بن بست در کدام سو؟

رهبرمعظم انقلاب هفته پیش در دیدار جمعی از دانش آموزان و دانشجویان با ایشان، اختلاف ایران و آمریکا را فراتر و ریشه ای تر از اختلاف نظرهای سیاسی دانستند و تاکید کردند که پایان رویارویی ایران و آمریکا، بن بست برای رژیم استکباری آمریکاست.
ایشان همچنان تنفر و انزجار ملت ایران از آمریکا را عمیق دانسته و افزودند: «علت این مساله، توطئه های مختلف دولت آمریکا علیه کشور و ملت ایران در طول بیش از ۵۰ سال گذشته است و آمریکایی ها ضمن آنکه از این اقدامات عذرخواهی نکرده اند، همچنان به استکبارورزی خود ادامه می دهند.»
این اظهارات در آستانه سالروز تسخیر لانه جاسوسی و روز ملی مبارزه با استکبارجهانی و هم چنین یک هفته مانده به انتخابات ریاست جمهوری آمریکا، نشان دهنده مشی راهبردی سیاست خارجی ایران در قبال مساله رابطه با آمریکا بوده و به نوعی به مباحث ایجاد شده در این باره پایان می دهد.
۲۹ سال پیش در چنین روزی و به دنبال تسخیر لانه شیطان در تهران، آمریکا روابط دیپلماتیک خود را با ایران قطع کرد. آمریکا طی این سالها برای به زانو درآوردن ایران اسلامی و شکست اقتدار و عزت مردم از هیچ دشمنی فروگذار نکرده است. امروز نیز پرونده هسته ای ایران و مناقشه ای که بر سر آن به رهبری آمریکا به راه افتاده است، چیزی جز بهانه برای فشار و جلوگیری از پیشرفت و استقلال کشورمان نیست. مقام معظم رهبری در تحلیل اهداف دشمن می فرمایند: «هدف آمریکایی ها از انواع فشارها این است که ملت ایران با دست کشیدن از استقلال و عزت خود و با اظهار خستگی و پشیمانی از انقلاب اسلامی، بار دیگر به ملتی وابسته تبدیل و تسلیم آمریکا شود.»
بیانات رهبری دراین دیدار یک پیام دیگر هم داشت و آن اینکه در انتخابات پیش روی آمریکا هر اتفاقی روی دهد، تاثیری بر نحوه نگرش ایران به آمریکا نخواهد داشت.
آمریکا هرگز از دشمنی با ایران دست برنخواهد داشت. با توجه به آنچه هر دو نامزد انتخاباتی آمریکا درباره تشدید مواضع علیه ایران ابراز کرده اند به نظر می رسد سیاست آمریکا در قبال ایران در زمان رئیس جمهوری بعدی این کشور هم دستخوش تغییر بنیادی نخواهد شد.
بررسی اظهارات اوباما و مک کین درباره ایران که در جریان نطق های انتخاباتی آنان اعلام شده است و هم چنین اظهارنظرهای دیگر سیاستمداران دموکرات و جمهوریخواه و مرور تاریخی این نظرات در فاصله میان انتشار گزارش برآورد اطلاعات محرمانه ملی آمریکا که حاکی از عدم وجود اهداف نظامی در برنامه های هسته ای ایران بود تا امروز که روز قبل از انتخابات ریاست جمهوری در این کشور است، نشان از کینه دیرینه سیاستمداران و حاکمان آمریکا نسبت به ایران اسلامی دارد.
جمهوریخواهان مواضع تندتری از خود نشان داده و در ابراز دشمنی صراحت بیشتری به خرج می دهند اما دموکراتها، معروف است که علیرغم ظاهر نرم و نشان دادن آغوش باز، اصطلاحاً با پنبه سر می برند! به این اظهارنظرها دقت کنید؛
- باراک اوباما، نامزد دموکرات از گشایش گفتگوها با ایران حمایت کرده اما به دنبال هر حمایت برنامه هسته ای ایران را تهدیدی جدی علیه آمریکا و متحد استراتژیک این کشور یعنی رژیم صهیونیستی و امنیت بین المللی، قلمداد می کند! وی در ماه مارس ۲۰۰۷ در سخنرانی خود در کمیته روابط آمریکا و اسرائیل (ایپک) از تحریم های شدید علیه ایران برای توقف برنامه های هسته ای حمایت کرده و گفته است که اعتقاد ندارد استفاده از قدرت نظامی در برابر ایران را بایستی منتفی کرد.
-جوزف بایدن، معاون اول اوباما در صورت پیروزی دموکراتها و رئیس کمیته روابط خارجی مجلس سنا یکی از افراد سرشناس در حمایت از دیپلماسی سرسختانه علیه ایران به شمار می آید. وی در ژوییه ۲۰۰۸ در کنار حمایت از اجرای تحریم های هماهنگ بین المللی علیه ایران، از ضرورت تکمیل این فشارها با تدوین دیدگاهی مفصل برای روابط ایران و آمریکا در صورت عمل کردن تهران به خواسته های واشنگتن سخن به میان آورده است.
- هیلاری کلینتون، تنها رقیب اصلی اوباما تا پیش از کناره گیری از رقابت های انتخاباتی، در میهمانی شام یهودیان در ایپک (فوریه ۲۰۰۷) می گوید که باید از تمام ابزار در دسترس از جمله دیپلماسی و اقتصاد به علاوه تهدید به کارگیری نیروی نظامی علیه ایران استفاده کنیم. وی در سپتامبر ۲۰۰۷ از قطعنامه ای که سپاه پاسداران انقلاب اسلامی راتروریست می خواند، حمایت کرد و در جنجالی ترین اظهارنظر خود، پیش از خروج از رقابت های انتخاباتی در ۷ ژوئن ۲۰۰۸، تهدید به نابودی کامل ایران در صورت تصمیم ایران به حمله به اسرائیل کرد.
کریستوفر داد، جان ادواردز، مایک گراول، دنیس کوسینیچ وبیل ریچاردسن که در سال ۲۰۰۸ از رقابت های انتخاباتی ریاست جمهوری آمریکا کناره گیری کردند، دیگر افراد سرشناس حزب دموکرات هستند که مواضع کم و بیش مشابهی راجع به برخورد با ایران برگزیده اند.
اینها تنها نمونه هایی از صدها اظهارنظر و موضع گیری موکراتهایی است که ظاهراً داعیه علاقمندی به ارتباط با ایران دارند ولی قادر نیستند خوی دشمنانه خود را مخفی نمایند.
در این بین تکلیف جمهوری خواهان در اظهار دشمنی با ایران عریان و مشخص تر است؛
- جان مک کین، نامزد نهایی جمهوری خواهان، به داشتن مواضع تند و جنجالی علیه ایران معروف است. او مکرراً ایران را محور شرارت و حامی تروریسم! خوانده است. مک کین در آوریل ۲۰۰۷ در جریان یک برنامه انتخاباتی که از تلویزیون پخش می شد شعری با مضمون بمباران ایران خواند! وی در ژوئن ۲۰۰۷ نیز در اجلاس ایپک از مبارزه جهانی علیه ایران حمایت کرد و گفت که چنین اقدامی باعث کاهش هر چه بیشتر جایگاه مردمی حاکمان ایران خواهد شد.
- سام براون، سناتور جمهوریخواه ارائه کننده اصلی لایحه حقوق بشر ایران در سال ۲۰۰۶ است. نیز در ۱۹ اکتبر ۲۰۰۷ از دور رقابت های انتخاباتی کنار رفت ولی همواره از افزایش بودجه گروههای اپوزیسیون داخلی و تغییر نظام از درون حمایت کرده است.
- جیمز گیلمور در ماه می ۲۰۰۷ در یک نطق انتخاباتی گفت که مردم آمریکا باید روزی به این نتیجه جدی برسند که به ایران حمله کنیم.
- رو دلف جولیانی، از اقدام نظامی همزمان با اقدامات دیپلماتیک حمایت کرده است. نورد هودپورتز مشاور سیاست خارجی وی و از چهره های سرشناس نومحافظه کار آمریکا به صورت صریح از بمباران ایران به منظور نابودی تأسیسات هسته ای نام برده و به مجله نیویورکر متذکر شده است که او به جولیانی توصیه کرده برای جلوگیری از تخریب فضای انتخاباتی اش از اعلام موضع در این خصوص خودداری کند.
از دیگر نامزدهای جمهوریخواهان که از گردونه رقابت خارج شدند دانکن هانتر، ران پاول، میت رامنی، تام تانکردو و تامی تامسپن بودند که همگی مواضع مشابهی با سایر هم حزبی های خود داشتند.
واقعیت آن است که هیچ یک از دو نامزد فردا انگیزه لازم و البته شهامت تغییر سیاست خارجی کاخ سفید در قبال ایران را ندارند. ما طی ۳۰ سال گذشته، دوران زمامداری پنج رئیس جمهور آمریکا، جیمی کارتر، رونالد ریگان، بوش (پدر)، بیل کلینتون و جرج بوش، دموکرات ها و جمهوریخواهان را تجربه کرده ایم و در این سالها هیچگونه تغییر و تفاوتی ندیده ایم.
مهم نیست فردا چه کسی انتخاب می شود. آمریکا دشمن ما و راه رابطه ما و آمریکا بن بست خواهد ماند؛ چرا؟! علت را باید در ماهیت دو طرف جستجو کرد. جمهوری اسلامی ایران در نظام حکومتی خود بر اسلام ناب محمدی(ص) تکیه دارد که از ویژگی های آن ظلم ستیزی و عدالتخواهی است و آمریکا ماهیتی استکباری و ظالمانه دارد. بنابراین درگیری ایران و آمریکا یک درگیری ماهوی است و مادام که طرفین بر ماهیت خود باقی هستند این خصومت و درگیری ادامه خواهد داشت. و اما، سوی دیگر گرایش فطری مردم جهان به عدالتخواهی است و از این روی هرچه زمان می گذرد و پرده بیشتری از ماهیت واقعی آمریکا کنار می رود، انزجار و دوری ملت ها از آمریکا و نزدیکی آنان به ایران اسلامی شتاب بیشتری می گیرد. پایان این روند همانگونه که رهبر معظم انقلاب اشاره دارند، بن بست آمریکاست نه ایران اسلامی.

حمید امیدی

منبع : روزنامه کیهان