ریل‌های زندگی ما

اهداف ما در زندگی درست مثل علامات كنار جاده هستند. تا وقتی كه آنها را می‌بینیم، می‌فهمیم كه در مسیر اصلی رانندگی كرده از جاده منحرف نشده‌ایم. می‌شود آنها را به ریل‌های راه‌آهن نیز شبیه دانست. اگر هر قطاری از ریل خارج شود، دیگر به مقصد نمی‌رسد و جان راننده و مسافران هم به خطر می‌افتد.
یك بار دیگر به این دو خط موازی ساده و معمولی نگاه كنید. به ظاهر ساده و پیش پا افتاده‌اند، اما در اصل مهمترین عاملی هستند كه امنیت و آسایش مسافران را تامین كرده به سلامت رسیدن آنها را تضمین می‌كنند. علاوه بر این اگر قطاری بسیار مجهز و پیشرفته در ایستگاه باشد، اما از ریل‌ها خبری نباشد، حركت كاملا غیرممكن است. اهداف زندگی ما نیز چنینند. این اهداف چونان خطوط آهنی هستند كه ما با حركت برروی آنها می‌توانیم به آرزوها و رویاهایمان برسیم و در سرزمین «افسانه‌های شخصیمان» پیاده شویم.
اما هر ریل آهنی هدفی هم الزاماً به مقصد نمی‌رسد. ما باید برای خودمان، اهدافی روشن، دقیق، واقع‌گرایانه و مطابق با حال و روزمان تدوین كنیم. وقتی كه دقیقاً بدانیم كه چه می‌خواهیم، آنوقت آسان‌تر می‌فهمیم كه چه باید بكنیم و چطور باید آن را انجام دهیم. در این وقت است كه دیگر در قطار زندگی خسته نمی‌شویم و حوصله‌مان سر نمی‌رود. هوس بیرون پریدن از قطار هم به سرمان نمی‌زند! چون اهداف،‌فعالیت‌ها و كارهای ما را متمركز كرده در جهتی خاص هدایت می‌كنند.
▪ به ما كمك می‌كنند تا بدون هیچ عینك فانتزی به دنیا نگاه كنیم و از خود و زندگیمان انتظاراتی معقول داشته باشیم.
▪ ظرفیت روحیمان را بالا می‌برند و از این جهت به سادگی از كوره در نمی‌رویم و با شادیها و موفقیت‌ها هم دست و پایمان را گم نمی‌كنیم.
▪ استراتژیهایی را كه برای زندگیمان تدوین كرده‌ایم را اصلاح می‌كنند تا با كمك آنها بهتر و ساده‌تر بتوانیم به مقاصدمان برسیم.
به گفته «جان مكسول» وقتی كه شما چشمانتان را از انتهای جاده بر می‌گیرید، تخته سنگ‌ها و چاله‌ها به چشمتان می‌آیند. و این كاملاً‌ درست است! اگر در طی این جاده زندگی، به محلی برسیم كه دیگر نتواند هدفتان را ببنید، همان جا شكست می‌خورید. این اهداف به ما یادآوری می كنند كه قرار است چه كار كنیم و این كه در مدت زمان خاصی باید كاری را به اتمام برسانیم. ما بدون این نشانه‌ها فراموش می كنیم كه باید چه كار كنیم یا اصلاً برای چه داریم این اعمال را انجام می‌دهیم. این تابلوهای ذهنی ما باید صددرصد و به تمامی بر پایه و اساس واقعیتی روشن، تردیدناپذیر وصریح باشند. مثلاً اگر قرار است شما از پكن به نیویورك بروید و فقط ۱۰ دلار داشته باشید،‌ قدم زدن در نیویورك هدفی احمقانه است. اما شما می گویید: «من به خدا و خودم ایمان دارم.» هیچ كس نمی‌خواهد ثابت كند كه ایمان حرف پوچی است یا اصلاً یك ذره واقعیت ندارد. اما بداید كه حتی قالیچه پرنده هم شام را بدون پول نمی‌برد؟ این نشانه‌ها و علاماتی كه سرراه زندگیمان قرار می‌دهیم، مثل معیارهایی میزان رشد و موفقیت ما را به خودمان نشان می‌دهند. ما باید هرروز به این نشانه‌های اندازه‌گیری توجه كنیم و كاری نكنیم كه هرروز در جا بزنیم و یا بدتر از آن پسرفت كنیم! هركاری كه مربوط به امروز است، باید «امروز» انجام شود! اگر كارهایتان را به فردا و فرداهای بعد موكول كنید، فقط یك نتیجه عایدتان می‌شود: كلافگی و ناامیدی و شكست. چراكه هرچه می‌گذرد با حجم بیشتری از كارها مواجه خواهید شد و آن وقت امكان دارد از بلندكردن آنها منصرف شوید و بالكل دست بكشید. بدانید كه اگر هنگام رویارویی با یك كار سخت، سرتان را زیر برف كنید و امیدوار باشید كه خود به خود درست شود، آب از آب تكان نمی‌خورد! اهداف و آرزوهای ما باعث می‌شوند كه در سختی‌ها و شرایط دشوار، خودمان را نبازیم و به سادگی تسلیم نشویم. چراكه یكی از دلایل ناامیدی اینست كه افراد سعی می‌كنند همزمان چند كار را سر و سامان دهند. اهداف به ما اجازه نمی‌دهند كه كار امروز را به فردا بیندازیم و همه‌چیز را روی هم انباشته كنیم. وقتی كه این اشتباه رخ ندهد، با آسودگی خیال و آرامش قادر خواهیم بود، تك‌تك مشكلات را بررسی و حل كنیم. همه ما برای زندگیمان استراتژیی تدوین كرده‌ایم ولی وقتی كه یك سری مقاصد و اهداف را برای خود در نظر می گیریم، این راهكارها تغییر كرده به شكلی درمی‌آیند كه برای جاده رو به مقصدما كاربردی‌تر و مناسب‌تر شوند. وقتی كه همین راهكارها كهنه شده و دیگر با نیازهای ما سازگار نباشند، باید حذفشان كنیم و راه و روش‌های دیگری را سرجای آنها قرار دهیم. علاوه بر آن،‌استراتژیهای مطابق با اهداف، خود به خود آن راهكارهای بیهوده و دست و پاگیر را از ذهن ما بیرون می‌كنند و ما با این ترتیب دیگر وقتمان راهدر نخواهیم داد.

By: Innocent M.Gathungu
مترجم: آذین صحابی

منبع : روزنامه تفاهم