کم‌خوری یک هنر است

● چند کلمه با آنهایی که اراده‌ای پولادین دارند
آیا تا حالا با شکم پر نماز خوانده‌اید؟ آیا دیده‌اید که دست و دل آدم نمی‌رود برای نماز خواندن؟ آیا حس کرده‌اید حمد و سوره‌ای که می‌خوانید با بقیه وقت‌ها کمی فرق می‌کند؟ آیا این حس به شما دست داده که این نماز خواندن هم بوی غذا می‌دهد؟ ولی بر عکسش را هم حتما تجربه کرده‌اید. وقتی را که با شکم سبک ایستاده باشید به نماز. انگار سبک هستید. انگار قرار است بپرید. دیگر آن غل و زنجیر با طعم غذا به پایتان نیست. کمی فکر کنید. قطعا کم خوردن باعث لاغرتر شدن و خوش‌هیکل‌تر شدن می‌شود. این‌ها یک روی سکه است ولی آنهایی که بالا عرض شد، شاید آنور سکه باشد.
الف) این ور سکه:
▪ کم بخور، سالم بمان: هر چیزی زیادی‌اش مصیبت است. خواب زیاد، بدن را کسل می‌کند و چشم‌ها پف می‌کنند. بیداری زیاد، آدم را می‌برد کما. خنده زیاد، گریه در پی دارد. گریه زیاد هم، غم‌باد می‌آورد. دیگر خوردن زیاد که جای خود دارد. اگر می‌خواهی ببینی چه می‌کند، خط بعدی را بخوان.
کم‌خوری دردها را کم می‌کند: فشار خون، چربی بالا، کلسترول زیاد، قند وافر، گرفتگی مجاری قلب، درد سینه، زخم معده، بدقوارگی، کمردرد، واریس پا، آرتوروز مفاصل زانو، همه و همه نتیجه همین بی‌رویه خوردن است. کم بخوری این‌ها را می‌سپاری به زباله‌دان تاریخ.
ب) آن‌ور سکه:
▪ می‌خواهی زیبا شوی، کم بخور: آدم باید باطنش هم مثل هیکلش زیبا باشد. خوشگلی و خوش‌تیپی فقط به شکل و ظاهر خلاصه نمی‌شود. به قول قدیمی‌ها باطن آدم باید مثل برف سفید باشد.
کم‌خوری دل را جلا می‌دهد: هر وقت یک بالنی را بخواهند بالاتر ببرند، سبک‌تر می‌کنند. برای رسیدن به آن بالا بالاها، باید سبک بود. باید دل را سبک کرد. هر چه هم که بالاتر برود. نورش بیشتر می‌شود. انگار یک دست جلازده به آن زده باشند.
ج) هر دو روی سکه یا تکمله:
▪ نه از این‌ور بام و نه از آن‌ور بام: شاید توضیح واضحات باشد ولی باید خورد. باید خورد ولی به اندازه کافی خورد. هر کسی بادکنک معده خودش را می‌شناسد. نه آنقدر کم بادش کن که به کارت نیاید و نه آنقدر بدم در آن که منفجر شود.

منبع : ۵ روز