آب‌های آزاد

● کارگردان و فیلم‌نامه‌نویس: کریس کن‌یتس. بازیگران: بلانچرد رایان، دانیل تراویس، سائول استاین، استل لائو. مدت: ۸۰ دقیقه.
فیلم براساس یک ماجرای واقعی ـ جمله‌ای که بعدها معلوم می‌شود هیچ معنائی ندارد ـ ساخته شده و می‌توان گفت که این یکی از عجیب‌ترین و نامطبوع‌ترین فیلم‌های سال‌های اخیر است.
دانیل (تراویس) و سوزان (رایان) می‌خواهند برای فرار از زندگی پرجنب و جوش و در جستجوی اندکی آرامش و سکوت در میان صخره‌های مرجانی و آب‌های گرم این بهشت استوائی، تعطیلات خود را به غواصی بگذرانند. به خاطر اشتباه خدمه قایق توریستی در شمارش تعداد مسافران و مشکلاتی که یک غواص دیگر می‌آفریند، اولین غواصی دانیل و سوزان تبدیل به فاجعه می‌شود. هنگامی‌که آنها از اعماق به سطح آب می‌آیند، می‌فهمند که قایق بدون آنها رفته است. ابتدا فکر می‌کننند شاید خودشان دورتر رفته‌اند، ولی به‌تدریج متوجه می‌شوند که گم‌شده و کاملاً تنها هستند و آن‌قدر از ساحل دور شده‌اند که امیدی به نجات‌شان نمی‌رود. و بعد، کوسه‌ها سر می‌رسند. در حالی‌که مانند چوب‌پنبه روی آب بالا و پائین می‌روند، ناامیدی‌شان آنها را به بحث و دعوا با هم می‌کشاند و هنگامی‌که کوسه‌ها نزدیک‌تر می‌شوند، خشم جای خود را به ترس می‌دهد.
در شروع، جملهٔ ”براساس یک ماجرای واقعی“ به این معنی است که این داستان زوجی غواص است که در آب‌هائی پر از کوسه ناپدید می‌شوند. هر چیزی خارج از این پیش‌فرض، حدس و گمان خواهد بود. چه کسی می‌داند واقعاً چه اتفاقی افتاده است؟ مسلماً کارگردان هم نمی‌داند، ولی آشکارا فکر کرده که همین جمله برای فیلم کافی است! آنچه باقی می‌ماند، منظرهٔ دونفره شناور در اقیانوس است که با هم حرف می‌زنند و هراسان به‌نظر می‌آیند و این آزاردهنده است چون حس می‌کنید رابطه‌ای نیز ـ گرچه دراماتیک‌تر از بقیه ـ در حال از هم گسستن است. بازیگران پذیرفتنی هستند، پیش‌فرض هم جالب است، ولی فیلم تا لحظهٔ شوک نهائی، فقط بالا و پائین می‌رود و پایان‌اش نیز قانع‌کننده نیست.

منبع : مجله دنیای تصویر