شاهزاده ای در میان اساطیر

تاریخ یكصد و چند ساله فوتبال نوین, پر شده از ستاره های درخشان و اسطوره های تكرارنشدنی كه نامشان برای همیشه جاویدان مانده و خواهد ماند

● ویژه تولد پائولو مالدینی

تاریخ یكصد و چند ساله فوتبال نوین، پر شده از ستاره های درخشان و اسطوره های تكرارنشدنی كه نامشان برای همیشه جاویدان مانده و خواهد ماند.

▪ شما چند نفر از این اساطیر را می شناسید؟

به نظر شما اسطوره فوتبال ایتالیا كیست؟ چه فردی را می توان دارای مشخصات كامل برای اسطوره بودن در ایتالیا انتخاب كرد؟ مثلاً «دینو زف» یا شاید هم «فرانچسكینو بارسی»؟ گرچه فوتبال آتزوریها همواره دارای ستارگان پرفروغی بوده، اما واقعیت موجود این است كه در میان آنان اسطوره ای چشمگیر وجود ندارد به جز یك نفر؛ «پائولو مالدینی».

پائولو مالدینی در روز ۲۶ ماه ژوئن سال ۱۹۶۸ در شهر میلان چشم به جهان گشود. پدرش «چزاره» عضو تیم ملی ایتالیا و كاپیتان آث میلان بود كه به عنوان اولین باشگاه ایتالیایی قهرمان جام باشگاههای اروپا در سال ۱۹۶۳ شدند. میلان در آن سال در فینال موفق شد بنفیكا را شكست دهد و به عنوان قهرمانی برسد.

مالدینی پسر هم با توجه به خون ورزشی كه در رگهایش جریان داشت، به فوتبال روی آورد و راه پدر را ادامه داد و با توجه به توصیه های پدرش، عضو باشگاه آث میلان شد. شانزده ساله بود كه اولین بازی خود را در سری A برای میلان انجام داد. (۲۰ ژانویه ۱۹۸۵ مقابل اودینزه به عنوان ذخیره «سرجیو باتیستینی» وارد میدان شد)

اگر چه در آن فصل زیاد نتوانست به میدان برود، اما با عزم و اراده ای جدی توانست جایگاهش را در تیم ثابت كرده و به عنوان مدافع نفوذی چپ برای فصل بعد در تیم بازی كند، پستی كه تا به امروز برای او ثابت مانده و چهره ای جاودان را از مالدینی به ثبت رسانده است.

اولین قهرمانی مالدینی در سری A در سال ۱۹۸۸ رخ داد. وی در همان سال اولین بازی ملی خود را برابر یوگسلاوی سابق (صربستان) انجام داد و جالب اینكه سال بعد توانست با میلان به فینال جام باشگاههای اروپا برسد و در یك بازی مهیج از سد تیم استوا بخارست رومانی با نتیجه پرگل ۴ بر ۱ در ورزشگاه نیوكمپ عبور كند و به اولین قهرمانی اروپایی اش دست یابد. البته این آغازی بود بر پیروزیها و افتخارات ۲۰ ساله او.

دومین قهرمانی اروپایی مالدینی به سال ۱۹۹۰ باز می گردد كه برحسب تصادف به مانند پدرش توانست از سد بنفیكا بگذرد. البته در همان سال تیم ملی ایتالیا میزبان جام جهانی بود و مالدینی جوان بسیار دوست داشت كه مزه قهرمان شدن در رده ملی را هم بچشد، اما چه سود كه لاجوردی پوشان در مرحله نیمه نهایی به یاران جادوگر آرژانتین باختند و تنها به جایگاه سومی جهان بسنده كردند.

البته افتخارات مالدینی تنها به اینها ختم نمی شد. وی موفق شد ۴ بار پیاپی دیگر اسكودتو را بالای سر ببرد و در سال ۱۹۹۴ برای سومین مرتبه بر جام باشگاههای اروپا بوسه بزند. در همان زمان مالدینی كه حالا یك بازیكن كاملاً با تجربه بود، همراه با تیم ملی ایتالیا به جام جهانی راه یافت و سرزمین یانكیها می توانست به معبد آرزوهای او تبدیل شود؛ جایی كه ایتالیا با شكست دادن همه رقبا پای به فینال گذاشت، اما كابوس ضربات پنالتی و گندكاریهای بزرگانی همچون بارسی و روبرتو باجیو، باعث شد تا كاخ آرزوهای تمامی مردمان سرزمین چكمه و مالدینی خراب شود.

از دست دادن دوباره جام طلایی رنگ جهان آن هم در فینال، پایانی بود بر افتخارات ملی مالدینی، چرا كه ایتالیا دیگر نتوانست با مالدینی در رقابتهای اروپایی و در جام جهانی به افتخار قهرمان شدن دست پیدا كند. (یورو ۲۰۰۰ را یادتان هست كه ترزه گه چگونه جام را از دست آتزوریها درآورد؟)

پائولو برای آخرین بار در سال ۲۰۰۲ و در جریان جام جهانی شرق دور با پیراهن لاجوردیها بازی كرد و با پشت سر گذاشتن «دینو زف» ركورددار بازی ملی در ایتالیا شد. وی از سال ۱۹۸۸ تا ۲۰۰۲ موفق شد ۱۲۶ بار پیراهن ایتالیا را بر تن كند و در این میان ۷ گل هم برای كشورش به ثمر برساند.

آغاز هزاره سوم گر چه با وداع مالدینی از تیم ملی همراه بود، اما این بازیكن همیشه دوست داشتنی در رده باشگاهی به فعالیتش ادامه داد و در سال ۲۰۰۳ برای چهارمین بار فاتح چمپیونزلیگ شد.

سال بعد هفتمین قهرمانی او در سری A به دست آمد و سال ۲۰۰۵ بود كه مالدینی در هفتمین فینال چمپیونزلیگ می توانست برای پنجمین بار جام را بالای سر ببرد. اتفاقاً گل دقیقه یك او در استانبول به لیورپول نوید این ماجرا را می داد، اما چه آسان و چه زود این رؤیا درهم شكست.

وی در همان سال ركورد بازی در باشگاه میلان را كه در اختیار «فرانكو بارسی» با ۵۱۲ بازی بود، شكست و در حال حاضر با ۶۰۰ بازی و ۲۸ گل زده همچنان به فعالیت حرفه ای اش ادامه می دهد.

مالدینی در خرداد امسال توانست برای پنجمین بار فاتح چمپیونزلیگ شود و با ۸ بار حضور در فینال چمپیونزلیگ به ركورد «فرانسیسكو جنتو» اسپانیایی برسد. البته فقط از نظر حضور، زیرا «جنتو» ۷ بار توانسته با پیراهن رئال مادریدی كه بزرگانی همچون دی استفانو و پوشكاش را داشته قهرمان اروپا شود.

پائولو بیشتر عمر خود را در پست دفاع چپ سپری كرد و بیش از یك دهه كارشناسان وی را بهترین مدافع چپ جهان معرفی می كردند، اما در چند سال اخیر برای اینكه انرژی بیشتری را ذخیره كند به پست دفاع آخر نقل مكان كرده است.نكته جالب توجه در مورد شماره ۳ روسونریها این است كه وی پسر ۹ ساله اش را به آكادمی باشگاه میلان آورده تا راه اجدادش را در پیش گیرد.

● اطلاعات شخصی

▪ متولد: ۲۶ ژوئن ۱۹۶۸- میلان

▪ سن: ۳۹ سال

▪ قد: ۱۸۶ سانتیمتر

▪ باشگاه: آث میلان

▪ پست: مدافع مركزی - كاپیتان

▪ شماره پیراهن: ۳

مرتضی روشنی