طرح نجات مالی آمریکا؛ بدترین قانون تا به حال

در حالی سخنان مردم آمریکا در هفته گذشته درباره مسائل اخیر از سوی سیاستمداران این کشور نادیده گرفته شد که این قضیه اتفاق جدیدی نیست، اما داستان نجات وال‌استریت و شرکت‌های بزرگ از بحران جدی و صدمات وارده که به دست و به علت سیاست‌های حریصانه خود این شرکت‌ها ایجاد شده است، به راستی متناقض‌ترین و بدترین قانونی است که به لحاظ اخلاقی تا به حال تصویب شده است. من نمی‌توانم به چیزی هولناک‌تر از اثرات کنونی و تبعات بعدی تصویب این قانون بر آینده مردم کشورم فکر کنم.
این طرح باعث بیشتر شدن رفاه برای ثروتمندان از محل درآمد مالیات‌پردازان معمولی جامعه است، فشار تنزل بازار از سوی دولتمردان به اقشار متوسط هدایت شده بود که در خلال فراز و نشیب‌های تصویب این لایحه بارها و بارها ابراز نارضایتی خود را اعلام کرده بودند و مخالفان اندک دیگر این طرح کسانی بودند که از جزئیات آن ‌بی‌اطلاع بودند و عده‌ای نیز که به صورت احمقانه‌ای از این طرح حمایت می‌کردند کسانی بودند که فکر می‌کردند با تصویب این طرح میلیاردها دلار جهت بهبود وضعیت اقتصادی بین مردم تزریق و تقسیم خواهد شد، غافل از اینکه فشار این طرح به سرعت پس از تصویب آن مشخص می‌شد.
نظر عامه مردم این بود که در حالی که قدرتمندان با این طرح موافقند پس ما که هستیم درباره آن نظر بدهیم؟
برای چه به حرف یکی از چندین اقتصاددانی که فکر می‌کنند مقایسه احمقانه است گوش کنیم؟
افزایش سرمایه سرمایه‌داران یک امر پیش پا افتاده بود که صریحا از تصویب این طرح می‌توانست برداشت کرد که به صورت سوسیالیستی برای ثروتمندان مطرح شده بود.
اما نظر کاندیداهای ریاست‌جمهوری درباره این قضیه چیست؟
سناتور جان مک‌کین و سناتور باراک اوباما در ابتدا موافقت آزمایشی خود را با تصویب طرح نجات اقتصادی اعلام کردند و پس از مشخص شدن بی اثر بودن تصویب این طرح به تصویب آن اصرار ورزیدند. همانطور که رون پائول گفته بود: «سیستم یک حزبی ما باز هم به جنایتی علیه مردم آمریکا دست خواهد زد.» با تصویب این طرح این شک به یقین تبدیل شد.
بسیاری از مردم طرفدار جناح‌های مختلف یکدیگر را به دلیل پیش آمدن این مشکل سرزنش می‌کنند و می‌گویند اگر این بحران در زمان جناح ما اتفاق افتاده بود به راحتی حل می‌شد.
حال چه کسی مقصر است؟ جمهوری‌خواه‌ها یا دموکرات‌ها؟
دموکرات‌ها می‌گویند جمهوری‌خواه‌های قدیمی آمریکا با اشتباه در تصویب قوانین خصوصی‌سازی موجب انفجار درونی بازار وام مسکن شده‌اند. ولی تام دونلان در مجله بارونز گفته بود که مشکل کمبود یا نقص مقررات نیست بلکه مشکل، عاقلانه نبودن این مقررات است و به طور خلاصه منظور آقای دونلان این است که مقررات و سازمان‌های مجری به این ریسک‌پذیری بازار دامن زده‌اند و همچنان در حال حمایت از این قضیه هستند.
در این رابطه جمهوری‌خواهان، جناح دموکرات را به دلیل وارد کردن فشار به فانی می ‌و فردی مک جهت ایجاد فضای غیرواقعی بازار برای سرمایه‌گذاری متهم می‌کنند، آقای دونلان در این باره می‌گوید چه کسی این فشار را وارد کرده؟
گروهی از روسای جمهور و نمایندگان کنگره و همراهانشان در دپارتمان زمین و مسکن در خیال این بودند که با این قانون می‌توانند هر کسی را صاحب خانه کنند هم جمهوریخوا‌هان هم دموکرات‌ها و این ایده‌ای بود که مردم و طرفداران آنها نه می‌توانستند آن را رد کنند و نه می‌توانستند به راحتی آن‌را بپذیرند.
من عمیقا بر این باورم که سعی رون پائول، این نماینده ریزنقش تگزاسی، که صدای او در انتخابات ریاست‌جمهوری به جایی نرسید، تلاشی صادقانه بود. وی کسی بود که سعی در آگاه ساختن مردم از تبعات و وضعیت شکننده پس از تصویب این طرح داشت ولی به عنوان یک دیوانه مورد تمسخر قرار گرفت اما امروزه نظر او به عنوان یک جمهوریخواه راستگو مورد باور تعداد بیشتری از آمریکاییان قرار گرفته و جای تعجب نیست که سیستم او را کنار گذاشت.
این طرح که چند هفته گذشته توسط کنگره به تصویب رسیده ممکن است پیامد‌های وحشتناکی برای آینده مردم و مملکت داشته باشد. سرازیر کردن مازاد نقدینگی از آنچه هم‌اکنون هست یعنی رسیدن به آخر.
ما هم‌اکنون در دورانی شبیه دوران آخرین سال‌های حکومت یک امپراتوری به سر می‌بریم و شاید هیچ تفاوتی نداشته باشد اگر شما نمی‌دانید معنی این حرف و پیشگویی چیست.

منبع: بالتیمور سان

منبع : روزنامه دنیای اقتصاد