بازگشت لیپی تضمینی برای موفقیت دوباره ایتالیا

پس از حذف تیم ملی ایتالیا از گردونه رقابت های یورو ۲۰۰۸ به فاصله چند روز روبرتو دونادونی, سرمربی ناکام آتزوری ها از سمتش برکنار شد تا در فاصله کمی مارچلو لیپی, همان سرمربی که پس از قهرمانی ایتالیا در جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان هدایت شاگردانش را به دست دونادونی سپرده بود, بار دیگر به جمع لاجوردی ها بازگردد

پس از حذف تیم ملی ایتالیا از گردونه رقابت های یورو ۲۰۰۸ به فاصله چند روز روبرتو دونادونی، سرمربی ناکام آتزوری ها از سمتش برکنار شد تا در فاصله کمی مارچلو لیپی، همان سرمربی که پس از قهرمانی ایتالیا در جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان هدایت شاگردانش را به دست دونادونی سپرده بود، بار دیگر به جمع لاجوردی ها بازگردد.

بهتر است بحث در خصوص بازگشت لیپی را با توضیحاتی در مورد فابیو کاپلو آغاز کنیم. دن فابیو پیش از این در سال های ۹۱ تا ۹۶ در میلان حضور داشته و در کنار روسونری ها موفق به کسب افتخاراتی چون ۴ بار قهرمانی در اسکودتو و لیگ قهرمانان اروپا شده است. البته او مجددا در فصل ۹۸-۹۷ به سن سیرو بازگشت که بعدها اعلام کرد بازگشتش به این تیم خطای محض بوده است. پس از خروج کاپلو از این باشگاه روسونری ها فصل را با اختلاف ۳۰ امتیاز با یوونتوس، صدرنشین جدول به پایان رساندند. سرمربی کنونی تیم ملی انگلیس اعتقاد دارد که نباید این تصور را داشت که با بازگشت به تیم ملی یا باشگاهی که همه جور موفقیت هایی با آن کسب شده، همان افتخارات مجددا تکرار می شود. حال با بازگشت مارچلو لیپی به تیم ملی ایتالیا عده ای بیم آن را دارند که موفقیت های سابق دیگر تکرار نشود درست مانند جریان بازگشت کاپلو به میلان. لیپی در سال ۲۰۰۶ همراه با شاگردانش قهرمانی در جهان را تجربه کرده و حال بحث ما این است که آیا این مرد ایتالیایی انگیزه کافی برای تکرار افتخارات گذشته را دارد یا خیر. با این که لیپی در زمان انتصاب مجدد گفته بود که بسیار خوشحال است و انگیزه بالایی دارد اما منتقدان به این نکته اشاره می کنند که برای تکرار پیروزی های گذشته باید یک بار سقوط کرد تا قدر موفقیت ها را دانست. گروهی دیگر اعتقاد دارند که لیپی می تواند نام خود را به عنوان موفق ترین مربی تاریخ فوتبال ایتالیا مهر و موم کند تنها در صورتی عزم خود را جزم کرده تا نام او جای نام ویتودیو پوتزو که در دهه ۱۹۳۰ موفقیت هایی را در عرصه جهانی برای ایتالیا به ارمغان آورده بود، بگیرد و این امر می تواند بهترین انگیزه برای مارچلو باشد. لیپی در زمان حضور در یورو ۲ عنوان قهرمانی پیاپی در اسکودتو را ثبت کرده آن هم در زمانی که برای بار دوم راهی دل آلپی شده بود. پس می توان نتیجه گرفت که مارچلو خط بطلانی بر ادعاهای کاپلو کشیده است. سرمربی های دیگر نیز نشان داده اند که ادعاهای کاپلو فقط در مورد خودش صادق بوده، برای مثال اوتمار هیتسفلد با بازگشت مجدد به بایرن مونیخ در فصل گذشته سه جام را برای باواریایی ها به ارمغان آورد.

رینوس میشل با حضور مجدد در تیم ملی هلند توانست قهرمانی در یورو ۱۹۸۸ را ثبت کند، درست ۱۴ سال پس از قهرمانی اش در جام جهانی ۱۹۷۴ با لاله های نارنجی.

در حقیقت فدراسیون فوتبال ایتالیا تصمیم گرفته بود که یک گزینه مطمئن را انتخاب کند چرا که با حضور روبرتو دونادونی جوان و بی تجربه تیم ملی ایتالیا ضربه سختی را متحمل شد. لیپی که یک بار سابقه کسب افتخار در کنار شاگردان قدیمی اش را دارد یک مرد تاکتیکی به تمام معناست و این قضیه را دو سال پیش به اثبات رسانده است. جام جهانی ۲۰۱۰ آفریقای جنوبی در راه است و لیپی کار سختی پیش رو دارد.

با توجه به این که ۱۴ تن از ستارگان حاضر در یورو امسال سنی بالای ۳۰ سال دارند و هواداران دیگر نمی توانند یک ناکامی دیگر را شاهد باشند، لیپی ناچار است خیلی سریع تیمی نتیجه گرا را آماده کند و فرصتی برای پیاده کردن فلسفه آرسن ونگر که مهره های جوان را جانشین ستارگان پا به سن گذاشته می کند، ندارد. گروهی می گویند که روبرتو منچینی برای هدایت تیم ملی ایتالیا شایسته تر بود اما باید به این نکته اشاره کرد که منچو تنها در سه فصل سری آ توانسته با کمک تیمی خلاق و چابک قهرمانی در اسکودتو را تجربه کند. لوچانو اسپالتی و چزاره پراندلی نیز در حال حاضر مشکلی از تیم ملی حل نمی کنند. شاید در میان مربیان باشگاهی کارلو آنچلوتی تنها گزینه مناسب بود اما نبود مهره های قدرتمند در خط میانی تیم ساز مخالف با سیستم های کارلتو را می زد. شاید سرمربی میلان همان گزینه جانشینی لیپی در سال ۲۰۱۰ یا ۲۰۱۲ باشد، درست زمانی که نسل زیر ۲۱ سال ایتالیا کاملا پخته و باتجربه شده است.

حورا شکیبی ممتاز