرح به یک پایان جامع می رسد. صحنه ها در طول فیلمنامه بر مبنای علت و معلولی به هم پیوند می خورند، اصلی که بر مبنای آن یک کنش یا یک رویداد، پاسخی را در شکل کنش یا رویداد دیگری تولید می کند. نقطه حمله باید تا جایی که ممکن است به تاخیر بیفتد، بهترین شکل آن است که همراه با کنش مرکزی صحنه که در حال ادامه است همراه باشد.

یک صحنه به طور فوق العاده ای می تواند کوتاه باشد، اما هرگز نباید بیش از سه صفحه، ترجیحاً دو صفحه، باشد. در غیر این صورت حفظ توجه مخاطب دشوارتر خواهد بود.

مریم اکبرلو