مسابقه های فوتبال جوانان جهان

رقابت های فوتبال جام جهانی جوانان جهانی از سال ۱۹۷۷ با حضور ۱۶ تیم و به میزبانی کشور تونس راه اندازی شده است در اولین دوره این رقابت ها, تیم شوروی سابق به مقام قهرمانی رسید این مسابقات از ۱۹۷۷ تا کنون هر دو سال یک بار به طور منظم برگزار شده و تاکنون پانزده دوره را سپری کرده است

رقابت های فوتبال جام جهانی جوانان جهانی از سال ۱۹۷۷ با حضور ۱۶ تیم و به میزبانی کشور تونس راه اندازی شده است. در اولین دوره این رقابت ها، تیم شوروی سابق به مقام قهرمانی رسید. این مسابقات از ۱۹۷۷ تا کنون هر دو سال یک بار به طور منظم برگزار شده و تاکنون پانزده دوره را سپری کرده است. تا سال ۱۹۹۵ تعداد تیم های حاضر در مرحله نهایی ۱۶ تیم بود ولی در ۵ دوره اخیر ۲۴ تیم در رقابت های نهایی حضور داشته اند. آرژانتین با کسب پنج عنوان قهرمانی پرافتخارترین تیم تاریخ این رقابت هاست و برزیل با ۴ بار قهرمانی پس از این کشور قرار دارد.

تیم ملی فوتبال ایران هم دوبار در مسابقات جوانان جهان شرکت کرده است. ایران، اولین بار در سال ۱۹۷۷ در این رقابت ها حضور داشت که در گروه ۳، ابتدا ۵ بر یک مغلوب برزیل شد. سپس مقابل ایتالیا به تساوی بدون گل رسید و به رغم پیروزی ۳ بر صفر بر ساحل عاج و کسب عنوان دوم گروه از صعود به مرحله نیمه پایانی بازماند. در سال ۲۰۰۱ در آرژانتین نیز تیم ایران با قبول ۳ شکست با نتایج ۵ بر صفر از فرانسه (تا دقیقه ۵۵ این مسابقه بدون گل دنبال می شد)، یک بر صفر از غنا و ۲ بر صفر از پاراگوئه حذف شد.

برخلاف ناکامی ایران در دو دوره حضور در این رقابت ها، دیگر تیم های آسیایی تاکنون موفقیتهایی در این رقابت ها داشته اند. قطر در سال ۱۹۸۱ و ژاپن در سال ۱۹۹۹ نایب قهرمان و تیم کره جنوبی در سال ۱۹۸۳ عنوان سوم این جام را به دست آورده اند.

در طول دوره های مختلف این مسابقات، ستارگان جوانی ظهور کرده اند که چند سال بعد در عرصه جهانی مطرح شدند و بعضاً تبدیل به بهترین بازیکن جهان گردیدند. از جمله چهره های شاخص این رقابت ها که بعداً مشهور شدند می توان به بازیکنان زیر اشاره کرد:

▪ ۱۹۷۷ (تونس):

برنارد ژنگینی (فرانسه)، روبن پاز (اروگوئه)، فرانسیسکو بویو (اسپانیا)

▪ ۱۹۷۹ (ژاپن):

روبرتو کاباناس (پاراگوئه)، دیه گومارادونا و رامون دیاز (آرژانتین)

▪ ۱۹۸۱ (استرالیا):

خورخه بوروچاگاو سرجیوگویگوچه آ (آرژانتین)، انزو فرانچسکولی (اروگوئه)، ریکارد و فری (ایتالیا)، پیرلیتبارسکی (آلمان غربی)

▪ ۱۹۸۳ (مکزیک):

فرانک فارینا (استرالیا)، جورجینیو، کارلوس دونگا و به‌به‌تو (برزیل)، روبن سوسا (اروگوئه)، مارکوفان باستن و جرالدفان دنبرگ (هلند)

▪ ۱۹۸۵ (شوروی سابق):

امیل کاستادینوف و کراسیمیر بالاکف (بلغارستان)، کلودیوتافارل (برزیل)، رنه هیگوئیتا (کلمبیا)، آلبرتوگارسیا آسپه (مکزیک)

▪ ۱۹۸۷ (شیلی):

آندریاس مولر (آلمان غربی)، ماتیاس سامر (آلمان شرقی)، تونی میولا (ایالات متحده)، پدراک میاتوویچ، روبرت پروسینچکی، داوور شوکر و زوانیمیر بوبان (یوگسلاوی سابق)

▪ ۱۹۸۹ (عربستان):

ژائوپینتو، پائولو سوسا و فرناندو کوتو (پرتقال)، آلبرت فرر (اسپانیا)، ویکتور اونوپکو و اولگ سالنکو (شوروی سابق)، لئوناردو (برزیل)، دیه گو سیمئونه (آرژانتین)

▪ ۱۹۹۱ (پرتقال):

لوئیز فیگو و روی کاستا (پرتقال)، پاتریک اندرسون (سوئد)، دووایت یورک (ترینیداد و توباگو)، مارک بوسنیچ (استرالیا)، سانی اندرسون و جیووانی البر (برزیل)، اندی کول (انگلیس)

▪ ۱۹۹۳ (استرالیا):

دیدا و ماریو ژاردل (برزیل)، مارک ویوین فو (کامرون)، کارستن راملو و دتمارهامان (آلمان)، نیکی بات (انگلیس)، ساموئل اوسی کوفور (غنا

▪ ۱۹۹۵ (قطر):

خوان پابلوسورین (آرژانتین)، مارک ویدوکا (استرالیا)، دنیلسون (برزیل)، رائول گونزالز و میشل سالگادو (اسپانیا)، پیرو ومه (کامرون)، هیده توشی ناکاتا (ژاپن)

▪ ۱۹۹۷ (مالزی):

خوان رومن ریکلمه، پابلو آیمار و والتر ساموئل (آرژانتین)، ویلی سانیول، دیوید ترزگه، تیری آنری و نیکلاس آنلکا (فرانسه)، بندیکت مک کارتی (آفریقای جنوبی)، مایکل اوون (انگلیس)

▪ ۱۹۹۹ (نیجریه):

ژاوی (اسپانیا)، دیمین داف (ایرلند جنوبی)، شین جی اونو و جونچی ایناموتو (ژاپن)، رونالدینیو (برزیل)

▪ ۲۰۰۱ (آرژانتین):

خاویر ساویولا، دی الساندرو و فابیوکولوچینی (آرژانتین)، کاکا و آدریانو (برزیل)، لاندن داناوان (ایالات متحده)، جبرئیل سیسه (فرانسه)

در سالهای ۲۰۰۳ و ۲۰۰۵ هم ستارگان جوان دیگری در این رقابت ها درخشیدند که بی شک در سالهای آینده در دنیای فوتبال مطرح خواهند شد.