دیدن خدا با چشم دل

هشام بن حکم که از شاگردان امام صادق(ع) و از دانشمندان بزرگ اسلام است می گوید: روزی خدمت امام صادق(ع) بودم که دو نفر به نامهای «معاویه بن وهب» و «عبدالملک بن اعین» وارد شدند. پس از آن که مقداری نشستند، معاویه بن وهب گفت: ای فرزند پیامبر(ص)! از رسول خدا(ص) روایت شده که پروردگار خود را دید و در حدیثی نیز آمده است: مؤمنان پروردگارشان را در بهشت مشاهده می کنند. پرسش من از شما این است که دیدار خدا چگونه است و افراد، به چه صورتی پروردگار خود را مشاهده می کنند؟ امام لبخندی زد و فرمود: ای معاویه! چقدر زشت است که مردی، هفتاد یا هشتاد سال در کشور هستی که مملکت خداوند جهان است، زندگی کند و از نعمت های پروردگار برخوردار باشد، اما صاحب نعمت و آفریدگار خود را آن گونه که شایسته است نشناسد. ای معاویه! پیغمبراکرم(ص) پروردگار خود را با چشم سر مشاهده نکرد، بلکه با چشم دل دید. چراکه دیدن دو گونه است، دیدن چشم و دیدن دل. اگر مقصود از رؤیت، دیدن پروردگار با چشم دل باشد، مطابق واقع و حقیقت است و چنانچه مقصود، دیدن با چشم سر باشد، کفر به خدا و آیات اوست؛ زیرا رسول خدا(ص) فرمود: آن کس که خداوند را به آفریده اش تشبیه کند، به طور قطع کافر است.(۱)

منبع : روزنامه کیهان