ارتعاشات خوب

▪ اثر؛ The Beach Boys
▪ تاریخ ارائه؛ ۱۹۶۶
▪ زمان آهنگ؛ ۳۹؛۳ دقیقه
«کلمه ارتعاش من را می ترساند»، برایان ویلسن در خصوص این آهنگ اینگونه می گوید. او اشاره به زمان کودکی خود می کند و اینکه مادرش می خواسته به او توضیح دهد که چرا سگ ها به بعضی پارس می کنند و به بعضی دیگر نه.
مادر به ویلسن گفته بود؛ «یک سگ می تونه ارتعاشات (احساسی) خوب یا بد را از بعضی انسان ها جذب کند که تو نمی توانی آنها را ببینی و فقط شاید بتوانی آنها را حس کنی.» و ویلسن ۲۴ ساله سعی کرد تا به قول خودش تمام ارتعاشات خوب خود را با این آهنگ بیرون بریزد. آهنگی که ضبط آن بیش از دو ماه زمان برد و گروه بالغ بر ۷۰ ساعت در استودیو برای ضبط حضور پیدا کرد تا با صرف هزینه ۴۰ هزار دلاری یکی از پرخرج ترین آهنگ ها شود.
آهنگی که به خاطر فضای قطعه و ترانه ای که دارد، آن را می توان در طبقه بندی موسیقی پاپ توهم زا دسته بندی کرد. حسی که صدای غیرعادی ویلسن آن را تشدید می کند، هر چند که هیچ اسمی از موارد مخدر در آهنگ نیامده است.
آهنگی که ویلسن به آن «سمفونی جیبی» می گفت. اسمی که در ابتدا ناشر گروه به خاطر استفاده از ابزارهای غیرمعمول در موسیقی پاپ نظیر ویولنسل و «درمین»۱ برای آن انتخاب کرده بود. بسیاری از صدای های غیرعادی موجود در این آهنگ به خاطر استفاده از درمین است (صدای «وو وو» در قسمت های هم سرایی و پایان آهنگ). ویلسن این آهنگ را در خلال زمانی که گروه مشغول کار بر روی آلبوم ماندگار Pet Sounds بود نوشت.
و به محض آنکه ضبط آلبوم تمام شد، او تمام وقت خود را بر روی این آهنگ متمرکز کرد، چرا که او از نقدهای بدی که در آن زمان در خصوص آلبوم Pet Sounds شده بود (آلبومی که امروزه یکی از نقاط عطف تاریخ موسیقی پاپ شناخته می شود) ناراحت بود و می خواست که با ارائه یک تک آهنگ بهتر به نوعی جبران مافات کند. و بحق که آهنگ خوبی از آب درآمد و ۲۳۰ هزار نسخه از آن در ۴ روز اول ارائه آهنگ به فروش رفت و نقدهای خوبی را نصیب گروه کرد.
آهنگی شگفت انگیز که به گواه لیست بهترین آهنگ ها و نظرسنجی هایی که در این سال ها انجام شده یکی از بهترین های دهه ۱۹۶۰ و حتی تا به امروز است، تا جایی که در لیست ۵۰۰تایی مجله رولینگ استون نیز مقام ششمین آهنگ را کسب کرده است.
آهنگی با یک تم عاشقانه و فرمی عجیب و توهم زا و یک تنظیم بسیار عالی (تغییر کورد ها در قسمت های تکرار شونده واقعاً بی نظیر است) که برای آن روزگار کاری بسیار بزرگ بود.این قطعه اولین آهنگ موسیقی پاپ بود که تکه تکه ضبط شد و در کنار هم قرار گرفت.
برای ضبط این آهنگ، از شش استودیو در لس آنجلس استفاده کردند. اتفاقی که پس از آن به صورت متدی برای دیگر گروه ها تبدیل شد که قطعاتی از آهنگ های خود را دوباره ضبط و تنظیم می کردند. دیوید لیف، نویسنده زندگینامه انتقادی و در عین حال تحسین برانگیز گروه The Beach Boys در خصوص این آهنگ می گوید؛ «فقط اینکه این آهنگ در حد کمال است، آنها با ضبط این آهنگ نشان دادند که همه کار در استودیو می توان کرد.»این آهنگ همچنین تا به حال مورد ارجاعات فراوانی (اغلب در فیلم های سینمایی) قرار گرفته است که از مهم ترین آنها می توان به خواندن این آهنگ در فیلم «آسمان وانیلی» توسط تام کروز اشاره کرد.

پی نوشت
نام اصلی این آهنگ Good Vibrations است. اگر به آهنگ توجه نکنیم شاید بهترین ترجمه برای آن «احساس خوب» باشد، ولی با توجه به خاطره ای که در خصوص نام آهنگ ذکر شد، فکر کردم که ترجمه نسبتاً مناسبی است.
۱- درمین (Theremin)، ابزار الکترونیکی موسیقایی که در سال ۱۹۲۰ توسط لئون درمین در شوروی سابق اختراع شد و در اواخر دهه ۱۹۵۰ توسط «پل تنر» (نوازنده ترومبون) و مخترع آماتور «باب ویتسل» توسعه پیدا کرد. دستگاهی که توسط دو نوسانگر با فرکانس بالا (که بالای حد شنوایی انسان هم می رود) و دسته ای برای زیر و بم کردن صدا ساخته شده است. گروه The Beach Boys در سه آهنگ خود از جمله همین آهنگ از این دستگاه استفاده کرده است.
کامران معتمدی

منبع : روزنامه شرق