افزایش ۲۵درصدی مدال های توزیعی در کشتی

در ترسیم یک چشم انداز برای مسابقات کشتی المپیک ۲۰۰۸, اصحاب ورزش در مصاحبه های خود, بر این باورند که نباید سطح توقعات عموم را بالا برد اما همان ها بلافاصله تاکید می کنند نباید پرتره حریفان را بزرگنمایی کرد

در ترسیم یک چشم انداز برای مسابقات کشتی المپیک ۲۰۰۸، اصحاب ورزش در مصاحبه های خود، بر این باورند که نباید سطح توقعات عموم را بالا برد. اما همان ها بلافاصله تاکید می کنند نباید پرتره حریفان را بزرگنمایی کرد.

اینکه چگونه می شود سطوح انتظار و نگرش مردم نسبت به تیم خودمان و تیم های حریفان را توامان پایین نگه داشت، به کلی در تضاد با قوانین ریاضی است. ضمناً ایجاد مانع مقابل توقعات مردم، خریداری در خارج از محیط ورزش ایران ندارد.

برای اولین بار در تاریخ کشتی المپیک ها، در هر وزن دو مدال برنز اعطا خواهد شد. به این ترتیب ۲۵ درصد به تعداد مدال های توزیعی افزوده شده. در آتن برای کشتی آزاد و فرنگی، ۴۲ مدال توزیع شد، اما در پکن با افزایشی ۲۵ درصدی، این تعداد به ۵۶ مدال ترقی پیدا کرده است. نکته ظریفی هم این وسط وجود دارد، فرض کنیم روس ها نتایج ۲۰۰۷باکو را به گونه یی تقریباً مشابه در پکن هم تکرار کنند، پس در تقسیم آن ۲۵ درصد، روس ها هیچ شراکتی نخواهند داشت، یعنی افزایش ۲۵ درصدی مدال ها آن هم منهای روسیه، ضمناً مشارکت ترکیه، ازبکستان و کوبا هم در سهم خواهی از این ۲۵ درصد، به کلی کمتر از ایران خواهد بود زیرا به طریق اولی، آنها مدال های خود را از همان پکیج سابق برداشت کرده اند. رکورد تعداد مدال برای ایران، المپیک ۱۹۵۲ هلسینکی است؛ جایی که پنج مدال نقره و برنز را تصاحب کردیم. تیم فرنگی هم اصلاً نداشتیم.

یعنی پنج مدال از ۲۴ مدال توزیع شده. حالا در استادیوم دانشکده کشاورزی پکن، ۵۶مدال آزاد و فرنگی روی سینی چیده خواهد شد. آیا با این همه افزایش، آن پنج را نمی توان بعد از ۵۲ سال به شش رساند؟

اگر در همین آتن هم برنز مشترک می دادند، سجاد برزی و مسعود هاشم زاده نیز روی سکو می رفتند و تعداد مدال ها به پنج می رسید، اگر در سیدنی چهار برنز می دادند، محمد طلایی به اتفاق امیررضا خادم و عباس جدیدی نیز روی سکو می رفتند. اگر در المپیک بارسلون برنز مشترک می دادند، علی اکبرنژاد هم مدال می گرفت. اگر در المپیک سئول برنز مشترک می دادند، اکبر فلاح هم حالا المپین بود زیرا تمام این ستاره ها در المپیک های یادشده به مقام چهارمی دست یافته اند.

در المپیک ۱۹۷۶ مونترال، اعطای چهار مدال در هر وزن باعث می شد محسن فره وشی در ۶۲کیلوگرم، به اتفاق جان دیویس امریکایی روی سکو می ایستاد. تازه در آن مسابقات، جان دیویس را شکست هم داده بود.در المپیک مونیخ هم نماینده فوق سنگین ما به عنوان چهارمی دست یافت. در المپیک ۱۹۶۸مکزیکوسیتی، علی محمد مومنی فقط با یک شکست چهارم شد. اگر جدول پکن آنجا هم اعمال می شد، امروز علی محمد مومنی هم المپین به حساب می آمد. اما تلخ تر از تمام این المپیک ها، ۱۹۶۴ توکیو است.

زنده یاد غلامرضا تختی در هر سه المپیک قبلی مدال گرفته بود و اگر در توکیو هم مثل پکن چهار مدال می دادند، تختی می توانست چهارمین مدال در چهارمین المپیک را هم به سینه بزند زیرا جهان پهلوان در آن المپیک به مقام چهارم رسیده بود.

اگر کشتی در المپیادهای قبلی هم دو برنز داشت، امامعلی حبیبی در ۱۹۶۰ رم روی سکو می رفت و از غم چهارم شدن، شیون سر نمی داد. مصطفی تاجیک بداقبال هم چنین سرنوشتی داشت. او نیز در المپیک رم چهارم شد. خدابیامرز نبی سروری هم در المپیک ۱۹۵۶ ملبورن چهارم شد و اگر دو برنز می دادند، به اتفاق دکتر واختانگ بالاوادزه از شوروی روی سکو می ایستاد.می دانید که اولین مدال آور ورزش ایران از المپیک ها مرحوم جعفر سلماسی است.

اما اگر در المپیک لندن که اولین المپیک تاریخ ورزش ایران است در مسابقات کشتی دو برنز می دادند، امروز منصور رئیسی نفر چهارم وزن ۵۲کیلوگرم کشتی آزاد را به عنوان اولین مدال آور ورزش ایران در تاریخ المپیک ها می شناختیم.