صاعقه

صاعقه خورد به آنتن بی سیم و بی سیم ام از کار افتاد, ارتباط ما با همه جا قطع شد نداشتن بی سیم می توانست برای همه محوری که به دست نیروهای لشکر سپرده شده بود, تهدید جدی باشد باید بی سیم هرچه زودتر عوض می شد تا نگرانی ها کم شود و بتوانم ارتباط بچه ها را با عقبه حفظ کنم تا خدای ناکرده مشکلی پیش نیاید بی سیم را انداختم روی کولم و رفتم برای تعویض آن

صاعقه خورد به آنتن بی‌سیم و بی‌سیم‌ام از کار افتاد، ارتباط ما با همه جا قطع شد. نداشتن بی‌سیم می‌توانست برای همه محوری که به دست نیروهای لشکر سپرده شده بود، تهدید جدی باشد. باید بی‌سیم هرچه زودتر عوض می‌شد تا نگرانی‌ها کم شود و بتوانم ارتباط بچه‌ها را با عقبه حفظ کنم تا خدای ناکرده مشکلی پیش نیاید. بی‌سیم را انداختم روی کولم و رفتم برای تعویض آن.

صبح بود که راه افتادم به طرف مقر فرماندهی، جاده پر از گل و لای بود. وسط راه دوباره باران شروع به باریدن کرد. خیس شده بودم، آب از بادگیری که به تن داشتم چکه می کرد.

همه بچه ها رفته بودند توی سنگرها به جز نگهبانان که همچنان مراقب اوضاع و احوال بودند و نگهبانی می دادند. توی مسیر سه، چهار کیلومتری جاده، کسی به چشم نمی خورد.

با صدای انفجار چند گلوله خمپاره خوابیدم روی زمین، یکی از خمپاره ها چند متری ام منفجر شد و روی جاده گودالی را به وجود آورد، گل به سر و صورتم نشسته و لباس هایم کثیف شده بود.

وقتی رسیدم سنگر فرماندهی گردان، بچه ها ایستادند به تماشا. از فرط خستگی کنار در نشستم. کمردرد گرفته بودم. چند دقیقه ای برای استراحت به خواب رفتم.

سنگر فرماندهی برایم جای دنجی بود که پس از چند روز خستگی، بی خوابی و در به دری توانستم ساعتی را در آن استراحت کنم. چشمانم را که باز کردم و بی سیم جدیدی را که گرفتم، دیدم امیر خورشیدی آماده شده برای این که مرا با موتور برساند جلو. خوشحال شدم.

مسافت زیادی را باید با پای پیاده و تنها می رفتم؛ با این حال از امیر تشکر کردم و گفتم: راضی به زحمت شما نیستم ولی امیر موتور را از کنار سنگر آورد و روشن کرد.

سوار شد و مرا صدا زد و من هم نشستم ترک موتور. سفارش کرد بسم الله بگویم و آیه الکرسی بخوانم تا اتفاقی برایمان نیفتد.

گاز موتور را گرفت به طرف خط مقدم، با سرعت می رفت، توی راه چند بار با صدای بلند گفت محکم بنشین، مواظب باش نیفتی. هر از چند لحظه دوباره حرف هایش را تکرار می کرد. آخرین بار لحن صدایش عوض شد و داد زد مواظب باش!

شانه های امیر را محکم گرفتم. صدای زوزه تیرها از کنار گوش من و امیر بخوبی شنیده می شد. هر قدر جلوتر می رفتیم، آتش دشمن هم زیادتر می شد.

حسابی توی تیررس عراقی ها قرار گرفته بودیم. تیری اصابت کرد به بدنه موتور، امیر هم با سر افتاد روی سنگر رو به رو! موتور افتاد روی من و امیر. پای امیر خورد روی اگزوز و سوخت.

بچه ها از سنگر زدند بیرون. آمدند موتور را بلند کردند، پاهایم درد گرفته بود. دلم به حال امیر سوخت. ازش عذرخواهی کردم. گفتم تقصیر من بود ببخشید، افتادی توی سختی و زحمت. امیر گفت نه بابا این حرف ها چیه؟

جثه من و امیر کوچک تر از موتور تریل بود. بچه ها اصرار کردند برویم داخل سنگر ولی سنگری درکار نبود، بلکه جان پناهی بود در مقابل سرما و تیر مستقیم دشمن که بچه ها در آن چنباتمه زده بودند. موتور را از توی همان خاکریز که حالا سنگر بچه ها شده بود، آوردیم بیرون.

امیر موتور را روشن کرد تا مرا برساند به انتهای خط مقدم. خواستم که بقیه راه را خودم با پای پیاده بروم، نگذاشت. امیر اصرار کرد و من سوار شدم و به اتفاق هم رفتیم به سمت جلو. امیر تا سنگر نگهبانی مرا رساند. بچه ها چشم به راه بودند تا زودتر برگردم. سنگر ما اولین سنگر خط مقدم بود و حساس تر از سنگر های دیگر.

بی سیم هم نیاز اولیه آن بود. تا از راه رسیدم صادق ذوالقدر سراغ بی سیم جدید آمد. می خواست مطمئن شود که بی سیم را عوض کرده ام. وقتی متوجه شد بی سیم عوض شده کلی خوشحال شد. خورشیدی برگشت عقب. وقتی صدای خش خش بی سیم بلند شد، انگار بارقه امید در دل جمع چند نفری بچه ها دمیده شد.

محمد خامه یار