جمعه, ۱۴ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 3 May, 2024
مجله ویستا

خون آشام


خون آشام

بله خانم دكتر, ببخشین همسرتون پشت خط هستن
مگه بهشون نگفتین كه من مریض دارم
چرا ولی ایشون اصرار كردن , كه

- بله‌... خانم‌ دكتر، ببخشین‌ همسرتون‌ پشت‌خط هستن‌.

- مگه‌ بهشون‌ نگفتین‌ كه‌ من‌ مریض‌ دارم‌؟

- چرا ولی‌ ایشون‌ اصرار كردن‌، كه‌...

- خیل‌ خب‌، خیل‌ خب‌... ارتباط بدین‌.

- الو؟ بنفشه‌؟

- بله‌؟ چیه‌ جهانگیر؟ باز چه‌ خبره‌، من‌ مریض‌دارم‌... كاری‌ داشتی‌؟

- واسه‌ من‌ قیافه‌ نگیر لعنتی‌... خودت‌ بهترمی‌دونی‌، بگو قرصای‌ منو كدوم‌گوری‌ گذاشتی‌؟

- كدوم‌ قرصا... خفه‌ شو، بگو اونارو كجاگذاشتی‌... تو خیال‌ كردی‌ با هالو طرفی‌، كاری‌نكن‌ كه‌ پاشم‌ بیام‌ اون‌ مطبت‌ رو روی‌ سرت‌ خراب‌كنم‌، بگو چیكار شون‌ كردی‌، همون‌ قرصام‌...

- تو دیوونه‌ شدی‌، من‌ دست‌ به‌ چیزی‌ نزدم‌، به‌من‌ چه‌... وقتی‌ خودت‌ به‌ خودت‌ رحم‌ نمی‌كنی‌به‌ من‌ چه‌ كه‌ اعصاب‌ خودمم‌ خراب‌ كنم‌.

- بنفشه‌ تو منو می‌شناسی‌ من‌ دروغ‌ نمی‌گم‌،نزار پاشم‌ بیام‌ آبروریزی‌ راه‌ بندازم‌، اون‌ وقت‌دیگه‌ تو، یه‌ ساعتم‌ نمی‌تونی‌ تو چشم‌ اون‌ مریضات‌و منشی‌ دفترت‌ نیگاه‌ كنی‌، جلوی‌ اون‌ آقا دكترای‌بوزینه‌ هم‌ آبروت‌ رو می‌برم‌ كه‌ آن‌قدر بهت‌ خانم‌دكتر خانم‌ دكتر نبندن‌. زود باش‌ بگو بینم‌ كجاگذشتیشون‌؟

- به‌ خدا، به‌ پیر به‌ پیغمبر اون‌ كسی‌ كه‌ تو قبول‌داری‌ و نداری‌ من‌ دست‌ به‌ قرصات‌ نزدم‌... به‌جون‌(مهشید) و(مهیار) من‌ روحم‌ از جاشونم‌بی‌خبره‌...

- جفت‌شونو به‌ عزات‌ می‌شونم‌، خرخره‌ هر دوشونو اگه‌ تا نیم‌ ساعت‌ دیگه‌ واسم‌ نیاری‌ با چاقوپاره‌ می‌كنم‌، تو كه‌ منو می‌شناسی‌...

- آخه‌ من‌ از كجا اون‌ درد بی‌ در مونو واست‌فراهم‌ كنم‌، من‌ كی‌ تو عمرم‌(مواد) خریده‌ بودم‌.

- به‌ جهنم‌... وقتی‌ یه‌ بار مجبور شدی‌ گیر بیاری‌دیگه‌ از توی‌ كشو و جیب‌ من‌ كش‌ نمی‌ری‌. زودباش‌ زنیكه‌، من‌ دارم‌ می‌میرم‌.

مغزم‌ كار نمی‌كند، من‌ مدت‌هاست‌ او را به‌ حال‌خودش‌ رها و از او قطع‌ امید كرده‌ام‌. با این‌ حال‌مثل‌ یك‌ دمل‌ چركین‌ روی‌ پیشانیم‌ جا خشك‌كرده‌ است‌. من‌ دكتر(بنفشه‌ قریبیان‌) فوق‌تخصص‌ جراحی‌ قلب‌ از انگلستان‌ شاگرد ممتازدیروز و پزشك‌ موفق‌ امروز، اسیر دیوی‌ شده‌ام‌كه‌ آرامش‌ زندگی‌ و طعم‌ شیرین‌، همه‌ امكاناتی‌ راكه‌ در ید قدرت‌ دارم‌، را به‌ كام‌ خودم‌ و فرزندانم‌مانند زهر كرده‌ است‌. گاهی‌ فكر می‌كنم‌، ای‌ كاش‌بلای‌ آسمانی‌ بر سرش‌ نازل‌ می‌شد، ای‌ كاش‌قدری‌ هوا وارد رگ‌ دستش‌ می‌شد و می‌مرد. ای‌كاش‌ قدرت‌ آن‌ را داشتم‌ تا خودم‌ جانش‌ رابگیرم‌. ظرف‌ دو سال‌ اخیر او روز به‌ روز با آزارها واذیت‌هایش‌ من‌ و دو فرزند دو قلویم‌ را در میان‌آتش‌ هوا و هوس‌هایش‌ سوزانده‌ است‌. هیچ‌وقت‌ باورم‌ نمی‌شد،(جهانگیر) نوه‌ خاله‌ مادر كه‌مثل‌ لیلی‌ و مجنون‌ به‌ یكدیگر عشق‌ می‌ورزیدیم‌،این‌ طور مثل‌ بختك‌ زندگیم‌ را نابود كند. وقتی‌ ۱۰سال‌ پیش‌ با هم‌ ازدواج‌ كردیم‌، من‌ رزیدنت‌ سال‌اول‌ تخصصی‌ بودم‌ و او كارمند ساده‌ بانك‌،سادگی‌ و صداقت‌ و محبت‌ بی‌پیرایه‌ او موجب‌شد، بدون‌ در نظر گرفتن‌ منزلت‌های‌ اجتماعی‌ وتفاوت‌های‌ فاحشی‌ كه‌ متعاقب‌ با آن‌ وجودداشت‌، با هم‌ ازدواج‌ كنیم‌. ما حدود سه‌ سال‌ و نیم‌عقد كرده‌ بودیم‌، قبل‌ از آن‌ كه‌ برای‌ گرفتن‌ بوردفوق‌ تخصصی‌ به‌ انگلیس‌ بروم‌ به‌ عقد او درآمدم‌.آن‌ موقع‌ ۳۰ ساله‌ بودم‌ و خیال‌ می‌كردم‌ به‌واسطه‌ موفقیت‌های‌ بسیار و تجارب‌ و مطالعات‌وسیع‌ و تحصیلاتم‌ حتما خیلی‌ از زندگی‌ سردرمی‌آورم‌ و خوب‌ را از بد تشخیص‌ می‌دهم‌. من‌و جهانگیر تقریبا حدود شش‌ سالی‌ به‌ واسطه‌ آن‌ كه‌خانواده‌های‌مان‌ نزدیك‌ یكدیگر و در یك‌ محله‌زندگی‌ می‌كردند، به‌ هم‌ نزدیك‌تر شدیم‌ و انس‌گرفتیم‌. آن‌ موقع‌ من‌ ۱۳ ساله‌ بودم‌ و او ۱۵ساله‌... حساس‌ترین‌ سنین‌ نوجوانی‌ را به‌ یكدیگردلبستیم‌. من‌ از همان‌ موقع‌ به‌ خاطر آن‌ كه‌ عاشق‌درس‌ خواندن‌ و پزشكی‌ بودم‌، سرم‌ به‌ درس‌ بود،اما او علی‌رغم‌ استعدادهای‌ بسیار دنبال‌سرگرمی‌های‌ مختلف‌ بود. من‌ مفهوم‌ عشق‌ رانمی‌فهمیدم‌، جز آن‌ كه‌ گاهی‌ از لابلای‌ كتاب‌های‌رمان‌ خوانده‌ بودم‌، اما او در عوض‌ خوب‌یادگرفته‌ بود، چطور قلب‌ دختر ساده‌ای‌ چوی‌مرا جذب‌ كند. مادرش‌ دختر خاله‌ مادرم‌ بود،ولی‌ هر چه‌ یادم‌ هست‌ از مادر و مادر بزرگم‌شنیده‌ام‌، اخلاق‌ و روحیه‌ خاصی‌ داشت‌ و غالبا بافامیل‌ و خانواده‌ كنار نمی‌آمد و اصولا خود راتافته‌ جدا بافته‌ می‌دید. از وقتی‌ هم‌ كه‌ با آقای‌نصرتی‌ ازدواج‌ كرد، وضع‌ بدتر شد. تقریبا بعد ازفوت‌ شوهرش‌ به‌ دلیل‌ عارضه‌ قلبی‌ او با همه‌ قطع‌رابطه‌ كرد و تنها كسانی‌ كه‌ با او رابطه‌ و رفت‌ وآمدشان‌ را حفظ كرده‌ بودند، ما بودیم‌.ثدخترخاله‌(بهجت‌) بعد از ازدواج‌ با آقای‌نصرتی‌ كه‌ كارمند دادگستری‌ سابق‌ بود، صاحب‌دو فرزند شد كه‌ جهانگیر فرزند اول‌ و(فریبا) و>زیبا) فرزندان‌ دوم‌ و سوم‌ او بودند. سال‌ها بعدوقتی‌ ما هم‌ محله‌ای‌ شدیم‌ كم‌كم‌ با روحیات‌عجیب‌ و غریب‌ دخترخاله‌ بهجت‌ آشنا می‌شدم‌،از او چیزهای‌ متفاوتی‌ از زبان‌ خانواده‌ و فامیل‌شنیده‌ بودم‌، اما اغلب‌ باورم‌ نمی‌شد و خیال‌می‌كردم‌ همه‌اش‌ زیاده‌روی‌ و حرف‌های‌ خاله‌زنكی‌ست‌. او زن‌ مهربان‌، اما حساس‌ و بسیاروسواسی‌ بود، همه‌ خانه‌ قدیم‌ را كه‌ عمرش‌ به‌اندازه‌ دو برابر سن‌ من‌ بود، هر روز نظافت‌می‌كرد. یادم‌ نمی‌آید هیچ‌ وقت‌ ذره‌ای‌ گرد وخاك‌ روی‌ وسایل‌ خانه‌ او دیده‌ باشم‌; البته‌ كسی‌اجازه‌ نداشت‌ سرزده‌ به‌ او و بچه‌ها سری‌ بزند.همیشه‌ یك‌ دیوار ساده‌ از نظر او باید همراه‌ با یك‌برنامه‌ از پیش‌ تعیین‌ شده‌ آن‌ هم‌ لااقل‌ یك‌ هفته‌جلوتر انجام‌ می‌گرفت‌. درآمد و دخل‌ وخرجشان‌ بعد از فوت‌ آقای‌ نصرتی‌ محل‌ حقوق‌همسرش‌ و اندكی‌ پس‌انداز از محل‌ اجاره‌ ملك‌پدری‌ دختر خاله‌ بهجت‌ تامین‌ می‌شد. وضع‌ مالی‌نسبتا مناسبی‌ داشتند، اما نه‌ اهل‌ سفر بودند و نه‌گشت‌ و گذار، نه‌ اهل‌ فامیل‌ و نه‌ دوست‌ و آشنا،گاهی‌ به‌ خانه‌ ما می‌آمدند، یا ما به‌ دیدارشان‌می‌رفتیم‌ كه‌ البته‌ همه‌اش‌ با برنامه‌ریزی‌ پیش‌می‌رفت‌. مادرم‌ با آن‌ كه‌ بهجت‌ دختر خاله‌اش‌،چندان‌ رغبتی‌ به‌ ازدواج‌ من‌ و جهانگیر نداشت‌،همیشه‌ مرا از عواقب‌ چیزی‌ می‌ترساند كه‌ خودش‌نیز به‌ طور قطع‌ و یقین‌ نمی‌دانست‌. مهم‌ترین‌دلیلش‌ آن‌ بود كه‌ بهجت‌ روحیه‌ عادی‌ و رفتارطبیعی‌ ندارد و از بعد فوت‌ شوهرش‌ روحیه‌اش‌بدتر هم‌ شده‌، پسر چنین‌ مادری‌ مسلما از مادرش‌چیزهای‌ زیادی‌ به‌ ارث‌ برده‌ است‌. ولی‌ من‌ زیربارنمی‌رفتم‌، چون‌ به‌ نظرم‌، دلایل‌ او و حتی‌مادربزرگم‌ قانع‌ كننده‌ نبود. پدرم‌ چندان‌ به‌ این‌ازدواج‌ رغبت‌ نداشت‌، اما صبورتر از مادرم‌ بود وحرفی‌ به‌ میان‌ نمی‌آورد، فقط یك‌ بار به‌ من‌ گفت‌از یك‌ خانم‌ دكتر كم‌تر انتظار می‌رود اشتباه‌ كند.تو آن‌قدر بزرگ‌ شده‌ای‌ كه‌ درست‌ برای‌زندگیت‌ تصمیم‌ بگیری‌، ولی‌ از نظر من‌ رفتار خودجهانگیر، مهم‌ بود. او بسیار مهربان‌ و حساس‌ بود ودلش‌ می‌خواست‌ آنچه‌ در توان‌ دارد به‌ پایم‌بریزد. البته‌ یك‌ كارمند ساده‌ بود، با درآمدی‌اندك‌، ولی‌ می‌خواست‌ با تمام‌ قوا نشان‌ دهد كه‌می‌تواند خواسته‌های‌ یك‌ خانم‌ دكتر را برآورده‌كند. من‌ بر عكس‌ بسیاری‌ از دوستان‌ هم‌ رده‌ام‌،هیچ‌ وقت‌ در بند عنوان‌ و موقعیت‌ اجتماعی‌ام‌نبودم‌ و دلیلی‌ نمی‌دیدم‌ كه‌ به‌ خاطر این‌ جورچیزها، زندگی‌ را برخودم‌ سخت‌ بگیرم‌. عروسی‌ما خیلی‌ ساده‌ برگزار شد، چون‌ من‌ این‌طورمی‌خواستم‌ و برای‌ آن‌ كه‌ جهانگیر مجبور نشود،برای‌ خرج‌ عروسی‌ از كسی‌ قرض‌ بگیرد، خودم‌پس‌اندازم‌ را به‌ او دادم‌ و او نیز مبلغی‌ برروی‌ آن‌گذاشت‌ و بدون‌ كه‌ خانواده‌ام‌ بدانند یك‌ جشن‌ساده‌ برگزار كردیم‌. لحظه‌ عقد در حالی‌ كه‌ نفسم‌از اضطراب‌ بند آمده‌ بود، تمام‌ حرف‌ها و نصایح‌فامیل‌ و خانواده‌ به‌ مغزم‌ هجوم‌ آوردند، باتاخیری‌ بیشتر از حد معمول‌(بله‌) گفتم‌ و با یك‌دنیا امید و آرزو راهی‌ خانه‌ای‌ شدم‌ كه‌ پدرم‌ سه‌سال‌ پیش‌ برایم‌ پیش‌ خرید كرده‌ بود، تا یك‌چنین‌ روزی‌ به‌ من‌ هدیه‌ كند. او و مادر برایم‌سنگ‌ تمام‌ گذاشتند. روز اول‌ زندگی‌ مشترك‌، درمیان‌ عطر سبدهای‌ گل‌ یادگاری‌ از سوی‌ اقوام‌ وآشنایان‌ كه‌ تمام‌ فضای‌ خانه‌ را اشغال‌ كرده‌ بود ورایحه‌ دل‌انگیزشان‌ آدم‌ را مست‌ می‌كرد شروع‌شد. خیالاتی‌ برای‌ ماه‌ عسل‌ داشتم‌ كه‌ همه‌اش‌ بابهانه‌های‌ جهانگیر برباد رفت‌. او اهل‌ سفر نبود و تامی‌توانست‌ با مهربانی‌های‌ گاه‌ و بی‌گاه‌ و خریدهدایای‌ كوچكی‌ سعی‌ داشت‌، مرا راضی‌ نگه‌دارد. پدرم‌ بعد از یك‌ ماه‌ به‌ تصور آن‌ كه‌ شایدمشكلات‌ مادی‌ موجب‌ می‌شود، ما به‌ ماه‌عسل‌نرویم‌، ما را غافلگیر كرد و با خرید یك‌ بلیت‌ دوسره‌ به‌ كیش‌ و رزرو یكی‌ از بهترین‌ هتل‌ها و هدیه‌مبلغ‌ قابل‌ توجهی‌ پول‌ به‌ بهانه‌ عید غدیر ما راروانه‌ سفر كرد. جهانگیر كه‌ خود را وسط عمل‌انجام‌ شده‌ می‌دید، با دودلی‌ از خانواده‌اش‌ جداشد; لحظه‌ خداحافظی‌ او و مادر و دو خواهرش‌شبیه‌ به‌ وداع‌ همیشگی‌ در فرودگاه‌ بود. من‌ مات‌ ومبهوت‌ به‌ خواهرم‌ كه‌ ما را با اتومبیل‌ خود به‌فرودگاه‌ رسانده‌ بود، نگاه‌ می‌كردم‌.

- خدا آخر و عاقبتت‌رو ختم‌ به‌ خیر كنه‌،بنفشه‌...تو چه‌طوری‌ می‌خوای‌ با این‌ بچه‌ ننه‌زندگی‌ كنی‌؟ سرم‌ را به‌ علامت‌ ناراحتی‌ تكان‌دادم‌ و شانه‌هایم‌ را بالا انداختم‌ و سعی‌ كردم‌ خودرا قانع‌ كنم‌، كه‌ همه‌ چیز قابل‌ تغییر است‌. اقامت‌شش‌ روزه‌ ما در كیش‌ روز اول‌ با دلتنگی‌ جهانگیر وبه‌ تدریج‌ به‌ خوشی‌ گذشت‌. او تقریبا هر روزچندین‌ بار با خانواده‌اش‌ تماس‌ می‌گرفت‌ وگزارش‌ كامل‌ روزانه‌ را به‌ آنها می‌داد. اوایل‌ هیچ‌كدام‌ از رفتار او را به‌ درستی‌ درك‌ نمی‌كردم‌،حتی‌ جدی‌ هم‌ نمی‌گرفتم‌، ولی‌ بالاخره‌ زندگی‌ ماهر روز كه‌ می‌گذشت‌، در فراز و نشیب‌های‌تازه‌ای‌ دچار سختی‌ و مشكل‌ می‌شد. دو، سه‌ سال‌اول‌ مطبی‌ در مركز شهر اجاره‌ كرده‌ بودم‌ وهفته‌ای‌ دوبار هم‌ در یكی‌ از بیمارستان‌های‌دولتی‌ مشغول‌ بودم‌، تا این‌ كه‌ پدرم‌ به‌ مناسبت‌تولد دوقلوها مبلغی‌ به‌ من‌ هدیه‌ داد و من‌ باپس‌انداز شخصی‌ام‌ در یك‌ ساختمان‌ پزشكان‌واقع‌ در برجی‌ در حوالی‌ میدان‌ ونك‌ مطبی‌ راپیش‌ خرید كردم‌، به‌ این‌ ترتیب‌ بار دیگر زندگی‌ مابه‌ سوی‌ راحتی‌ بیشتر سوق‌ داده‌ شد، ولی‌ جهانگیرهیچ‌ تغیر نكرده‌ بود. او با من‌ مهربان‌ بود و رفتارش‌همچنان‌ عاشقانه‌، اما حساس‌ و تا اندازه‌ زیادی‌روز به‌ روز وسواس‌تر و حسودتر از قبل‌ می‌شد. اوحتی‌ تمایل‌ زیادی‌ به‌ بچه‌دار شدن‌ نداشت‌. امامن‌ به‌ این‌ نتیجه‌ رسیدم‌ كه‌ او برای‌مسئولیت‌پذیری‌ به‌ عنوان‌ یك‌ مرد، تربیت‌ نشده‌ وهرگز به‌ او مسئولیت‌ جدیی‌ واگذار نشده‌ است‌.


شما در حال مطالعه صفحه 1 از یک مقاله 2 صفحه ای هستید. لطفا صفحات دیگر این مقاله را نیز مطالعه فرمایید.