نکته ای خطیر در فوتبال ما

مسئله جذب حق پخش تلویزیونی مسابقات فوتبال که سهمیه ایران را در فصل بعدی رقابت های لیگ باشگاهی کشور در معرض تردید قرار داده نکته ای است که در ورزش ما هیچگاه حل نشده و این به سبب عدم جدیت در این موضوع و پیگیری نشدن آن تا زمان رسیدن به نتیجه نهایی است

مسئله جذب حق پخش تلویزیونی مسابقات فوتبال که سهمیه ایران را در فصل بعدی رقابت های لیگ باشگاهی کشور در معرض تردید قرار داده نکته ای است که در ورزش ما هیچگاه حل نشده و این به سبب عدم جدیت در این موضوع و پیگیری نشدن آن تا زمان رسیدن به نتیجه نهایی است . در هیچ جای دنیا رسم نیست که تلویزیون اقدام به پخش مستقیم و وسیع مسابقات تیم های پرطرفدار کند. بدون آن که سود آن به جیب آن باشگاه ها برود. در ایران پرسپولیس و استقلال قسمت عمده ای از هواداران خود را روی سکوها نمی بینند زیرا در همان دقایق بازی هایشان روی آنتن است.

وقتی هم که بحث گرفتن پولی بابت پخش این بازی ها از تلویزیون پیش می آید. معمولا چیزی دست این تیم ها را نمی گیرد و در نهایت دو تیم پرطرفدار معمولا مقروض اند و آهی در بساط ندارند، در صورتی که اگر حق پخش تلویزیونی مسابقات شان واقعا به آنها پرداخت شود و تمام و کمال به آنان ارائه گردد، قسمتی از این مشکل حل خواهد شد.

اصولا باشگاه های بزرگ اروپا همواره در شروع فصل روی درآمد حاصل از پخش بازی هایشان از تلویزیون و ماهواره حساب دقیقی باز می کنند و قسمت عمده ای از درآمد و خرج خود را از این طریق به دست می آورند. پول بلیت فروشی مسابقات خانگی هم از نکات مهم و مواردی است که تیم های باشگاهی روی آن حساب می کنند، اما حق پخش تلویزیونی چیز دیگری است زیرا یک پول درشت و قطعی را از همان ابتدای فصل نصیب باشگاه ها می کند ، حال آن که برای دریافت پول بلیت فروشی باید هر دو هفته یک بار اقدام کنند و طول می کشد تا این پول حاصل آید.

● منابعی جدید

به دلیل همین مسئله است که باشگاه های اروپایی همیشه کوشیده اند منابع جدید و وسیعی از درآمدزایی را برای خود فراهم آورند و این هم شامل راه های سنتی (فروش بازیکنان)می شود و هم طرقی جدید (قراردادهای تبلیغاتی تیمی و فردی با صاحبان کالاها) باشگاه های حتی محبوب ما هم که در این زمینه ها سلاح هایی غیر قابل انکار و ا بزار لازم را دارند، معمولا ضعیف عمل می کنند و نه تنها درآمد مورد نیاز را فراهم نمی کنند، بلکه همیشه محتاج هستند و دست نیاز به سوی این و آن دراز می کنند. عاملی که می تواند قسمتی از این مشکل را حل کند و از نیازمند بودن باشگاه های بزرگ ما بکاهد، دریافت حق پخش تلویزیونی مسابقات است و این نه فقط نیازمند پیگیری خود دو باشگاه پرطرفدار است، بلکه مقام های مربوطه در فدراسیون سازمان لیگ و «سیما» باید در این زمینه مساعدت کنند و قدم های لازم را بردارند و متاسفانه قصورهای زیادی در این خصوص صورت گرفته است.

● مسئله ای نامعلوم

امروز که کنفدراسیون فوتبال آسیا شرط بالا بردن سهمیه ایران در جام باشگاه های قاره را مشخص شدن وضعیت حق پخش تلویزیونی باشگاهی و رسیدن سهم باشگاه ها به آنان اعلام کرده ، قضیه خطیرتر و جدی تر از همیشه شده است و حتی بارها از زبان علی کفاشیان و همکارانش حساسیت ها و اهمیت این مسائل را شنیده ایم و این که چرا در تدوین و اجرای این امر این قدر تاخیر می افتد، بر ناظران پوشیده است. این که سهمیه ایران در جام قهرمانان باشگاه های آسیا ۲ یا۳ و ۴ تیمی بودن ما در آن رقابت ها بر این مسئله وابسته شده باشد، چیزی است که می گوید سران AFC می خواهند بنا و روالی را در کشورمان دایر کنند که مطابق با اصول رایج در اروپا و کشورهای صاحب فوتبال باشد و کلیت فوتبال آسیا را با آن همسو کنند و این که چرا ما این قدر در این زمینه کند و منفعل عمل می کنیم، نامعلوم می نماید.

باید نشست و جلساتی گذاشت و برنامه هایی ریخت و درصدهای حاصل از حق پخش تلویزیونی و پول هایی را که نصیب باشگاه ها می شود، مشخص و بر طبق آن عمل کرد.

این انتظار درستی نیست که بازی های قرمز و آبی دائما روی آنتن باشد اما درآمد درست و بایسته آن به حساب آنان واریز نشود و این کار روال و اصولی نداشته باشد و تابع فرآیندها و قواعد روز نباشد که در سایر کشورها آن را می بینیم. مسئله فقط دو تیم پرطرفدار پایتخت نیست و سایر تیم ها را نیز در بر می گیرد و حتی اگر فقط مسابقات آنان با سرخابی را مبنا بگذاریم که در طول فصل پخش تلویزیونی می شود، می بینیم که مبلغ قابل توجهی را تشکیل می دهد. ضمن این که قرار نیست تا ابد سایر تیم ها از این منابع بی بهره بمانند و به هر حال بازی های آنها باید محاسبه و پرداخت شود.

این درست نیست که بازیهای تیم ها مکررا پخش شود و پول عمده ای از این بابت دست شان را نگیرد و طوری هم با ماجرا برخورد شود که انگار به این باشگاه ها لطف هم شده که تصویرشان روی صفحه تلویزیون رفته است.

وحید رسولی