زوایای پنهان تاسیس رژیم صهیونیستی

در قرن هجدهم وقتی که پذیرش یهودیان در کشورهای جدید ملی اروپا دچار اشکال شد، ناپلئون از یهودیان خواست زیر پرچم او جمع شوند و اورشلیم قدیم را به دست آورند. این بیان به اندیشه برگشت به فلسطین فرصت تولد داد. در سال ۱۸۶۵ جوزف سالوادور گفت: دولت جدید در سواحل شهرستان جلیل و در کنعان قدیم تاسیس خواهد یافت. یهودیان در اثر ترکیب کشش های خاطرات تاریخی، تعقیب شدن در کشورهای مختلف و احساس بوریتانیسم انجیلی انگلستان به فلسطین بر خواهند گشت.
در این راستا تئودور هرتسل (۱۹۰۴-۱۸۶۰) بنیانگذار کنگره بال سوئیس می نویسد: ما همچنین باید بخشی از یک دیوار دفاعی برای تمدن قدیمی اروپا در مقابل بربریت آسیا را تشکیل دهیم. ما باید در ارتباط نزدیک با تمام اروپا باشیم که تداوم وجود ما را تضمین خواهد کرد.
هرتسل بعد از کوشش های فراوان موفق شد در سال ۱۸۹۷ اولین کنگره صهیونیست ها را با بیش از ۲۰۰ عضو تشکیل دهد و این کنگره سازمان جهانی صهیونیستی را بوجود آورد و همه یهودیان را برای تشکیل یک کشور یهودی نشین در فلسطین فراخواند. هرتسل با پیروزمندی ادعا کرد: اگر آنچه در کنگره بال روی داد جمع بندی شود ، باید بگویم که من دولت یهود را تاسیس کردم. این بیان امروز خنده همگان را برخواهد انگیخت. اما شاید در بیست و پنج و مطمئنا در پنجاه سال آینده این کشور تشکیل خواهد شد و همه جهان آن را خواهند دید. در این راستا می توان گفت از همان ابتدای اندیشه صهیونیستی، اصطلاح یهودی بدل به اشکنازی(یهودیان اروپایی) گردید و کلمه سفاردی (یهودیان یمن، مراکش، حلب و غیره) حذف شد. به همین ترتیب تا استقرار دولت صهیونیستی در سال ۱۹۴۸ تمام کوشش ها برای به کار گرفتن فقط یهودیان اروپا به کار رفت تا متعهد رسالت گسترش تمدن اروپایی در خاور میانه باشند. در سال ۱۸۹۶ هرتسل در نامه خود به گراند دوک بادن به او اطمینان داد که وقتی یهودیان به سرزمین اجدادی خود برگشتند همانند نمایندگان تمدن غرب عمل خواهند کرد که پاکی و نظم و عادات استقراریافته غرب را به این گوشه شرق طاعون شده و شیطان زده خواهند برد. گروه های کشاورزی یهودیان در فلسطین با مهاجرت مداوم از اروپای غربی که تا سال ۱۹۱۴ به ۵۸ هزار نفر رسید آغاز شد. اعلامیه مشهور بالفور در سال ۱۹۱۷ تعهد آشکار برای تشکیل سرزمین یهودیان، مزایای چند جانبه داشت. سرزمین یهودی نشین نماینده بریتانیا در خاورمیانه و به نفع امپراتوری بود و باعث جلب حمایت آمریکا برای جنگ می شد. بعد از جنگ جهانی دوم نیز تبلیغات زیاد برکوره های آدم سوزی (هلوکاست) ، دراستقرار دولت اسرائیل نقش به سزایی داشتند سایه داخائو تربلینکا و آشویتس .
احساس گناه در میان اروپاییان و آمریکای شمالی و آرزو و تمنای تامین سرزمینی برای یهودیان و خلاص شدن از یهودیان ناخواسته و شکننده در اروپا می تواند به عنوان عواملی دیگر ذکر گردد. هیتلر می خواست یهودیان را از اروپا بیرون براند و اسرائیل راهی مطمئن برای سکونت یهودیان در خارج از اروپا بوجود آورد. در ضمن جنگ ۸-۱۹۴۷ یهودیان واعراب، هنگهای داوطلب اسرائیل و ایالات متحده نیز به آنها پیوستند و سلاح های تهیه شده در اروپا را در اختیار آنها قراردادند و دولت بریتانیا نیز در فلسطین به آنها کمک می کرد و مهاجرت غیرقانونی آنها را نادیده گرفت. در این زمان چرچیل به وایزمن گفت که او حامی صهیونیست ها برای کسب تمام فلسطین است و در صورت ناکامی ، با سرعت بخشیدن به مهاجرت یهودیان به فلسطین (۱۰۰ تا ۱۵۰ هزار نفر در سال و در ضمن ده سال ۱۱۵۰۰۰۰ نفر توازن جمعیت را از ۱۲۰۰۰۰۰ نفر عرب در مقابل ۶۰۰ هزار یهودی تغییر خواهد داد) این امر عملی خواهد شد.
در ۲۷ ژوئیه ۱۹۴۶ دولت جدید کارگر با نخست وزیری کلمنت آتلی به قدرت رسید و موجب رضایت عمیق صهیونیست ها گردید زیرا حزب کارگر از سال ۱۹۴۰ با مصوبات خود از صهیونیست ها حمایت کرده بود. وایزمن در ایجاد فشار برا عراب اصرار داشت زیرا معتقد بود یهودیان هرگز در هیچ کشور لیبرال غربی زمینه جذب در اجتماع را پیدا نخواهند کرد و تا زمانی که دروازه های فلسطین باز است فشارها به سوی آمریکا و بریتانیا منحرف خواهد شد و هر کدام از یهودیان اروپایی در این دو کشور دوستان یا منسوبینی دارند و این دو کشور خطر مسموم شدن در اثر مساله یهودیان را -چون گذشته- خواهند پذیرفت.
نه بریتانیا و نه ایالات متحده خواهان مهاجرت وسیع یهودیان به کشورهای خود نبودند و ژنرالاسموتس (قهرمان صهیونیسم در سرتاسر سال های جنگ) گفت که مهاجرت به آفریقای جنوبی راه حلی برای مسئله یهودیان نخواهد بود و افزایش تعداد یهودیان در آن کشور فقط احساس ضد یهود را ایجاد خواهد کرد. آفریقای جنوبی سهم خود را در کمک یافتن راه حل که به نظر او استقرار یک کشور ملی یهودیان در فلسطین بود، انجام خواهد داد.
فلسطین و مناطق اطراف آن برای انگلستان یک نقطه اتصال را در نظام شرق دور وصل می کند. این منطقه انبار نفت برای امپراطوری بود. همچنین شامل کانال سوئز و پایگاه های اصلی نیروی دریایی در شرق مدیترانه و در اسکندریه به حساب می آمد. در این راستا ، ترومن بعد از انتخابات کنگره در نوامبر ۱۹۴۵ وقتی که به سفرای کشورهای عربی در ایالات متحده گفت: آقایان من متاسفم اما باید به صدها هزار نفر که مشتاق موفقیت صهیونیست هستند، پاسخ دهم در حالی که صدها هزار نفر عرب در حوزه قانونی خود ندارم.
بدوا توجه موارد سیاسی بود. بدین ترتیب ترومن از صهیونیسم حمایت کرد و آتلی را وادار ساخت که فورا هزار گواهی برای یهودیان جابجا شده جهت رفتن به فلسطین صادر نماید.
از آن زمان به خاطر سهمیه های مهاجرت از قبل از جنگ، بریتانیا هر سال ۱۸۰۰۰ نفر و ایالات متحده تعداد انگشت شماری پناهنده می پذیرفتند. در سال ۱۹۴۷ قدرت های غربی به رهبری ایالات متحده- اتحاد شوروی نیز به آنها پیوست- دولت اسرائیل را از طریق مصوبه ای در مجمع عمومی سازمان ملل متحد برای خدمات به مقاصد سیاسی، امنیتی و فرهنگی غرب تشکیل دادند.
● قانون اساسی اسراییل
در هشتم جولای ۱۹۴۸ کابینه موقت اسراییل، به منظور تدوین پیش نویس قانون اساسی و ارایه آن به پارلمان جهت بررسی و توصیب، کمیته ای را تشکیل داد. اما اعضای این کمیته، نمایندگان نخستین پارلمان و احزاب اسراییل نتوانستند به دلیل اختلافات شدید در خصوص موضوعات مهمی همچون مذهب، قومیت، خطوط مرزی، حقوق اساسی شهروندان و حقوق و جایگاه اقلیت عرب زبان مقیم اسراییل به نتیجه برسند و این وضعیت هنوز هم ادامه دارد. به همین دلیل تا به امروز اسراییل واجد قانون اساسی دایم و ثابتی نمی باشد. در سال های اخیر جنبش های سیاسی، به رهبری حقوقدانان و اساتید دانشگاه و با قصد مبارزه سیاسی جهت تدوین قانون اساسی پایدار برای دولت اسراییل، شکل گرفته است. شایان توجه است که منشور اعلام استقلال اسراییل دارای ارزشی حقوقی یا قضایی نبوده و در دادگاه های این دولت قابل استناد نمی باشد.
● قوانین مبنا
به رغم ناکامی دولت ها و احزاب گوناگون اسراییل در تدوین یک قانون اساسی دایم، آنها موفق شده اند قوانینی شبیه به قانون اساسی به نام قوانین مبنا وضع و تدوین کنند. از جمله این قوانین قانون پارلمان، قانون ریاست دولت، قانون شورای وزیران، قانون اراضی اسراییل، قانون اقتصاد دولت، قانون ارتش، قانون قضاوت، قانون ناظر دولت، قانون حفط منزلت و آزادی انسان و قانون آزادی مشاغل می باشد.
تغییر یا لغو قوانین مبنا تنها از طریق پارلمان و بااکثریت ویژه و غیر عادی اعضا امکان پذیر است. با این حال این قوانین به مثابه قانون اساسی نبوده و در هیچ یک از آنها به طور صریح گفته نشده است که قوانین دیگر نمی تواند ناقض آنها باشد. رهبران اسراییل با وضع قوانین مبنا در پی رسیدن به یک قانون اساسی ثابت برای دولت می باشند.
● قانون اراضی
قانون اراضی اسراییل که یکی از قوانین مبنا می باشد، تصریح می کند که فروش یا تحویل مالکیت زمین های دولتی (شامل زمین هایی که به نام دولت، اداره نوسازی و بازسازی یا صندوق دایمی اسراییل ثبت شده باشد) به هر شکلی که باشد جز درچارچوب قانون ممنوع است. دولت اسراییل به محض تاسیس، اعلام کرد که وارث دولت قیمومت انگلستان بوده و کلیه زمین ها و املاک، مالیات و حقوق این دولت متعلق به خود اوست ولی در عین حال خود را ملزم به بازپرداخت بدهی ها و ایفای تعهدات دولت نمی داند.
● قوانین بازگشت تابعیت
در سال ۱۹۵۰ اسراییل قانون بازگشت یهودیان را به تصویب رساند. مطابق این قانون تمامی یهودیان جهان از حق مهاجرت به اسراییل، اقامت، اشتغال و مالکیت در این کشور برخوردار گردیدند. همچنین بر اساس این قانون تسهیلات تازه و امتیازات منحصر به فرد برای کمک به مهاجرین تازه وارد در جهت تسهیل اقامت، اشتغال به کار و عادت به محیط جدید در نظر گرفته شده است. با تصویب قانون تابعیت در سال ۱۹۵۲ به کلیه یهودیان به ترتیب زیر تابعیت اسراییلی داده شد:
۱) کسانی که پیش از اعلام استقلال وارد اسراییل یا در آن متولد شدند از ابتدای روزی که دولت اسراییل اعلام موجودیت کرد.
۲) کسانی که پس از اعلام استقلال به اسراییل وارد شدند از بدو تاریخ ورود به اسراییل.
۳) کسانی که پس از استقلال در اسراییل متولد شدند از بدو تولد.
۴) تازه واردان به اسراییل از تاریخ صدور گواهی مربوطه. و در سال ،۱۹۷۱ با اصلاح قانون تابعیت اسراییل، وزیر کشور اجازه یافت به تمام یهودیانی که تمایل به اقامت در اسراییل داشته و گواهی «تازه وارد» برای آن ها، هرچند پیش از ورود به اسراییل صادر شده باشد یا واجد شرایط جهت دریافت چنین گواهی هستند، تابعیت اسراییلی بدهد. با این وصف به محض صدور شناسنامه، فرد یا افراد مذکور تبعه اسراییل محسوب می شوند. با این اصلاحیه، به بسیاری از یهودیان اتحاد جماهیر شوروی سابق حتی قبل از عزیمت به اسراییل تابعیت داده شد. در مقابل این همه تسهیلات بی حد و حصر برای مهاجرت گسترده و دادن تابعیت به یهودیان، از بازگشت عرب های آواره ممانعت به عمل آمد و تابعیت بخشیدن به آنهایی که در حوزه حاکمیت سیاسی اسراییل باقی ماندند با بیشترین محدودیت روبه رو شد.
طبق قانون تابعیت، غیر یهودیان مقیم اسراییل به شرط اقامت دایم در فلسطین (پیش از تشکیل دولت اسراییل) تبعه اسراییل محسوب شده و برای آنان شناسنامه صادر می گردد. به غیر از شرط اقامت دایم، شرایط دیگری به شرح زیر وجود دارد:
۱) در اول مارس ۱۹۵۲ در اسراییل اقامت داشته و نامشان در سرشماری نفوس سال ۱۹۴۹ ثبت شده باشد.
۲) در روز ۴/۷/۱۹۵۲ (تاریخ تعیین شده برای اجرای قانون تابعیت) در اسراییل مقیم بوده باشند.
۳) از روز اعلام موجودیت اسراییل تا روز اجرای قانون تابعیت، در اسراییل یا مناطقی که بعدا به آن ملحق گشته است، ساکن بوده یا به صورت قانونی به آن وارد شده باشند. همچنین به متولدین پس از استقلال، چنان چه پدر یا مادر آن ها با توجه به شرایط فوق تبعه اسراییل به حساب آمده و در روز آغاز اجرای قانون تابعیت، در سایه دولت اسراییل اقامت داشته اند تابعیت داده شد. در سال ۱۹۸۰ اسراییل تصمیم گرفت اعرابی را که تا قبل از اعطای تابعیت محروم کرده بود، با رعایت شرایط زیر به تابعیت خود پذیرفته و برای آنان شناسنامه اسراییلی صادر کند:
الف) کسانی که قبل از اعلام استقلال در اسراییل به دنیا آمده و از روز عمل به اصلاحیه قانون تابعیت مصوب سال ۱۹۸۰ در این کشور ساکن بوده باشند. با این شرط که:
۱) مطابق هیچ ماده ای دیگر از این قانون تبعه اسراییل به حساب نیامده باشد.
۲) قبل از تشکیل دولت اسراییل، تبعه فلسطین بوده باشد.
۳) در تاریخ ۱۴/۷/۱۹۵۲ در اسراییل مقیم بوده و در سرشماری جمعیت سال ۱۹۴۹ نام آنها قید شده باشد.
۴) در روز تصویب اصلاحیه قانون تابعیت (سال ۱۹۸۰) در اسراییل سکونت داشته و نام آن ها در دفاتر سرشماری جمعیت درج شده باشد.
۵) تبعه هیچ یک از هفت کشور عربی شرکت کننده در جنگ سال ۱۹۴۸ علیه اسراییل نباشند.
ب) متولدین پس از اعلام استقلال در صورتی که از زمان اجرای اصلاحیه قانون تابعیت به این سو ساکن بوده باشند با این شرط که:
۱) مطابق هیچ ماده دیگری از این قانون، تبعه اسراییل به حساب نیامده باشند.
۲) در روز به اجرا گذاشتن این اصلاحیه، در اسراییل مقیم بوده و نامشان در دفاتر سرشماری جمعیت ثبت شده باشد.
۳) از پدر یا مادری واجد شرایط این بند (بند ب) باشند. بر اساس قانون تابعیت، متولدین داخل یا خارج از اسراییل در صورتی که پدر یا مادر آنان از تابعیت اسراییلی برخوردار باشند (با توجه به شرایط فوق)، تبعه اسراییل به شمار رفته و برای آنان شناسنامه صادر می گردد. همچنین وزیر کشور اجازه دارد با تقاضاهای پذیرش تابعیت اسراییل در صورت احراز شرایط لازم از سوی افراد متقاضی موافقت کند. گفتنی است قانون تابعیت اسراییل اتباع این دولت را از ورود به تابعیت کشورهای دیگر منع نمی کند.
● یهودی کیست
علیرغم یهودی بودن دولت اسراییل و تکرار واژه یهودی در برخی قوانین مهم این دولت مانند قانون بازگشت (۱۹۵۰)، قانون ساعات کار و استراحت (۱۹۵۱)، قانون اختیارات دادگاه های مذهبی یهودی (۱۹۵۳)، قانون سرشماری جمعیت (۱۹۶۵) و قوانین دیگر، تاکنون هیچ تعریف مشخص و مورد توافق از واژه یهودی ارایه نشده است و بحث و گفتگو در این باره همچنان ذهن بسیاری از متفکران، سیاستمداران، حقوقدانان و علمای دین را به خود مشغول داشته و گاهی به مناقشات سیاسی و حزبی در پارلمان و دولت دامن می زند. به استناد نظر دادگاه عالی اسراییل، این مشکل ریشه در اعتقادات دارد.
بر اساس شرایط متعارف و سنتی یهودیت، یهودی بودن با آن چه که به نام پیمان ابدی میان خالق و ملت برگزیده اش نامیده می شود ارتباط دارد. مطابق این دیدگاه، یهودی به کسی اتلاق می شود که از مادری یهودی مذهب به دنیا آمده یا برابر اصول و مقررات به دین یهودیت یا به عبارت دیگر به پیمان میان ابراهیم پیغمبر و پروردگار ملتزم شده باشد.
بنابراین ملاک یهودی بودن اعتقاد به دین یهودیت نیست، بلکه بیشتر بر زاده شدن از مادری یهودی تاکید دارد. در اسناد و مدارک شناسایی تمامی یهودیان اسراییل قید می شود که یهودی بوده و از ملت یهود هستند.
ولی اگر در یهودی بودن شخصی شبهه ای وارد شود کلیه حقوق این شخص (به عنوان یک انسان و یک شهروند) شامل اقامت، تابعیت، ازدواج، حقوق مادی، خدمت سربازی، احوال شخصی و خاک سپاری تحت تاثیر این شبهه قرار گرفته و کلیه حقوق اعضای خانواده اش نیز نادیده گرفته می شود. در مدارک مردم عرب زبان هم قید می شود که عرب هستند. البته به جز (دروزی ها) که علیرغم عرب بودن، در مدارک آنان نوشته می شود که دروزی اند. وضعیت اعراب در اسرائیل دولت اسراییل بلافاصله پس از تشکیل، اعرابی را که در قلمرو حاکمیتش قرار گرفتند، در مناطقی بسته محصور نمود و آنها را تحت شدیدترین اقدامات منع رفت و آمد قرار داد و حتی از جابه جا شدن آنان از مکانی به مکان دیگر جز با مجوز فرمانداری نظامی جلوگیری به عمل آورد. این وضعیت به مدت ۲۰ سال ادامه داشت و طی این مدت اسراییل با وضع قوانینی ویژه زمین های فلسطینیان رانده شده و نیز زمین های عده کثیری ازفلسطینیانی را که تحت سیطره اسراییل باقی مانده بودند را تصاحب کرد.
مواردی هم بوده است که روستاهای کاملی تصرف یا تخریب گردیده و از مراجعت اهالی به این روستاها علی رغم باقی ماندن در اسراییل ممانعت به عمل آمد. روستاهای کفربرعم، اقرت، غابسیه، معلول، صفوریه، بروه، میعار و میجدل از جمله این روستاهاست . در بیش تر موارد اسراییل به بهانه ها و شیوه های گوناگون، بخش وسیعی از زمین های روستاها و شهرها را به تصرف خود در آورده است.
اسراییل به استناد قانون املاک غایبین مصوب سال ،۱۹۵۰ حدود ۵/۳ میلیون جریب از زمین های ۳۰۰ روستای عرب نشین را تصاحب کرده است. این زمین ها به آوارگان عربی که ناگزیر به جلای وطن و پناه بردن به کشورهای عربی شده اند و اسراییل آنها را غایب نامیده است تعلق داشت. مطابق این قانون، غایب به فلسطینیانی گفته می شود که محل سکونت خویش را ترک کرده و راهی محل دیگری در کشورهای عربی یا در داخل فلسطین شده باشند. بدین ترتیب هزاران نفر از اعرابی که در اسراییل باقی مانده اند، غایب تلقی شده و زمین و دیگر املاکشان ابتدا تحت سلطه و اختیار اداره سرپرستی املاک غایبین قرار گرفت و سپس برای جلوگیری از اعاده آن ها به صاحبان واقعی شان، مالکیت این زمین ها و مستقلات به اداره نوسازی و بازسازی (که یکی از بازوهای دولت است)، انتقال یافت. بنابراین چنانچه اداره سرپرستی املاک مبادرت به صدور گواهی دال بر غایب بودن شخصی نماید و یا اعلام دارد که فلان زمین یا ملک متعلق به شخص غایبی است، املاک شخص غایب یا مالکیت آن زمین یا ملک به اداره سرپرستی املاک غایبین منتقل می شود مگر این که صاحب آن زمین یا ملک خلاف این ادعا را ثابت کند.
در سال ۱۹۴۹ اسراییل نظامنامه های شرایط اضطراری را که به موجب آن مناطق مرزی، مناطقی حفاظت شده به حساب می آید به تصویب رساند. پس از تصویب این نظامنامه ها، اسراییل مبادرت به اخراج ساکنین بعضی از روستاهای مرزی مانند اقرت و کفربرعم نمود و ورود و خروج از این روستاها را بدون مجوزی ویژه ممنوع اعلام کرد. بدین ترتیب شرایط تصاحب زمین های روستایی توسط دولت و اختصاص آن به ساخت مجتمع های یهودی نشین فراهم آمد. در سال ۱۹۵۳ اسراییل قانون تملیک اراضی (شامل تصدیق اجراییات و پرداخت غرامت) را از تصویب گذراند. به استناد این قانون بود که وزیر دارایی وقت گواهی مصادره نمودن صدها هزار جریب از زمین های اعراب را صادر کرد. زمین های مصادره شده حدود ۲۵۰ روستا از روستاهای آوارگان فلسطینی بود که به کشورهای عربی پناه برده یا در اسراییل باقی مانده بودند. زمین های این روستاها به تملک اداره دولتی نوسازی و بازسازی در آمده و به ساخت شهرک های یهودی نشین اختصاص یافت. طبق این قانون، شهروندان عرب حق اعتراض یا فرجام خواهی در دادگاه ها را ندارند حتی اگر گواهی صادره از وزیر دارایی غیر قانونی باشد.
لازم به یادآوری است که در قوانین اسراییل، نه از حیث شکل و نه به لحاظ محتوا، هیچ گونه تفاوت یا تبعیضی میان یهودیان و اعراب مشاهده نمی شود، بلکه قوانینی هم هست که تبعیض قایل شدن بین شهروندان را با توجه به نژاد، رنگ پوست یا جنسیت ممنوع می داند. با این حال و علی رغم استقلال قوه قضاییه، تبعیض علیه شهروندان عرب در بیش تر عرصه های زندگی، حقیقتی انکارناپذیر است به طوری که رفع این تبعیض و برخورداری همه شهروندان از حقوقی یکسان در راءس خواسته های عرب های مقیم اسراییل قرار دارد.
بر اساس قانون، در اسراییل همه شهروندان از حقوقی برابر برخوردار بوده و دادگاه ها میان آنان مطابق عدالت و برابری قضاوت کرده و حکم صادر می کنند. ولی در دولتی که همه قوانین و مصوبه های پارلمان و کابینه اش به قصد تحقق اهداف خاصی وضع شده و به تصویب می رسد، چگونه می توان انتظار عدالت را داشت در اسراییل قوانین، مقررات و نظام نامه ها در خدمت سیاست بوده و با هدف تثبیت ماهیت یهودی دولت و تصاحب زمین های اعراب و تبدیل آن به مجتمع های یهودی نشین وضع می شود و قوه قضاییه نیز از این امر مستثنا نیست. بنابراین عدالت خواهی و بی طرفی این قوه هم نمی تواند خارج از این چارچوب باشد. عدم دخالت قوه مجریه در تصمیمات و احکام صادره از دادگاه های مدنی یک حقیقت است اما همین دادگاه ها به اعمال سیاست های تبعیضی و مصادره زمین های اعراب، پوششی قانونی بخشیده، آن را موجه و برخاسته از بی طرفی و عدالت می دانند. به همین دلیل دولت به قصد دستیابی به اهداف خاص خود قوانین و مقرراتی از جمله قوانین و مقررات دادگاهها را وضع می کند و قضات نیز سوگند یاد می کنند که تنها مطابق این قوانین و مقررات عمل کنند. این نکته را نیز متذکر می شویم که تفکر و عقاید بیش تر قضات با ماهیت قوانین و مقرراتی که لازم الاتباع هستند هم سنخ بوده و مطابقت دارد. اسراییل از همان ابتدا حق شرکت اعراب مقیم سرزمین این دولت را در انتخابات پارلمانی (به عنوان کاندیدا و رای دهنده) به رسمیت شناخت. اعراب نیز از این حق استفاده کرده و می کنند اما آنان نه در داخل پارلمان و نه در خارج از آن وزنه سیاسی موثری به شمار نمی روند و مشارکت آنان در زندگی اقتصادی، اجتماعی و سیاسی همچنان محدود بوده و با تعداد آنها تناسبی ندارد. در حقیقت اعراب در بیشتر عرصه های زندگی نسبت به یهودیان از حقوق بسیار کمتری برخوردارند و تا نیل به حقوق حقه خود فاصله زیادی دارند. دولت اسراییل به حسب ظاهر اعراب را از شهروندان خود به حساب می آورد اما در واقع این دولت صرفا دولت یهودیان است و راه و رسم آن در ابعاد مختلف همچون اهداف، مذهب، قومیت و اقدامات روزمره اش دال بر این واقعیت است.
● حمایت غرب و امریکا از اسرائیل
اسرائیل حتی بعد از تشکیل نیز حمایت غرب را داشته است. در ضمن دهه ۱۹۵۰ و اوایل دهه ۱۹۶۰ جهت گیری اسرائیل به سوی فرانسه و بریتانیا بود اما بعد از انتخاب لوی اشکول به عنوان نخست وزیری در سال ۱۹۶۳ جهت گیری به سوی امریکا متمایل گردید. اسرائیل به وسیله مصوبات بی شمار مجمع عمومی و شورای امنیت سازمان ملل متحد به خاطر تهاجم به قلمرو همسایگان عرب، بارها محکوم شده است اما این امر باعث صدمه رساندن به روابط ایالات متحده- اسرائیل نشده است و نه موضع گیری غرب را نسبت به موارد تجارتی و فروش اسلحه و تروریسم اسرائیل، تغییر داده است.
اسرائیل در سالهای اخیر بزرگترین دریافت کننده کمک های نظامی آمریکا بوده است- ۲‎/۲ میلیارد دلار در سال ۱۹۷۶. از آن به بعد با کمی تغییر این سطح کمک حفظ شده است. این مقدار نیمی از مجموع کمک ایالات متحده به تمام کشورهای جهان است در حالی که اسرائیل ۱/۰ درصد از جمعیت جهان را شامل است. بعضی از این کمک ها برای سیستم دفاعی اسرائیل حالت بحرانی ندارد. در واقع بخشی و فرعی از صنعت دفاعی اسرائیل است زیرا اسرائیل تولیدکننده و صادرکننده سلاح های پیچیده است و یکی از صادرکنندگان اصلی اسلحه می باشد. بازارهای اسلحه اسرائیل شامل کشورهایی است که ایالات متحده به عنوان بخشی از سیاست خارجی خود از آنها حمایت می کند اما نمی تواند به طور مستقیم به آنها اسلحه صادر کند مانند آفریقای جنوبی، شیلی، گواتمالا، السالوادور، آرژانتین. کاملا مشخص است که در میان کشورهای غرب، ایالات متحده حامی اصلی اسرائیل است. این امر تا حدی به دلیل سیاست داخلی است، ۷۰ درصد یهودیان آمریکا که ۷/۲ درصد جمعیت را تشکیل می دهند در ۱۶ شهر از شش ایالت کالیفرنیا، نیویورک، پنسیلوانیا، ایلینوئیز، اوهایو و فلوریدا با ۱۸۱ رای انتخاباتی متمرکز شده اند و رای انتخاباتی جهت انتخاب رئیس جمهور ایالات متحده لازم است. اشاره به این نکته در همین جا ضروری است که بیشتر مهاجران یهود اروپایی به آمریکا متعلق به طبقات مرفه و تحصیل کرده بودند و با دراختیار داشتن این پشتوانه توانستند عمده جایگاههای بالای اجتماعی و سیاسی کشور آمریکا را در اختیار خود درآورده و عملا هدایت نظام اداری و سیاسی دولت آمریکا را به دست گیرند.
هرچند یهودیان به عنوان یک گروه اقلیت مهاجر به آمریکا در کنار مهاجرانی از آلمان ،ایرلند، ایتالیا ،لهستان ،چک ،لیتوانی و. . . بودند اما همین اقلیت کوچک به سرعت توانست نبض اقتصاد و سیاست آمریکا را در اختیار خود گرفته و قوانین این کشور را با توجه به منافع خود تامین کند. در سال ۱۹۵۴ کمیته امور عمومی آمریکا- اسرائیل(ایپاک) ، به طور رسمی به عنوان محفلی برای کمک نظامی و برای تمام قوانینی شناخته شد که به طور مستقیم و غیرمستقیم بر اسرائیل اثر می گذاشت.
این محفل آنچنان قدرتمند است که در سال ۱۹۷۳ سناتور (ویلیام فولبرایت) را از مقام ریاست کمیته روابط خارجی سنا بر کنار ساخت زیرا جرات کرده بود که در مقابل این محفل ایستادگی نماید. ایپاک مسوول تامین هزینه فعالیت های تبلیغاتی نمایندگان کنگره و دیدارهای آنها از اسرائیل و مستحکم کردن روابط آنها با رهبران و مسوولان جامعه صهیونیستی است. این کمیته که گفته می شود حدود شصت هزار عضو دارد در سراسر آمریکا در راستای منافع اسرائیل مشغول فعالیت است و سالانه مبالغ هنگفتی به حساب لابی صهیونیستی در بانک های آمریکا واریز می کند. این کمیته دارای تاثیر گذاری گسترده ای بر افکار عمومی و تصمیم گیرندگان حکومتی می باشد. این لابی یهودیان که پیشینه بسیار طولانی در مشارکت سیاسی آمریکا دارد از دو گروه عمده یهودی صهیونیستی تشکیل یافته است و افراد متنفذ آن اکنون در مناصب مختلف از جمله مراکز تصمیم گیری آمریکا حضور دارند و تاثیر بسیاری بر فرایند سیاست های خارجی این کشور ایفا می کنند. مهمترین دولتمردان آمریکا همچون مارتن اندیک معاون وزیر امور خارجه سابق آمریکا در امور خاور نزدیک و دنیس راس هماهنگ کننده سابق روند سازش در خاور میانه و مل سمبلر رییس پخش مالی کمیته ملی حزب جمهوریخواه از اعضای این گروه بوده اند. اظهارات و سخنان رییسان جمهوری آمریکا موید این پیوند و رابطه بین آمریکا و اسراییل است. جیمی کارتر، رییس جمهوری اسبق آمریکا به صراحت در این باره گفته است: تمام رییسان جمهور پیشین آمریکا تلاش کردند تا روابط واشنگتن و تل آویو فراتر از یک رابطه ساده باشد. آمریکا و اسرائیل از جمله پیام آورانی هستند که میراث تورات را با یکدیگر تقسیم کردند. (لیندون جانسون)، یکی دیگر از رییسان جمهوری آمریکا نیز تاکید کرده است: ما و اسرائیل تنها هم پیمانان رسمی نیستیم، بلکه چیزی که ما را به هم مرتبط می کند، فراتر از پیمان نامه های بر روی کاغذ است. تعهدات ما در قبال اسرائیل برگرفته از یک میراث قدیمی است.

منبع : روزنامه جوان