داستین هافمن

«داستین هافمن» در ۸ اوت ۱۹۳۷ در لس آنجلسِ آمریکا به دنیا آمد. پدر او یک خیاط بود که در کمپانی کلمبیا کار می‌کرد و مادرش هم یک بازیگر آماتور تئاتر. هافمن کار خود را مانند تمام هم‌دوره‌یی‌هایش از تئاتر شروع کرد و در دهه‌ی ۱۹۶۰ پس از گذراندن دوره‌ی آزاد بازیگری با جین هاکمن راهی دنیای بزرگ سینما شد.
او می‌گوید: «با جین تصمیم گرفتیم که به هر نحوی شده خودمان را در این دنیای بزرگ ثابت کنیم». داستین هافمن توانست در دورانی که افول ستارگان هالیوود آغاز شده بود خود را به عنوان یک بازیگر صاحب سبک مطرح کند و جوایز جشنواره‌های معتبر بین‌المللی را یکی پس از دیگری برباید. او در کارنامه‌ی کاری‌اش ۷ بار نامزد اسکار شد و ۲ بار این جایزه را از آنِ خود کرد.
● سبک بازی
همان‌طور که می‌دانیم بازیگران برای رسیدن به نقش از راه‌های گوناگونی استفاده می‌کنند؛ داستین هافمن هم برای خود سبک و سیاق ویژه‌یی دارد. او بیش‌تر یک بازیگر درونگرا بوده است تا برونگرا. هافمن خود را غرق شخصیت و روحیاتی که کاراکتر دارد می‌کند و به اصطلاح با آن یکی می‌‌شود و کنش و واکنش‌‌هایی که انجام می‌دهد را به شخصیت درونش می‌سپارد تا درونش تصمیم بگیرد و او عمل کند. این نوع بازی هافمن و احساس‌گرایی خاص او در فیلم‌های مشهورش همچون «پاپیون»، «ماراتن من»، «کرامر علیه کرامر» و «رین‌من» مشهود است.
در کرامر علیه کرامر، صحنه‌ی معروف شکسته شدن لیوان توسط هافمن در برابر مریل استریپ، بازیگر نقش مقابلش، به صورت بداهه در یکی از برداشت‌ها شکل گرفت؛ البته رضا کیانیان در کتاب تحلیل بازیگری، علت رفتار هافمن در این صحنه را غرور و تاب و تحمل نداشتن او در برابر بازی خوب استریپ می‌داند و به صورتی ساده‌تر حسادتش به وی که با توجه به سبک بازی هافمن چنین عملی از او بعید نبود!
داستین هافمن در مورد صحنه‌یی از «کابوی نیمه‌شب» می‌گوید: «مشغول فیلمبرداری مخفیانه در خیابان بودیم و به من میکروفن وصل شده بود؛ وقتی خواستم از خیابان رد بشوم ماشینی از کنارم گذشت تا چراغ قرمز را رد کند که به من زد و من فریاد زدم، مگه نمی‌بینی من دارم رد می‌شم»!
● یک بازیگر کوتاه‌قامت
او عاشق بازی در نقش‌های متفاوت است؛ با توجه به کارنامه‌اش و هم‌چنین گفته‌ی خودش خیلی راحت می‌توان به این نتیجه رسید. جالب این‌جاست که او در میان نقش‌های وکیل، دیوانه، خانه‌دار، کابوی، زن، مسیح و ... که بازی کرده است اعتقاد دارد که نقش جیمز باند را در کارنامه‌اش کم دارد! هافمن به گفته‌ی بسیاری از منتقدان یک آرمان‌گراست و این را می‌توان از بازی‌هایش در فیلم‌های «ماراتن من» و «سگ را بجنبان» دریافت.
او علی‌رغم این‌ که با سیاست آشناست اما به قول خودش سعی می‌کند بیش‌تر یک هنرمند باشد تا سیاستمدار، به‌خصوص پس از سخنان تند مایکل مور در اسکار: «ما به خاطر یک هنرمند این‌جا هستیم، چرا که یک هنرمند گاهی می‌تواند روشنگر گذشته باشد و آن را با حال ارتباط دهد و گاهی آینده را تصحیح کند».
● بازی گمشده
هافمن در میان نقش‌های فوق‌العاده‌یی که ایفا کرده است نقش‌های به چشم نیامده‌ی زیادی دارد مانند نقشی که در «ژاندارکِ» بسون بازی کرد.
او در این فیلم در مقابل میلایوویچ - که نقش ژاندارک را بازی می‌کرد - نقش ذهنی مسیح (ع) که در نگاه‌های پایانی ژاندارک پیر شده بود را بر عهده داشت.
هافمن در نقشش نه حرکتی داشت، نه با کسی درگیر می‌شد و نه می‌توانست بداهه‌پردازی کند، اما باز هم از عهده‌ی ایفای آن برآمد. کلید موفقیت او در دست بیان فوق‌العاده‌اش بود که پایه‌ی بازی‌اش را علاوه بر میمیک (چهره) در بر داشت. او فقط و فقط از این دو عنصر کمک گرفت و در ۲۰ - ۱۵ دقیقه‌یی که بازی داشت تماشاگر را خسته نکرد.
جالب این‌ که بعضی‌ها ممکن است متوجه داستین هافمن بودنِ او نشوند و پس از تیتراژ از خود بپرسند که این همان هافمن سرحال و پرانرژی بود!؟ این پرسش نشان از آن دارد که هافمن باز هم توانسته نقشی متفاوت را بازی کند. ژاندارک ساخته‌ی لوک بسون محصول ۱۹۹۹ آمریکاست.
خیلی اغراق‌آمیز است که بگوییم سینمای معاصر جهان بدون هافمن شکل نمی‌گرفت، ولی دستِ کم می‌توان این را گفت که وجود او بدون هیچ‌ شک و شبهه‌یی اثری بزرگ بر زمان خود گذاشته است

منبع : سورۀ مهر