تیم ملی را دوست داشته باشیم

آغازی برای فردایی روشن

پیروزی بر امارات برای فوتبال ما هیچگاه پرافتخار نبوده است اما شکست تیم اماراتی که برونو متسو مغرور را قریب به دو سال است که به خدمت گرفته و از امکانات تدارکاتی فراوانی برخوردار بوده از تیم ما که سابقه سرمربیش تنها سه بازی رسمی و دو بازی تدارکاتی است و از بعد برنامه ریزی و بازیهای تدارکاتی در وضعیت حدود صفر بوده و دست به یک جوانگرائی گسترده زده است و چند مهره کلیدی اش مصدومند، به واقع مایه غرور است و وقتی این پیروزی را در خاک امارات مشاهده می کنیم به واقع به تیم ملی که همانا محبوب ترین تیم ما است افتخار می کنیم! بچه های تیم ملی فوتبال ما در فشار روانی زیادی این بازی را آغاز کردند.

تیمی که در تهران هم خیلی غریبانه با آن برخورد شد با دلهره های فراوان راهی العین شد. دلهره هائی که ناشی ازترس از ناکامیهای آتی در پیکر و روح این تیم رخنه پیدا کرده بود. تیم ملی ما غریب بود و شاید همچنان غریب باشد، چرا که بسیاری از ما از یاد برده ایم که این تیم ملی ما و نه تیم علی دایی است و خیلی ها یادمان رفته است که علی دایی فرزند این خاک و مرز و بوم و نه غریبه ای است که از دور دست آمده است.(یا بهتر است بگوییم او که از سرزمینی که دشمن ما محسوب می شود نیامده است، چرا که متاسفانه برای بسیاری از ما مرغ همسایه غاز است و آن کسی که از سرزمین های دور می آید را تا حد "بت" بزرگ می کنیم و می پرستیم).

بسیاری از یاد برده ایم مشکلات تیم ملی مربوط به علی دایی تنها نیست و شاید او کم تقصیر ترین است و شاید تقصیر او قبول مسئولیت است.از یاد برده ایم تیم ملی ما به علت جنگ و جدلهای کمیته انتقالی و تربیت بدنی (بدون آنکه به این روز ها فکر کنند) دیر تشکیل شد و روزها و ماهها بی مربی ماند تا نهایتا در جنگ میان سازمان تربیت بدنی و فدراسیون علی دایی شاغل در سایپا رهبری این تیم را بر عهده بگبرد! بسیاری پذیرفتن این پست از سوی علی دایی را حمل بر زیاده خواهی او کردند اما کسی نگفت علی دایی با این اقدام دست به ریسک بزرگی زد.

ریسکی که بسیاری از محبوب های این روزهای فوتبال ما که از دقیقه ۵۵ بازی رفت ایران -امارات در تهران نام او را فریاد زدند و با فریاد زدن نام او طعنه به سرمربی تیم ملی می زدند، هم حاضر به قبول آن نیستند و از ترس عدم تکرار موفقیت حاضر به ماندن در وطن نشدند! کسی به خاطر نیاورد که تیم ملی ما در این مدت دچار بحران ستاره ها بوده است، آندو تیموریان و جواد نکونام که در اروپا حضور داشتند عملا در این فصل بازی نکرده بودند، فریدون زندی همان که گل پیروزی بخش تیم ملی را در برابر امارات به ثمر رساند در قبرس مدتها بدون تیم بود و به جز این اواخر هیچ بارقه ای از امید نشان نداده بود.

مهدوی کیا مصدوم بود و هاشمیان و رحمان رضائی هم برای تیم ملی ناز کرده و بهانه آورده بودند و علی کریمی را آقایان فدراسیون نشین بخاطر یک انتقاد معمولی از تیم ملی محروم کرده بودند و آنگاه ما همگی انتظار معجزه از علی دایی و تیمش داشتیم.... معجزه ای که البته در العین به وقوع پیوست. اشتباه نکنید آنقدر کوته نظر نشده ایم که پیروزی بر امارات را معجزه بنامیم.

معجزه اصلی پیروزی تیم ما بود که به هزار و یک دلیل مشکلات متعددی همانند کمبود زمان و نبود بازی تدارکاتی و... داشت نه از آمادگی برخوردار بود و نه ترکیب خود را می شناخت و نه روحیه برد را باور می کرد.... آری از امروز می توانیم آغازی نو برای تیم ملی همه ایرانیان داشته باشیم. به این بچه ها روحیه بدهیم. اینقدر در باد گذشته و افتخارات زمانهای دوردست نخوابیم. علی دایی را دوست داریم؟ اگر هم پاسخ منفی است باید او را بعنوان سرمربی تیم ملی ایران عزیز(همان ایرانی که حاضریم جان هم برایش بدهیم) دوست بداریم.

شاید تند خوئی های او را نپسندیم اما باید ببینیم او چه فشاری را تحمل می کند. عکس العمل دایی پس از پیروزی بر امارات که با فریادهای بلند همراه با تشکرش از خدا همراه است را ببینید تا متوجه فشار ناجوانمردانه ای که نحمل می کند بشوید. فراموش نکنیم که تیم ملی امروز ما با دایی برای آینده ای روشن جوان می شود (همانند تیم ملی سال ۹۶ و مقدماتی جام جهانی ۹۸). نگاهی به شجاعی و رضائی و حسینی و عقیلی و حاج صفی بیندازیم.

به واقع تیم ملی مشغول پوست اندازی است.خلیلی در بازی شنبه شب نشان داد می تواند یک مرد بین المللی نیز شود. زندی را که ناهوشیارانه گفته بودند از پشت دستگاه پلی استیشن به تیم ملی دعوت شده است، امروز یک وزنه مطمئن برای تیم ملی است.جواد نکونام نزدیک به همان مرد همه کاره تیم ملی می شود و رحمتی نزدیک به آن مرزی می شود که خیالمان را از درون دروازه راحت می کند.بیاییم آغازی نو با تیم ملی داشته باشیم. تیم ملی ما کمبودهائی دارد.

بسیاری از ستارگان آسمان فوتبال ایران می توانند به این تیم ملحق شوند. از یاد نمی بریم که تیم بازی تدارکاتی کافی، برنامه ریزی مناسب و... نداشته است اما باید به دایی (حداقل به خاطر تمام افتخاراتی که برایمان به همراه آورده است و خوشحالی هایی که در سایه این افتخارات به ما ارزانی داشته است) فرصت دهیم. کادر فنی تیم ملی نیاز به تقویت بیشتر دارد، در این بین اما آنچه نقطه امید است این است که دایی شجاعتی دارد که امروز چون کیمیای گمشده در فوتبال غرق در حرف و ادعای ما است. علی دایی اهل کار و سعی و کوشش و تحمل فشار است.

علی دایی شاید شیک صحبت نمی کند شاید تندخو است، اما او اهل مبارزه برای کشورش است و به خاطر کشورش حاضر است همانند آن ۱۸۰ بخیه ای که بر تن دارد جان هم بدهد و مانند عده ای از زیر بار مسئولیت شانه خالی نکند. هم او است که پسران پارسی ایران زمین را اهل مبارزه نموده است.

تیم ملی ما روز به روز بهتر بازی می کند و تیم تر می شود. تیم ما علیرغم تمام ناکارائی های مدیرانش مشغول به بازسازی است.

علی دایی نشان داد برای موفقیت تنها به دنبال امکانات نیست. او را دریابیم. بیاییم با او و تیم ملی مهربان باشیم. بیاییم کبوتران سپید آسمان فوتبال ایران را حمایت کنیم.این تیم می تواند خیلی بهتر از نمایشی که در برابر امارات انجام داد بشود، به شرط آن که آغازی نو برای همه ما باشد. آغاز دوست داشتن تیم ملی و سرمربی تیم ملی ایران علی دایی...

تورج عاطف