اینتر به دنبال روح ایتالیائی

موراتی از نظر خرج کردن و هزینه نمودن مسئله ای ندارد و قادر است کل تیم را فروخته و دوباره بازسازی کند البته مشکل اصلی در اختیار گرفتن ملی پوشان ایتالیائی حاضر در اردوی تیم ملی است که باشگاه های آنها به راحتی اجازه خروج صادر نمی کنند, ولی همین که اعلام می شود ”اینتر“ در صدد خرید ”تونی“, ”دی روسی“ و ”ژاکاردو“ برآمده نشان می دهد که گام های اولیه در حال طی شدن است و ”مانچو“ و مدیران این تیم سعی می کنند به مرور ضعف ملیتی تیم را برآورده کرده و روح ایتالیائی را در جمع خود افزایش دهند

”اینتر“ تیم سوم جدول سری A که طی سال‌های اخیر، یکی از مشتریان پر و پا قرص این مکان است و نظاره‌گر قهرمانی‌های میلان و برونتوس بوده، تیمی است که از بازیکنان چندملیتی تشکیل شده است.

در این تیم از کلمبیا، صربستان و مونته‌نگرو، پرتغال، شیلی، برزیل، آرژانتین، اروگوئه و نیجریه بازیکنان موردنظرش را جذب کرده و تعداد کمی بازیکن ایتالیائی‌ در ترکیب خود دارد که به همین منظور بعضی‌ها این تیم را منتخب جهان قلمداد می‌کنند با پا را فراتر نهاده و آرژانتینی دوم می‌نامند! همین مسئله تا حد زیادی شخصیت قهرمانی را از اینتری‌ها دور کرده و آنها درگیر مسائل درون تیمی و بحرانی کرده که اجازه نمی‌دهد با این همه سرمایه‌گذاری هنگفت ”اینتر“ که تا پایان فصل بعد خیالش از بابت ماندن در این تیم آسوده شده، به نکته ظریفی پی برده که قصد دارد آن را ترمیم کرده و برطرف سازد. او در مصاحبه با یکی از روزنامه‌های پرتیراژ کشورش اعلام نموده.

اینتری ایتالیائی‌تر باید بسازم! در این جمله هزاران حرف نهفته است که اگر به آن توجه شود، شاید آرزوی چندین ساله طرفداران برآورده گردد.

اگر به یاد داشته باشید، آخرین قهرمانی این تیم در سری A مربوط به اواخر دهه ۸۰ میلادی بوده که در آن سال‌ها این تیم از ۳ مهره بزرگ و مطرح فوتبال آلمان یعنی ”برمه“، ”مانتوس“ و ”کلینزمن“ در ۳ خط اصلی زمین بهره می‌برد.

سایر نفرات این تیم را ملی‌پوشان ایتالیائی تشکیل می‌دادند. ”والتر زنکا“ ستون اصلی دروازه تیم ملی این کشور بود. جوزپه برگومی و سیاستین فری مدافعان اصلی تیم ملی این کشور در جام جهانی ۱۹۹۰ بودند که اولی سمبل غیرت و وفاداری به پیراهن اینتری‌ها بود و هست.

”دی‌آگوستینی“ و ”دی‌ ناپولی“ هافبک‌های سرشناسی بودند که در تیم ”وینچینی“ سرمربی وقت ایتالیا، مهره‌هائی اساسی به‌شمار می‌رفتند و ”آلوو سره‌نا“ مهاجم بلندقامت و ملی‌پوشی بود که به همراه ”مانچینی“، ”ویالی“ و ”اسکیلاچی“ در خط حمله اینتری‌ها خودنمائی می‌کردند.

در کنار این عده چند بازیکن جوان و معمولی بومی و همچنین تعدادی بازیکن خارجی تمرین می‌کردند که در صورت لزوم به ترکیب تیم اضافه می‌شدند و بازیشان در کنار این همه ستاره نموده پیدا می‌کرد. روح ایتالیائی ”اینتر“ در آن زمان بر همه مسائل باشگاه مستولی بود و هیچ جائی برای دودستگی خارجی‌ها وجود نداشت. آنها هر توطئه‌ای را خنثی می‌کردند و به‌راحتی در برابر بازیکنان سرکش می‌ایستادند، ضمن اینکه ”برگومی“ واقعاً رهبری شایسته بود که اوضاع را جمع و جور می‌کرد، ولی امروز این مسئله در ”اینتر“ نایاب است و دلیل اصلی عدم نتیجه‌گیری این تیم قلمداد می‌شود که ”مانچو“ سرمربی جوان این باشگاه به درستی متوجه موضوع شده و درصدد رفع آن برآمده که اگر موفق به این انقلاب درون تیمی گردد، پس از سال‌ها خواسته مسئولان و طرفداران این تیم را برآورده خواهد کرد.

”موراتی“ از نظر خرج کردن و هزینه نمودن مسئله‌ای ندارد و قادر است کل تیم را فروخته و دوباره بازسازی کند. البته مشکل اصلی در اختیار گرفتن ملی‌پوشان ایتالیائی حاضر در اردوی تیم ملی است که باشگاه‌های آنها به‌راحتی اجازه خروج صادر نمی‌کنند، ولی همین‌که اعلام می‌شود ”اینتر“ در صدد خرید ”تونی“، ”دی‌روسی“ و ”ژاکاردو“ برآمده نشان می‌دهد که گام‌های اولیه در حال طی شدن است و ”مانچو“ و مدیران این تیم سعی می‌کنند به مرور ضعف ملیتی تیم را برآورده کرده و روح ایتالیائی را در جمع خود افزایش دهند که این مسئله زمان مناسبی را می‌طلبد و اگر ”مانچو“ موفق به اجراء آن گردد، حتم بدانید زمان بیشتری روی نیمکت این تیم دوام آورده و کار رهبری اینتری‌ها را بر عهده خواهد داشت.