سخنی با کیهان نشینان

نوشتن کار سختی نیست. قلم را در دست می گیری و می نویسی. مهم این است که به عاقبت کار خود بیشتر بیندیشی، به این که نوشته ات چه تاثیری دارد; آیا می تواند مشکلی را حل کند و باری از روی دوش کسی - یا ملتی - بردارد یا این که مشکلی بر مشکلا ت قبلی اضافه می کند و بار دیگری تحمیل می نماید؟
نوشته هایی هست که می تواند مشکل قشر خاصی از مردم را حل کند یا حداقل زمینه را برای حل آن فراهم سازد. اما نوشته هایی هم هست که مشکلا ت را افزایش می دهد، یا مشکل قشر خاصی را، یا ملتی را.
پس از آن که دوره ریاست جمهوری سید محمد خاتمی به پایان رسید و دوران تنش زدایی در عرصه بین الملل به سر آمد، بار دیگر فشارهای خارجی بر ایران افزایش یافت. البته در اواخر دوران ریاست جمهوری هشت ساله خاتمی، فشارهای بین المللی برضد ایران به بهانه فعالیت های هسته ای صلح آمیز ایران تا حدودی بیشتر شده بود، اما مذاکرات مستمر ایران و کشورهای اروپایی، از تشدید فشارها و صدور قطعنامه برضد ایران جلوگیری به عمل میآورد. با آغاز دوران تازه ای که اصولگرایان جایگزین اصلا ح طلبان شده بودند، روند دیپلماسی کشور - به دلا یلی که همه ما از آن آگاهیم و در برخی گفتارها و رفتارها باید آن را جستجو کرد - به گونه ای پیش رفت که نه تنها فشارهای بین المللی برضد ایران افزایش یافت، بلکه در مدت کوتاهی سه قطعنامه از سوی شورای امنیت سازمان ملل بر ضد ایران صادر شد. هر چند تجربه نشان داده که این گونه قطعنامه ها، تاثیراتی به مراتب کمتر از آنچه که آمریکا و هم پیمانانش پیش بینی می کنند در عرصه داخلی کشور دارد، اما با این وجود، ایجاد چنین شرایطی، ضرورت یارگیری های جدید عرصه دیپلماسی از طریق رایزنی ها و مذاکرات دو جانبه و چند جانبه را افزایش می دهد.
در این میان جلب حمایت همسایگان و کشورهای منطقه، به دلیل مجاورت از اهمیت فراوانی برخوردار است; اصلی که در آغاز به کار دولت نهم چندان توجهی به آن صورت نمی گرفت اما در ادامه و با سفر محمود احمدی نژاد به کشور امارات، مشخص شد که توجه به آن همچنان در دستور کار دولتمردان قرار دارد.
سفر احمدی نژاد به امارات از آن جهت حائز اهمیت بود که نخستین سفر یک مقام عالی رتبه ایرانی به کشوری محسوب می شد که نسبت به سه جزیره ایرانی ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک ادعاهای واهی دارد. البته پس از این سفر، باز هم شاهد انتشار بیانیه شورای همکاری خلیج فارس با تکرار ادعاهای امارات در مورد جزایر سه گانه ایرانی بودیم و این امر نشان داد که برای تعامل با کشورهای منطقه و جلب حمایت آنان، باید از شیوه های مطلوب تری بهره گرفت. فراموش نکنیم که در نخستین دوره ریاست جمهوری سید محمد خاتمی، برای نخستین بار شاهد عدم درج ادعای امارات نسبت به جزایر سه گانه در بیانیه پایانی کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس بودیم. بنابراین دیپلماسی فعال، به میزان کارآمدی روش ها موثر است.
اما با همه این احوالا ت، مشکل ما در عرصه سیاست خارجی در منطقه، تنها ادعاهای امارات در مورد جزایر سه گانه ایرانی نیست. چرا که امارات سال هاست این ادعا را تکرار می کند و نتیجه ای هم از آن نمی گیرد. مشکل تازه ای که در عرصه دیپلماسی در منطقه برای کشور ایجاد شده، سرمقاله ای است که از سوی روزنامه کیهان منتشر شده و اعتراضات فراوانی در کشور بحرین ایجاد کرده است. چرا که در این مقاله، کیهان از بازگرداندن بحرین به خاک ایران دفاع کرده است. این موضوع جنجال های فراوانی برضد ایران ایجاد کرده و موجب توهین به کشور ایران از سوی برخی از مردم و مطبوعات و دست اندرکاران کشور بحرین شده است و کار به جایی رسیده که همزمان با این حوادث، منوچهر متکی وزیر امور خارجه ایران هم به منامه می رود تا در این مورد توضیح دهد و بحرینی ها هم این سفر از قبل برنامه ریزی شده را به گونه ای تفسیر کنند که گویا وزیر خارجه ایران برای عذرخواهی به آنجا رفته است!
در این موضوع تردیدی نیست که بحرین زمانی جزئی از خاک ایران بوده و اسناد تاریخی هم این موضوع را تایید می کند. اما آیا می توان سرزمینی را - هر چند کوچک - که زمانی با موافقت ایران از خاک ما جدا شده و اکنون کشور مستقلی است، پرونده آن را مفتوح سازیم و هم اکنون نیز جزئی از خاک خود بدانیم؟ آیا این موضوع موجب افزایش کدورت ها در منطقه نسبت به ایران، آن هم در شرایطی که ما نیازمند افزایش دوستانمان در عرصه سیاست خارجی هستیم نمی شود؟
جالب اینجاست که روزنامه کیهان نه تنها از این اقدام تنش برانگیز خود ابراز ندامت نکرده، بلکه همچنان بر این موضوع پافشاری می کند و در مقالات دیگری - از جمله در مقاله ای که دیروز در این روزنامه منتشر شده - باز هم ادعای قبلی را تکرار کرده است; بدون آنکه به پیامدهای منفی این اظهارنظر برای دیپلماسی کشور ما بیندیشد.
به دوستان کیهانی توصیه می شود با در نظر گرفتن منافع ملی ایران در شرایط کنونی از این روند دست بردارند. به همین دلیل است که می گویم قبل از نوشتن باید به عاقبت نوشته خود بیشتر بیندیشیم. البته گویا ما که در روزنامه های اصلاح طلب کار می کنیم بیشتر از دیگران به این کار عادت کرده ایم!

نویسنده : حمیدرضا شکوهی

منبع : روزنامه مردم سالاری