اشعار

● گل آفتابگردان
مردی كه طلایه‌دار مردان خداست
از طایفهٔ نــورنـــوردان خداست
قطبی كه مدار چشم او قبله‌نماست
قلبش، گل آفتابــگردان خــداست
▪ قیصر امین‌پور
● مردی از آیینه آفتاب
مردی از آیینه آمـد روزهایی سررسیـد
سالهای با جنون پیوسته‌ای از در رسید
چشم سرگرم صراحت بود تا توفان نشست
دست سرگرم رفـاقت بـود تا خنـجر رسید
واژگون شد یاس بغض تلخ گلدانها شكست
شعله‌ور شد خنده بوی تنـد خاكسـتر رسیـد
تا چه شبهایی به بارانهای بی‌حاصل گذشت
تا چه آسیبـی به وجدانهـای نـام‌آور رسیـد
باز هم از قـاب از دیـوارهای روبـرو
عطردلتنگ صدای گریه‌ای پرپر رسید
▪ عبداالجبار كاكایی
● خنده گل
بخند ای دل كه اخم غنچه وا شد
گل از گلدان بیزاری جدا شد
بخند ای دل مگر سوری بخندد
گل از شیپور شیپوری بخندد
به شیوه نگاه بلبهای غمگین
بخند آهسته چون گلهای غمگین
به بوی خندهٔ گلهای پرپر
بخند ای دل خوش‌آهنگ و معطر
بخند ای دل، بخندان اطلسی را
بسوزان دودمان بی‌كسی را
بخند ای دل كه باقی هم بخندند
گل سرخ و اقاقی هم بخندند
بنفشه حال روئیدن ندارد
شقایق وقت خندیدن ندارد
بگو نسرین بخندد، نسترن كو؟
میان یاسمنها، یاس من كو؟
به گلهای بیابانی بگویید
كه آزادید بستانی بروئید
سكوت اندوه می‌زاید بخندید
خزان چون تیر می‌آید بخندید
كنار لاله منشینید با اخم
كه بی‌پروا بخندد لالهٔ زخم
سكوت اندوه می‌زاید بخندید
صدای خنده می‌آید كه خندید
صدای خنده یا رب از كجا بود
زهرجا این صدا بود، آشنا بو
بسوزی ای دل غافل بسوزی
بسوزی بیش از این ای دل بسوزی
به گوشت سوسن وحشی چه گفته‌ست
كه باز آلالهٔ زحمت شكفته‌ست
بنازم بعثت رنگین گل ر
بنازم خندهٔ سنگین گل را
چرا شب بوی مردابی خجول اس
چرا نیلوفر آبی ملول است
كلید بغض باران را كه دزدی
گلوبند اناران را كه دزدید
چه شیون بود در مخروبهٔ شب
چه آمد بر سر محبوبهٔ شب
حریق سبز روی گشت خاموش
قبای سروناز افتاد از دوش
خزان مهمان خرداد است امسال
حریفان سال فریاد است امسال
نزد پهلو به میخك بیدمشكی
حنا نگذاشت بر كاكل تمشكی
گل سنجد چرا عطری نیفشاند
چرا امسال سار آهسته می‌خوان
چرا با چشم مردم گریه قهر است
به جام صبر آخر این چه زهر است
جوابی این چراها را چرا نیست
یكی با من بگوید ماجرا چیست
بگیر ای عشق دستم را كه دیر است
بهار ما در آنسوی كویر است
▪ قادر طهماسبی

منبع : مطالب ارسال شده