آرایش جدید پایگاه های نظامی آمریکا

پنتاگون در سال جدید ایجاد پایگاه های نیمه سری در بسیاری از کشورها را در دستور کار قرار داده است . آمارها حاکی از آن است که ارتش آمریکا بر پایه این تئوری پنتاگون حضور نظامی خویش را در سراسر جهان افزایش داده است. این پایگاه ها که نام رمزگونه «همکاری در امنیت محلی» به آن داده اند ، منفذی جدید برای دخالت های ناآشکار آمریکا در امور کشورهای مورد نظر است.
«همکاری در امنیت محلی» (CSL) و سایر قرار داد هایی از این نوع به پنتاگون اجازه می دهد که بناها و تسهیلاتی ایجاد کند، انبار هایی را به اجاره خود در آورد، جاده ها را ترمیم کند ، شهر های بندری و باندهای موقتی برای هواپیماهایش ایجاد کند و برای عملی کردن این پروژه ها ، ترکیبی از پیمانکاران خصوصی و امکانات محلی را مورد استفاده قرار دهد. پنتاگون شبکه ای از پایگاه های نظامی را در حدود ۷۰ کشور در اختیار دارد ولی در بیش از ۱۰۰ کشور مجموعه ای ازCSL های دیگر هم تأسیس کرده است. روزنامه نگار مطرح، آدام جی هبرت در آگوست ۲۰۰۶ در سایت اینترنتی نیروی هوایی ، تحت عنوان «حضور، نه برای همیشه» ، نوشت: «از زمان فرو پاشی شوروی ، تغییر دیدگاه پنتاگون نسبت به ایجاد پایگاه های نظامی در سراسر جهان و نیاز آن به تجدید سازمان و تغییر در محدودیت های استراتژیک جنگ سرد، محسوس است .» هبرت توضیح می دهد که نیروی هوایی ایالات متحده با وجود تعطیل کردن پایگاه های نظامی ای نظیر ایسلند، تنها تعداد کمی از هوانوردان را به وطن بازگردانده است و حتی یک رشته پایگاه های موقتی و محلی جدید تأسیس کرده است و آنها را مجهز به تجهیزات مدرن کرده است.
سایت اینترنتی تایمز آسیا در تاریخ اول ژوئن ۲۰۰۵ با استناد اطلاعات یک وزیر ارشد وزارت دفاع ، توضیح می دهد که آمریکا ۵۴۸۵ پایگاه ناپیوسته و دور از هم در سراسر جهان ایجاد کرده است که بیشتر آنها حتی با قراردادهایی که میان آمریکا با کشور میزبان امضا شده توجیه پذیر نیست.
سازمان تجدید نظر در ساختار تأسیسات نظامی خارج از کشور به وسیله کنگره ایجاد شده است تا ترتیب مطالعه کاملی را در باره تنظیم و آرایش پایگاه های نظامی خارج از کشور بدهد. پایگاه های موسوم به «همکاری امنیتی موقت» که با تجهیزاتی اندک پیش بینی شده بودند، برای حضور دائمی نبود و قرار بود به کمک پیمانکاران و حمایت کشور میزبان نگهداری و اداره شوند.
پنتاگون در هر رشته از طرح پایگاه های نظامی در پی مهار یکی از رقبای خویش است . به طور مثال به نظر می رسد که هدف از گسترش حضور نظامی آمریکا در سراسر آسیای شرقی، جنوبی و مرکزی، مقابله با نفوذ افزایش یابنده چین در منطقه متمرکز باشد. پنتاگون همچنین از تمرین های مشترک نظامی استفاده می کند تا نفوذ قاطعی را بر ارتش های بسیاری از کشورهای کوچک در حال رشد، اعمال کند. CSLها در تایلند، سراسر جنوب آسیای مرکزی و در سنگال آفریقا ایجاد شده اند.
سرفرماندهی سابق نیروی دریایی آمریکا در اقیانوس آرام، در مارس ۲۰۰۳ توضیح داده است که مناسباتی که از طریق تمرین و آموزش نظامی به وجود می آید بهترین ضامن دسترسی ما به نیازهای استراتژیک مان در کشور مقصد است.
در این جا به عنوان یک الگو می خواهیم به سرمایه گذاری پنتاگون در خاوردور و فیلیپین بپردازیم. بیش از ۱۱۰ سال است که فیلیپین پایگاه اصلی نظامی آمریکا بوده است و سکوی پرتابی، به سوی چین. این پایگاه های ظاهراً موقتی واقع در فیلیپین ارتش آمریکا را قادر می سازد خطوط استراتژیک دریایی را در کنترل داشته باشد. به همین دلیل واشنگتن نگران است که رشد مبارزات مردمی علیه تمرین های مشترک نظامی و این پایگاه ها در فیلیپین ممکن است بر مبارزات ضد پایگاه های نظامی آمریکا، در جهان تأثیر داشته باشد. در سال ۱۹۹۲ به دلیل جنبش مردمی در فیلیپین، طبق قانون ، پایگاه نظامی آمریکا تعطیل شد و آمریکا مجبور به ترک فیلیپین شد. با وجود این امروز دوباره ۳۰ تا ۵۰ هزار سرباز آمریکایی در فیلیپین حضور دارند و در حال فعالیت دائم هستند و تحت عنوان تمرین های جنگی مشترک بالیکاتان، پنتاگون مشغول وارد کردن وسایل لجستیکی و ساختن تأسیسات بیشتری در آنجاست. طبق گزارش ۲۶ فوریه فارین پالیسی این فوکوس، « تعداد نیرو ها ، کشتی ها ، تجهیزات و تأسیسات زیر بنایی در این پایگاه افزایش روز افزونی دارند. سال ۲۰۰۵ شاهد ۲۴ تمرین نظامی مشترک با شرکت نیروهای آمریکایی و فیلیپینی بوده است. این تعداد در سال ۲۰۰۶ به ۳۷ برنامه افزایش یافت که به مفهوم هر ۱۰ روز یک مانور نظامی آمریکایی است.» « برنامه های آموزشی نظامی» و «تمرین های نظامی» به مفهوم ادامه حضور نیروهای آمریکایی در فیلیپین است. ماندگاری آمریکا در فیلیپین نامحدود است ، مانند پایگاه های موقتی (CSLs)،که دائمی بودن غیر رسمی آنها انکار شده است. آمریکا رویداد ۱۱ سپتامبر و کمک به مبارزه با تهدید تروریسم را برای ورود دوباره نیرو هایش به فیلیپین بهانه قرار داد و ابتدا یک گروه کوچک مسلح به نام ابوسیاف را مخفیانه وارد این کشور کرد . مانیلا تایمز در تاریخ ۲۷ آگوست ۲۰۰۷ گزارش کرد که حتی اگر ایالات متحده طرح برقرار کردن دوباره پایگاه نظامی در فیلیپین را انکار کند، آشکار است که ارتش آمریکا مشغول اجرای یک پروژه نظامی در سراسر میندانائو است. حوزه عملیاتی آمریکا در فیلیپین در حال حاضر ۸۰۰۰ مایل مربع است که شامل کل جزیره میندانائو و جزایر اطراف آن است.
در فیلیپین و بسیاری از کشور های توسعه نیافته دیگر که در قرض و بدهی فرو رفته اند، کشور میزبان باید هزینه حضور نظامی آمریکا را بپردازد. طبق یک توافقنامه حمایت لجستیک دوجانبه بین آمریکا و فیلیپین که در نوامبر ۲۰۰۲ ، دو کشور آن را امضا کرده اند - و در اینترنت قابل دسترسی است- برای حفظ نیرو های آمریکا در این کشور ، دولت فیلیپین باید نیازهای پنتاگون را طی تمرین ها و آموزش های نظامی نامحدود تأمین کند و سایر نیاز های گسترش نظامی آمریکا را هم مهیا کند. این توافق حمایتی شامل هر چیز از غذا و آب گرفته تا مهمات ، قطعات یدکی، اسکان، حمل و نقل ، خدمات پزشکی، خدمات آموزشی، تعمیر و ... و همچنین احداث بناهای موقتی است. تمام نیازهایی را که در پایگاه پیشین به وسیله خود آمریکا تهیه می شد، اکنون باید در تمام مدت تمرین های نظامی و آموزش های نامحدود به وسیله کشور فقر زده فیلیپین تهیه شود . در ضمن طبق توضیح خبرنامه دیده بان که در ماندانائو منتشر می شود تبلیغات آمریکا در مورد مأموریت های انساندوستانه، پوششی است برای حضور نظامی دائمی آمریکا در فیلیپین. برخلاف تبلیغات وسیعی که می شود، هدف، ارتقای سلامت و بهداشت برای زارعان فقیر نیست بلکه پنهان داشتن منافع اقتصادی آمریکا در حوزه آسیایی اقیانوس آرام است با تبدیل فیلیپین به پایگاه عملیاتی برای این اهداف. این پایگاه کمک خواهد کرد به حفظ سرمایه گذاری های چندین میلیارد دلاری و ارتقای چشم انداز مالی در صنایع نفت، انرژی ، معادن و کشتزارهای فیلیپین و همچنین تهدید چین که افزایش قدرت جهانی آن ادامه دارد.
اما به گفته بسیاری از نخبگان مانیل، نیروهای آمریکا برای مردم فیلیپین تنها حمله، کشتار و تجاوز را به ارمغان می آورند. به گزارش پایگاه خبری فیلیپین به نام بولوتات، نیروهای آمریکایی در یورش چهارم فوریه نیرو های ارتش و نیروی دریایی فیلیپین به روستاهای باراتکای، آی پل، میمبانگ و سولو، که ۸ نفر از جمله یک سرباز به مرخصی آمده در آن کشته شدند ، شرکت داشته اند. عبدالساکر تان فرماندار سولو می گوید : «این اولین بار نیست که گزارش می شود نیروهای آمریکایی در عملیات نظامی فیلیپین در سولو شرکت داشته اند.» او همچنین نقش آمریکا را در حمله اول آوریل ۲۰۰۷ تأیید کرد که نیروهای آمریکایی در زمانی که باید به «جاده سازی» می پرداختند در حمله به روستای بارالکایباتو- باتو ایندانا شرکت داشتند . موج فزاینده اعتراض مردمی، مقاومت تاریخی جنگجویان مورو را در سال ۱۹۰۶ تداعی می کند که با زور و اسلحه نیرو های آمریکا سرکوب شد. جبهه آزادی بخش اسلامی مورو که در سال ۱۹۹۶ موافقتنامه صلحی با دولت فیلیپین امضا کرده بود، پس از آخرین حمله و کشتاری که از آنها شد شکایتی را نزد شورای حقوق بشر سازمان ملل مطرح کرده است.
حضور نظامی آمریکا در کشورهای خاوردور همانند خاورمیانه جنبشی مردمی را به حرکت علیه این نوع جدید از اشغالگری در هزاره سوم رقم زده است.

سارا فلاندرز ‎/ ترجمه پوراندخت مجلسی

منبع : روزنامه ایران