معنای عبودیت

عبودیت این است که انسان شب و روز و در همه احوال در طلب معبود و جوار او باشد و در مقام طلب به مجاهدت علمی و عملی و مجاهدت سخت و دائم بپردازد و در صراط مستقیم هم حرکت کند، صراطی که از …

عبودیت این است که انسان شب و روز و در همه احوال در طلب معبود و جوار او باشد و در مقام طلب به مجاهدت علمی و عملی و مجاهدت سخت و دائم بپردازد و در صراط مستقیم هم حرکت کند، صراطی که از جانب خود خدای متعال برای همین منظور قرار داده شده و راه تکوینی و فطری انسان است.

ضرورت التزام به آن و حرکت در آن هم یک ضرورت تکوینی است؛ عبودیت یعنی انسان از همه اغیار و به عبارتی از هر مقصود و مطلوبی دل بردارد و دل به مقصود اصلی داده و به سوی او سفر کند و در این سفر از "خود" نیز به لحاظ اینکه غیری از اغیار است دست بردارد، تا به لقاء مقصود و معبود خویش نایل آید.

رساله محبت، آیت الله محمد شجاعی، ص ۲۳۳