دعا یعنی نور

«دعا نور است و نور حالتی یكتا و یگانه دارد. هرگاه بتوانی كلام خود را به طریقی یكتا نورانی كنی، كلام تو دعا می‌شود و این نمی‌شود، مگر آن كه كلام از سرچشمه نور كه ذات الهی است مدد یابد.»(برگرفته از درس‌های دعا و توكل از سخنان . . . )
از دیدگاه باطنی، دعای حقیقی با «اصل دعا نور است» برابری می‌كند. در قرآن كریم نیز آمده است:«خداوند نور آسمان‌ها و زمین است.» از آنجا كه نور حالتی یكتا و یگانه دارد، هرگاه بخواهیم كلام خود را به دعا تبدیل كنیم، می‌بایست آن‌را از نظر ارتعاشی، سرعتی و سطح فركانس، به نور نزدیك نمائیم كه در آن‌صورت خود در معرض بارش‌های نور الهی واقع شده و موفق به تجربه حضور زنده خداوند خواهیم شد.
از آنجا كه حضور فیزیكی انسان در این جهان وابسته به سطح نوسانات و ارتعاشات انرژیك اوست، برای تداوم حیات می‌بایست ارتعاشات روح او كه از طریق ذهن و مغز جاری می‌شوند، با ارتعاشات جهان مادی هم‌فركانس بوده تا تداوم حضور جسمانی او میسر گردد. از طرفی با كاهش ارتعاشات لطیف الكترومغناطیسی روح، و تنزل به سطوح غلیظ‌ تر، از میزان انرژی باطنی و هماهنگی ذهن انسان با ذهن كیهانی كاسته شده، حساسیت گیرنده‌های فراحسی او به شدت تقلیل یافته و بعضاً امكان برقراری ارتباط با خداوند در او تضعیف می‌شود.
در نتیجه امكان دعا و فرستادن خواسته به نواحی روح خلاقه و تحقق آن نیز با كندی و عدم موفقیت مواجه می‌شود. اما آیا امكان تبدیل كلام (صوت) به نور وجود دارد؟ امواج صوتی (امواج مكانیكی) و امواج الكترومغناطیسی (امواج نوری) هر دو دارای ماهیتی انرژیائی و منتشرشونده هستند و انرژی‌ها (در علم فیزیك) قابلیت تبدیل شدن به یكدیگر را دارند. بنابراین می‌توان امواج صوتی را به نور و بالعكس تبدیل نمود.
هر چند كه پس از این تبدیل، هر یك كیفیت‌های متفاوت از هم داشته باشند. در حالت دیگر می‌توان با افزایش دامنه یا نوسانات صوتی، دامنه برد آن‌ها را افزایش داده تا در فواصل دورتری انتشار یابند. مانند امواج رادیوئی اف.ام. برای این منظور، اصطلاحاً امواج صوتی و اطلاعات آن‌را بر امواج الكترومغناطیسی(نوری) سوار كرده و منتشر می‌سازند.
قرینه این نوع ارسال در دعا را می‌توان به توسل جستن یا حلقه زدن به افراد مستجاب‌الدعوه - ‌كسانی كه از قدرت كلام بالائی برخوردارند و می‌توانند كلام خود را به كلام نورانی تبدیل كنند و هر خواسته‌ای را محقق سازند- تشبیه نمود. در این روند، شخص دعاكننده از طریق واسطه‌ها، صدای خود را به گوش خداوند می‌رساند.
در صورت اول، شخص از خیرگی و تسلیم بالائی برخوردار و مقاومت او بسیار ناچیز است. و در صورت دوم، مقاومت‌ها و آشفتگی‌های ذهنی شخص دعاكننده هنوز به حداقل مطلوب خود نرسیده است. ذكر، دعا، نذر و قربانی از ابزار باطنی انسان برای كاهش مقاومت‌ها و افزایش هماهنگی در ارتباط الهی به شمار می‌روند.با استمرار در تكرار(ذكر) نام‌های راهگشای خداوند، ارتعاشات ذهنی- روحی شخص تغییر یافته و با ارتعاشات و اراده الهی هماهنگ‌ترگشته و باعث جذب رحمت و فیض الهی می‌شود.
در نذر و قربانی، و به خصوص در قربانی، از میزان مقاومت‌های منفی و زنگارهای روحی مانند انواع خواسته‌های نفسانی و منیت‌ها كاسته می‌شود و از این طریق شخص به مرز تسلیم نزدیك‌تر می‌گردد. هر چه او به مرز تسلیم نزدیك‌تر و در آن استقرار بیشتری یابد، به قابلیت و امكان تبدیل كلام وی به نور افزوده می‌شود. تسلیم، شاه كلید اصلی در دعا و تبدیل‌كننده صوت به نور است كه همانند نقطه مقاومت صفر در قوانین فیزیكی عمل می‌كند و قادر است تا شخص دعاكننده را به یك‌ ‌هادی ابررسانا مبدل سازد و باعث القای جریانات نور و صوت الهی به او گردد.
دعا زبان بی‌مرز و بی‌ترجمان روح است و در تمام اعصار، یكی از بنیادی‌ترین و مستقیم‌ترین راه‌های تماس با خداوند بوده و هست. دعا بی‌مرز است زیرا ما در اقیانوسی از ارتعاشات به هم تنیده انرژی زندگی می‌كنیم و ارتباط ما با كل هستی ارتباطی یكپارچه و پیوسته است و از این رو حوزه عملكرد آن حتی در ورای جغرافیای كیهانی است و توسط فضا، زمان و مكان محدود نمی‌شود. دعا بی‌نیاز از ترجمان است زیرا مخاطب آن بی‌نیاز از هر ساختار زبانی و فرهنگی است و از این لحاظ بهترین و كارآمدترین كلید گشودن درهای روح ما به سوی خداوند است. ف
قط كافی است بیاموزیم، یا دقیق‌تر بگوئیم به خاطر بیاوریم كه چگونه با «یكی» و نیروی «یكی» كه منبع انرژی لایزال و ابدی تمام كائنات مشهود و غیرمشهود است، ارتباط بگیریم. و بدانیم كه: دعا دعوت مستقیم خداوند است. هنر گشودن دریچه‌ای به روی سرچشمه نور است. دعا، هنر گفتگوی با خداست.
هنر ارتباط با روح خلاق هستی است. هرچه این گفتگو و این ارتباط زنده‌تر باشد، به همان میزان با حضور زنده خداوند كه حوزه همه امكانات است بهتر می‌توان ارتباط برقرار كرد. در چنین فراخوانی و ارتباطی است كه خداوند پاسخگو و اجابت‌كننده دعاهایمان خواهد بود، و در چنین شرایطی است كه می‌توانیم هماهنگی لازم برای اعلام خواسته‌ای معلوم را بیابیم.

تألیف: لیل فولادوند و فرشته جنیدی
ویراستار: میترا صالح زاده

منبع : فصلنامه علوم باطنی