روزگار تیره فوتبال مالزی

روزگاری تیم ملی فوتبال مالزی در كنار كره جنوبی و ژاپن با ۲ بار حضور در جام ملت های آسیا و ۲ بار شركت در المپیك مورد حسادت تیم های جنوبی آسیا بود اما اكنون آن روزهای طلایی خیلی دور به نظر می رسد

روزگاری تیم ملی فوتبال مالزی در كنار كره‌جنوبی و ژاپن با ۲ بار حضور در جام ملت‌های آسیا و ۲ بار شركت در المپیك مورد حسادت تیم‌های جنوبی آسیا بود اما اكنون آن روزهای طلایی خیلی دور به‌نظر می‌رسد.

مالزی كه لیگ داخلی‌اش بسیار بی‌تحرك و خسته‌كننده است، در حال حاضر در جایگاه ۱۴۹ رده‌بندی فیفا و پایین‌تر از تیم‌هایی مانند چاد، لسوتو و سوازیلند (كشورهای آفریقایی) قرار دارد و وقتی این تیم كه یكی از میزبان‌های جام ملت‌های آسیا به‌شمار می‌رود، در اولین بازی‌اش با نتیجه ۵ بر یك سخت‌ترین شكست این دوره از بازی‌ها را تجربه كرد تا هواداران مالزی پیام روشنی را دریافت كنند. روزنامه‌های محلی مالزی در این مدت به مقایسه تیم كشورشان با ویتنام (پدیده و غول‌كش این دوره)، اندونزی و تایلند، سایر میزبانان جام ملت‌ها پرداختند، تیم‌هایی كه همگی در بازی اولشان نمایشی قابل‌قبول داشتند. كار به جایی رسید كه یكی از روزنامه‌های مالزی تیتر زد: «مالزی؟ هنوز به بدی همیشه.»

● مایه خجالت

آنچه كار را بدتر می‌كند، این است، تعداد زیادی هوادار در ورزشگاه حضور داشتند تا پیروزی تیمشان را در كنار جشن ملی این كشور كه به‌خاطر پنجاهمین سال استقلال مالزی از بریتانیا بود، جشن بگیرند. ویجش رای، ستون‌نویس یكی از روزنامه‌های مالزی نوشت: «فوتبال مالزی هنوز در حماقت سیر می‌كند و هر جوكی راجع به این تیم می‌توان ساخت.» اكثر قریب به اتفاق روزنامه‌های مالزی این شكست را شرم‌آور و مایه خجالت خواندند و نوریزان باكار، مربی مالزی را به‌شدت زیر انتقاد گرفتند. این در حالی است كه مسوولان این كشور به‌تازگی و به‌دلیل دعوت از منچستریونایتد برای بازی در حین جام ملت‌های آسیا، جنجال زیادی به‌راه انداختند، قضیه‌ای كه با مخالفت كنفدراسیون فوتبال آسیا مواجه شد.

كنفدراسیونی كه مالزی روزگاری از اعضای معتبر آن بود و سابقه حضور در فینال جام ملت‌های آسیا در سال‌های ۱۹۷۶ و ۱۹۸۰ و بازی‌های المپیك در سال‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۷۲ را داشت.

● مدیریت ضعیف

آنطور كه گفته می‌شود، دلیل اصلی ضعف فوتبال مالزی، مدیریت ضعیف، پارتی‌بازی و رشوه‌خواری و عدم حمایت دولت است. ریزال هاشم، یكی از روزنامه‌نگاران كهنه‌كار مالزیایی كه در مالای میل می‌نویسد، دولت را در این میان مقصر اصلی می‌داند: «تیم‌های كشور به‌طور اساسی به دولت وابسته هستند و تشكیلاتی به‌شمار می‌روند. مسوولان هر تیم به‌دنبال مربی مورد علاقه خود هستند و او نیز بازیكنان نورچشمی‌اش را به تیم می‌آورد و در این بین به آنچه توجه نمی‌شود، شایسته‌سالاری است.»

از سوی دیگر تلویزیون مالزی نیز پوشش ضعیفی به بازی‌ها داده است و عده زیادی از مردم این كشور از برگزاری چنین تورنمنتی در وطنشان بی‌خبر هستند. یكی از خبرنگاران مالزی می‌گوید: «تماشاگران فوتبال مالزی را تماشا می‌كنند و شهرالنظام مصطفی (هافبك مالزی) را با رایان گیگز مقایسه می‌كنند،‌ هرچند كه فاصله خیلی زیاد است، یك پسر ۱۲ ساله نمی‌تواند حتی یكی از بازیكنان تیم ملی را نام ببرد اما به‌خوبی می‌داند ۱۱ نفر اصلی آرسنال چه كسانی هستند.»

رشوه‌خواری، دیگر معضلی است كه با فوتبال مالزی عجین شده است و بیش از ۱۰۰ بازیكن در اواسط دهه ۱۹۹۰ به همین دلیل تا پایان عمر از فوتبال محروم شدند. در سال ۱۹۹۹ نیز مشخص شد یكی از بنگاه‌های شرط‌بندی مالزی برق یكی از ورزشگاه‌های لندن را در حین انجام لیگ‌برتر قطع كرده است.

● اروپا به‌جای آسیا

آوریل امسال نیز چوكوای لام، مربی سابق تیم ملی مالزی به‌دلیل تبانی در مسابقه‌ای در سنگاپور اخراج شد و اكنون به گفته هاشم، فوتبال مالزی به سختی نفس می‌كشد و مردم این كشور ترجیح می‌دهند به‌جای رفتن به ورزشگاه‌ها، فوتبال اروپا را از پای تلویزیون تماشا كنند؛ «ما بیش از حد روی لیگ‌برتر و استعمارگران قدیم خودمان متمركز شده‌ایم.»

البته فراموش نكنیم كه این مشكل تنها محدود به فوتبال نیست و كل ورزش مالزی بیمار است و به همین دلیل هم هست كه این كشور نتوانسته تاكنون حتی یك طلای المپیك را به‌دست آورد. هاشم می‌گوید: «این مشكلی اساسی است و ما باید كل سیستم و حتی نگرش مردم‌مان را تغییر دهیم.»