جنگ و صلح, رشد و شكوفایی

دربی یعنی جنگ در میدان فوتبال, التهاب تا بی نهایت و استرس به تمام معنا اخیراً ۲ دربی بزرگ برگزار شد, اولی جدال لاتزیو با رم كه به سود آبی ها تمام شد و دیگری جدال ۲ منچستری كه طبق معمول به سود شیاطین سرخ پایان یافت

دربی یعنی جنگ در میدان فوتبال، التهاب تا بی نهایت و استرس به تمام معنا. اخیراً ۲ دربی بزرگ برگزار شد، اولی جدال لاتزیو با رم كه به سود آبی ها تمام شد و دیگری جدال ۲ منچستری كه طبق معمول به سود شیاطین سرخ پایان یافت.تبعات روحی وروانی پس از دربی معمولاً باعث پیشرفت تیم برنده در طول رقابت ها می شود؛ چرا كه بازیكنان از نظر روحی به آرامش می رسند و می دانند كه هوادارانشان به دلیل برتری در دربی كمتر با آنها مخالفت می كنند و همین حمایت ها عاملی است برای تداوم و رشد تیم ها.

مسأله روحی و روانی در طول مسابقات هم حرف اول را می زند؛ زمانی كه یك تیم از نظر انگیزه و قدرت درونی خود را در سطحی بالاتر از حریف فرض كند، می تواند با اتكا به همان نیروی داخلی، نتیجه مطلوبی رقم بزند؛ كاری كه لاتزیو انجام داد و مردان اسپالتی را با سنگین ترین شكست فصل مواجه كرد.

خط دفاع رم كه تا پیش از این مسابقه برترین خط دفاع بازی ها بود، ۳ گل بحث برانگیز از حریف دریافت كرد كه نشان می دهد مدافعان این تیم در مسابقه تمركز لازم را نداشته اند. در بازی های بزرگ و حساس نظیر همین دربی باید به بازیكنان سالم و باانگیزه میدان داد تا توانایی خود را بروز دهند نه اینكه یك نام بزرگ را كه در اوج آمادگی نیست به زمین بفرستیم كه هم او را در موقعیت بدی قرار دهیم و هم تیم خود را ۱۰ نفره كنیم، درست مانند كاری كه اسپالتی در جهت استفاده از توتی انجام داد و این بازیكن مؤثر را به زمین فرستاد تا او در یك شب آرام به دنبال عدم تشدید مصدومیت خود باشد!

بازیكنان حریف كه كم كاری و بازی ساكن او را می دیدند، امیدوار شدند از تیم دوم جدول كسب امتیاز كند و جالب اینكه در نهایت هر ۳ امتیاز را هم به حساب خود واریز كردند.سن بلوغ بازیكنان كاهش یافته، یعنی اینكه امروزه در سنین پایین بازیكنان آموزش های لازم را فرا گرفته و خیلی سریع به تركیب تیم های اصلی تیم های مختلف ملحق می شوند.

یك بازیكن قبل از رسیدن به مرز ۳۰ سالگی به اوج پختگی می رسد و می تواند یك دهه را با موفقیت به پایان رساند.

هم اكنون در كشورهای بزرگ و صاحب فوتبال مدیران به ۲ روش عمل می كنند، عده ای چشم به ستاره ها و بازیكنان چند ملیتی دارند كه با هزینه های گزاف آنها را به خدمت می گیرند و گاهی اگر به موفقیتی می رسند مقطعی و گذرا است و دوام زیادی ندارد. دسته دوم به دنبال بازیكن پروری و تزریق نیروهای بومی به تركیب اصلی در كنار چند ستاره غیربومی هستند كه به اقتضای شرایط مالی تعداد آنها مشخص می شود.این گروه امكان موفقیت بیشتری دارند.

بارسلونا، چلسی، منچستریونایتد، یوونتوس (در سال های حضورش در سری A) و میلان نمونه كامل چنین تیم هایی هستند.در این گونه تیم ها مشاهده می شود بازیكنان بومی و ملی پوش بدنه اصلی تیم را تشكیل می دهند و در كنار آنها سوپراستارهایی با قیمت گزاف خریداری می شوند كه مكمل این عده هستند.در دربی رم مشاهده كردیم تركیب و بدنه اصلی ۲ تیم از بازیكنان ایتالیایی تشكیل شده بود. كنار آنها چند ستاره حضور دارند.

در این دربی بزرگ لاتزیو به دلیل انگیزه و اشتیاق بیشتر مردانش برنده شد اما در حقیقت فصل جاری فوتبال ایتالیا شاهد رشد و شكوفایی هر ۲ نماینده پایتخت است كه با سرمربیان جوان و بومی و یك سرمایه گذاری صحیح روی ستاره های جوان كه اكثراً از تیم های پایه به تركیب تیم بزرگسالان تزریق شده اند، روزهای خوشی را سپری می كنند و قطعاً در پایان فصل مكان های شایسته ای را به خود اختصاص خواهند داد.

اوج فوتبال این شهر به اوایل همین دهه برمی گردد كه لاتزیو و رم موفق شدند ۲ سال پیاپی اسكودتو را فتح كنند. در آن سال ها سرمایه داران با خرید سوپراستارهای خارجی موقعیت های بزرگی را خلق كردند كه مطابق انتظار جرقه ای بیش نبود اما امروز اگر نتیجه ای گرفته شود بی تردید باثبات و پرتداوم تلقی خواهد شد.