یکشنبه, ۹ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 28 April, 2024
مجله ویستا
نامه‌ای با پاکت زرد
چرا باید آدم پاكت این رنگی را انتخاب كند؟ قبل از آن‌كه درِ پاكت را ببندد داخل آن‌را نگاهی انداخت و بوی عطر بینی‌اش را پر كرد؟ كلمهٔ دیشب به چشم‌اش آمد؛ یك خط كاملاً معمولی و كمی بچگانه. البته او در مورد رعایت امانت‌داری خودش هیچ‌وقت شك نكرده بود. در ثانی صاحب نامه را نمی‌شناخت و به‌طور قطع دربین میلیون‌ها نامه كه تا آن روز از زیر دستش گذشته بود نگاه به یك پاكت‌ِ درباز با رنگ‌ِ زرد نمی‌توانست جنایت باشد. آن‌را باز كرد و شروع به خواندن كرد؛
عزیز دلم سلام؛
می‌دانم كه حالت خوب است و این روزها ناراحتی معده دیگر اذیتت نمی‌كند. حتماً گرفتاری‌های مالی خانواده‌ات هم برطرف شده است.
قشنگم؛
خیلی مایلم بدانم در این چند وقت چه لباس‌هایی پوشیده‌ای و وقتی در آینه به خودت نگاه می‌كنی آیا آن حالت به‌خصوص را به قیافه‌ات می‌دهی؟ هنوزهم بعد از حمام گوش‌هایت را با وسواس خشك می‌كنی و به دست‌هایت كرم می‌زنی؟ دلم برای دست‌‌خطت یك‌‌ذره شده است. نمی‌دانم وقتی دروغ می‌گویی باز هم انگشتان پایت را جمع می‌كنی یا نه، هنوز یادم است كه پوستت چه بویی داشت و هر روز صدایت را در ذهنم مرور می‌كنم، مبادا كه‌در طی گذشت روزها چیزی از یاد آن از دست برود.
نفسم ؛
این روزها كه در خیابان‌ها راه می‌روم در هر قدم با پاهایم آسفالت را می‌بوسم، شاید تو هم از آن نقطه گذشته باشی. به خیابان ولی‌عصر فكر می‌كنم كه باحوصلهٔ تمام سر و ته شهر را به هم وصل كرده است. احتمال گذر تو از آنجا هست، نه؟ هوا را تا ته تو می‌دهم، شاید مولكول‌های داخل بینی‌ام، چندی قبل در ریه تو فرو رفته باشند. در هر رستوران كه چیزی می‌خورم فكر می‌كنم شاید تو در آنجا روی همین صندلی، همین غذا را خورده باشی. اصلاً مگر فرقِ بین رویا و زندگی روزانه چیست؟ از كجا معلوم كه كدام حقیقت باشند؟
نصفهٔ من؛
چیزهای زیادی است كه ارتباط ما را با هم برقرار می‌كند. به آسمان نگاه می‌كنم و از او كه به آن بزرگی آنجا ایستاده و تو را می‌بیند خواهش می‌كنم كه خبرت را به من بدهد. ابرها شكل می‌گیرند و من آدمی را می‌بینم كه با تلفن صحبت می‌كند، مطالعه می‌كند و راه می‌رود. حیف كه این تصاویر صدا ندارند. به هرحال هرجا كه باشم یك مقدار آن طرف‌تر (مثلاً پنجاه كیلومتر) تو هم قرار داری و من از این موضوع مطمئنم.
زمین ما را به‌هم وصل می‌كند. و حتی اگر در آن سوی كره خاكی بروی، وقتی به مجری اخبار شبكه یك فكر می‌كنم كه تو نگاهش می‌كنی و با حواس جمع به او گوش می‌كنی... خوش به حالش! راستی، من هر روز هشت تا از روزنامه‌های كثیرالانتشار را می‌خرم. می‌دانم كه تو هم در هفته دست‌كم یك بار یكی از آن‌ها را نگاه خواهی كرد. مادر اطلاع‌یابی از اخبار سهیم هستیم، جایی دستهٔ همه روسری‌ها را به یك‌شكل دور گردن‌ها گره می‌زنند. بیكاری در كشور با رقم یازده درصد اعلام میشود و آمار اعتیاد به‌طور دایمی و تفننی پنج میلیون نفر تخمین زده میشود. زندگی باهمه فجایعش ادامه دارد و تو، دوست‌داشتنیِ من، همان‌وقت كه مشغول آشامیدن یك لیوان نوشابه هستی فكر نمی‌كنی كه در همین زمان پنجاه نفر بااسلحه سبك كشته شدند و من در همان حال كه به یاد تو گوجه می‌خورم و فراموش می‌كنم در دقیقه چند كودك به‌خاطر سوءتغذیه از دنیا می‌روند. اگر حافظ نمی‌گفت كه زده‌ام فالی و فریاد رسی می‌آید و فصل‌ها این‌قدر بااطمینان و مهربانی از پی هم نمی‌آمدند به تو، عزیزدلم می‌گفتم كه ما فقط یك نسل بدبخت هستیم كه میان ابتذال خودمان وحرص بزرگترهای‌مان بدجوری دست‌وپا می‌زنیم.
دل‌خوشی من؛
در طول روز مكالمات زیادی با تو دارم، حتماً تو هم آن‌ها را می‌شنوی. دیدی چند روز پیش در اوج روزهای گرم تابستان، یك‌شب باران آمد؟ آن روز صبح من به آسمان نگاه كردم تا خبری بگیرم. هیچ ابری نبود، چشم‌هایم را بستم و ده بار گفتم: «یا منشی السحاب الثقال». شب وقتی رگبار می‌زد تنها با فكر این‌كه قطره‌ها به‌صورت تو هم فرود خواهند آمد، شعف همه وجودم را می‌گرفت. احساس كردم موجودات صاحب شعور بسیاری در اطراف من لبخند می‌زنند. خدا هم ما را دوست داشت. می‌بینی! چیزهای زیادی است كه ما رابه هم وصل می‌كند. نكند فكر كنی كه من دیوانه شده‌ام. مطمئنم می‌فهمی منظورم چیست. از جلو ِ تك‌تك مراكز خرید كه عبور می‌كنم فكر می‌كنم شاید تو هم از آن‌ها بگذری و چیزی هم بخری. این روزها طلافروشی‌ها، مركز ثقل رنج‌های من هستند.
راستی! حال دوستت چه‌طور است؟ باهم خوب تا می‌كنید؟ آیا هرروز یك‌دیگر را می‌بینید؟ خیلی دوست دارم چیزهایی دربارهٔ او و رابطه‌اش با تو بدانم.
دیشب خواب جالبی دیدم، در بیغوله‌ای كه شباهت چندانی به شهر نداشت، مردم در هوای داغ با عجله رفت‌وآمد می‌كردند و عجیب آن‌كه هیچ كدام به سروصدای مهیب كلاغ‌ها كه شدیداً ترسیده بودند توجه نمی‌كردند. فضای انتزاعی در شهر حكمفرما بود. انگار یك فیلتر زرد جلوی دوربین گذاشته بودند. همه كفش‌های اشتباه به پا داشتند، به هم تنه می‌زدند و سعی می‌كردند از جوی‌های مالامال كثافت، جیب‌های خود را بیش‌تر پر كنند. آن وقت زلزله آمد و همه جا با خاك یكسان شد. از كنار ساختمان‌های خراب كه می‌گذشتم، ناگهان بدن تو را زیر آوار تشخیص دادم. تنها پاها و دست‌هایت از مچ به پایین بیرون بودند. انگشتان پایت را روی هم جمع كرده بودی و من یك دل سیر دست‌هایت را بوسیدم.
ماندانا زهرایی
منبع : پایگاه اطلاع‌رسانی دیباچه
همچنین مشاهده کنید
نمایندگی زیمنس ایران فروش PLC S71200/300/400/1500 | درایو …
دریافت خدمات پرستاری در منزل
pameranian.com
پیچ و مهره پارس سهند
خرید میز و صندلی اداری
خرید بلیط هواپیما
گیت کنترل تردد
ایران مجلس مجلس شورای اسلامی حجاب دولت سیزدهم دولت جمهوری اسلامی ایران پاکستان جنگ رئیسی گشت ارشاد امام خمینی
هواشناسی تهران تصادف پلیس شهرداری تهران قتل سیل وزارت بهداشت فضای مجازی کنکور سلامت سازمان هواشناسی
قیمت دلار قیمت خودرو مالیات خودرو بانک مرکزی دلار بازار خودرو قیمت طلا سایپا ارز مسکن ایران خودرو
زنان وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی محمد خزاعی سریال سینمای ایران تلویزیون سریال پایتخت موسیقی سینما فیلم ترانه علیدوستی قرآن کریم
کنکور ۱۴۰۳ خورشید
اسرائیل رژیم صهیونیستی فلسطین غزه آمریکا جنگ غزه روسیه چین اوکراین حماس عربستان ترکیه
فوتبال پرسپولیس استقلال فوتسال بازی باشگاه پرسپولیس جام حذفی آلومینیوم اراک تراکتور تیم ملی فوتسال ایران سپاهان بارسلونا
هوش مصنوعی تبلیغات فناوری گوگل سامسونگ اپل ناسا بنیاد ملی نخبگان آیفون
دندانپزشکی خواب بارداری کاهش وزن مالاریا