از امپراتوری تا دموکراسی

بحران اقتصادی فعلی را می‌توان به منزله ایستگاهی بین‌راهی دانست در سر راه رسیدن به فروپاشی امپراتوری آمریکا که اولین نشانه آن هم ۱۱ سپتامبر بود که با واکنش‌های بسیار تندمان و تجهیز سنگین کشورمان به دنیا نشان دادیم که تا چه حد نسبت به یک مشت هواپیماربا آسیب‌پذیر و ضعیف هستیم. ‌و اکنون نشانه‌ای دیگر یا ایستگاهی دیگر در مسیر این فروپاشی. هر دو حزب عمده ما با هزینه کردن ۷۰۰ میلیارد دلار پول مالیات‌دهندگان به منظور نجات موسسات مالی از ورشکستگی و سر پا نگاه داشتن آنها موافقت کرده‌اند و آن را از تصویب قانون گذرانده‌اند.
نجات موسساتی که دو ویژگی قابل ملاحظه دارند؛ آزمندی و بی‌کفایتی. راه‌حل بهتری برای این بحران مالی وجود داشت که البته لازمه آن دست کشیدن از <عقل و شعور> متداول برای مدتی طولانی بود و پرهیز دولت از دخالت در اقتصاد، که در واقع مانند طاعونی است که باید از آن دوری کرد. آزاد گذاشتن بازار معمولا کار خودش را می‌کند در نتیجه اقتصاد به رشد و عدالت راهنمون می‌شود. ‌
بیایید با یک واقعیت رو به رو شویم؛ ما هرگز بازار آزاد نداشته‌ایم. همیشه دولت‌های ما در اقتصاد دخالتی حمایت‌آمیز داشته‌اند و در واقع این دخالت مورد قبول و خوشامد ناخدایان مالی و صنعتی بوده است. آنها با دولت و سیاست‌های در مسیر گسترش آن تا وقتی در خدمت نیاز‌هایشان بوده مشکلی نداشتند. ‌
این دخالت برمی‌گردد به سال ۱۷۸۷، وقتی که پدران بنیانگذار ما برای تهیه پیش‌نویس قانون‌اساسی گرد هم آمدند. اولین تصمیم دولت جدید جبران و خرید اوراق و تعهد‌نامه‌های تقریبا بی‌ارزشی بود که در دست سفته‌بازان و سودجویان بود و این نقش و دخالت دولت در حفظ منافع بازار در طول تاریخ‌مان ادامه یافت. ‌
منطق پرداخت ۷۰۰ میلیارد دلار پول مالیات‌دهندگان به سازمان‌های مالی بزرگ یا خرید وام‌های آنها این است که این امر به تدریج و قطره چکانی به مردم برمی‌گردد ولی این کار هرگز موثر و مفید واقع نخواهد شد.
می‌توانستیم تمهید دیگری به کار گیریم که هم مطمئن باشد و هم دارای استحکام. دولت می‌توانست این پول عظیم را به مردمی بدهد که دوز و کلک بانک‌ها و سازمان‌های مالی دیگر به روز سیاه‌شان نشانده است - مالکان خانه‌های خریداری شده وامدار- و یک مهلت قانونی برای بازپرداخت وام‌هایشان اعلام کند و درضمن ایجاد مشاغلی برای آنها که تضمینی باشد برای بازپرداخت وام‌هایشان. ‌
ما سنت قضایی موفقیت‌آمیزی را داریم که می‌توانست الگویمان باشد. طرح جدید (‌) New Deal پرزیدنت روزولت که برای میلیون‌ها نفر کار ایجاد کرد، زیربنای اقتصادی را تجدید ساختار کرد و تامین اجتماعی را بنیان نهاد. این کار‌ها را می‌توان با <تامین خدمات درمانی-> خدمات درمانی رایگان برای همه - گسترش داد. ‌
همه این خدمات را با ۷۰۰ میلیارد دلار نمی‌توان انجام داد ولی می‌توانستیم بقیه‌اش را با ۶۰۰ میلیارد دلار بودجه نظامی تامین کنیم.
البته برای این کار پیش از آن باید تصمیم بگیریم دست از سر دنیا برداریم و دیگر جنگ‌افروزی نکنیم، در ضمن در حساب‌های ورم‌کرده ثروتمندان قاطعانه تعدیل ایجاد کنیم؛ با مالیات بستن بر درآمدشان و بر ثروت‌شان.
به‌طور قطع نه جمهوریخواهان و نه دموکرات‌ها زیر بار چنین کار‌هایی نخواهند رفت و فریادشان بلند خواهد شد و از همین جهت و به خاطر منافع خودشان بود که باز هم سراسیمه وارد عمل شدند و به نفع آنچه اعلامیه استقلال قولش را داده بود، پشت کردند.
در اعلامیه استقلال آمده است: دولت ایالات متحده مسوولیت دارد از حقوق مساوی و بهره‌گیری همه شهروندان از زندگی و آزادی اطمینان یابد و خوشبختی آنها را تضمین کند.
تنها چنین نگرش و شیوه‌ای می‌تواند این ملت را نجات دهد؛ نه به عنوان یک امپراتوری بلکه به عنوان یک دموکراسی.
‌ما قوانین خوبی مانند قانون ضد انحصار و... داریم که اگر به آنها عمل شود ثروت تا این حد انباشت نخواهد شد.
این کار مستلزم این است که قانون درست اجرا شود و قانون‌شکنان مجازات شوند.

نوشته‌ هاوارد زین / ترجمه پوراندخت مجلسی
منبع: گاردین

منبع : روزنامه اعتماد ملی