تئاتریزه شدن صحنه سیاست در ایتالیا

با انتخاب شدن برلوسکونی به عنوان نخست وزیر ایتالیا باید به تماشای قسمت دیگری از سریالی نشست که ایتالیای سیاسی از اوایل سال های ۱۹۹۰ درآن ایفای نقش می کند. از نظر بسیاری از ناظران سیاسی بازگشت برلوسکونی به قدرت پس از ناکارآمدی چپ های میانه ناشی از پیمان شکنی یکی از تشکیلات کوچکی است که معمولاً به فروش آرای خود به بالاترین قیمت از سوی خریداران عادت دارند. همچنین بار دیگر ثابت شد که از زمان پایان سلطه دموکرات مسیحی ها ناامیدی و یأس و خستگی آنها را فراگرفته است. با این حال این انتخابات می تواند سرانجام باعث تغییراتی شود، حتی با سرکار آمدن برلوسکونی باید گفت چهره سیاسی ایتالیا در حال تغییر و تحول است.
ترکیب بندی صحنه سیاسی ایتالیا اسباب تعجب بسیاری از افراد شده است بویژه که در محور این آرایش تازه بازگشت برلوسکونی ثروتمندترین فرد ایتالیا به صحنه قرار دارد که برخی سوابق وی از دسترس قضات ایتالیایی دور مانده است و این نمی تواند خبر خوبی نه برای ایتالیایی ها و نه برای اروپایی ها باشد. شاید بزرگ ترین سؤال جاری در ایتالیا این باشد که چرا سیلویو برلوسکونی از ۱۴ سال پیش در رأس سیاست قرار دارد.
قبل از برلوسکونی هیچ فردی تا این حد فضای رسانه ای را اشغال نکرده بود. آلسیده دگاسپری که یک دموکرات مسیحی بود از سال ۱۹۴۵ تا ۱۹۵۴ به مدت ۹ سال در ایتالیا حکومت کرد. جولیو آندرئوتی هفت بار بدون این که هرگز به عنوان یک رهبر مطرح شود بر مجلس ریاست کرد. شاید تنها این بنیتو کراکسی بود که از سال ۱۹۸۳ تا ۱۹۸۶ هم رئیس حزب سوسیالیست و هم رئیس مجلس بود. سیلویو برلوسکونی در ۲۶ ژانویه ۱۹۹۴ با شعار دفاع از آزادی ها که از سوی استبداد کمونیستی تهدید می شد وارد سیاست شد و جای خالی دموکرات مسیحی و حزب سوسیالیست را پر کرد که با بازرسی های انجام گرفته درباره فساد از بین رفته بود.
یکی از کارشناسان مسائل سیاسی ایتالیا درباره برلوسکونی می گوید: اگر اقدامات وی نبود بدون تردید چپ کمونیست در مارس ۱۹۹۴ به خاطر نفوذ سنتی خود انتخابات را از آن خود می کرد و ایتالیای کنونی به خاطر آن بسیار متفاوت شده است. از سوی دیگر ایتالیا تنها کشور اروپایی است که کمونیست ها در آن بالاتر از سوسیالیست ها بودند و وراث فعلی آنان بدون کوچکترین رویگردانی از اصالتشان به راه خود ادامه می دهند.
در آن زمان برلوسکونی یک فرد ناشناخته نبود. در اوایل سال های ۱۹۸۰ وی کشور را با تأسیس نخستین شبکه تلویزیونی خصوصی از انحصار شبکه RAI درآورد و در آن برنامه هایی را پخش کرد که شبکه RAI هرگز آنها را به نمایش درنمی آورد.علاوه بر این باشگاه میلان او در صدر باشگاه های فوتبال ایتالیا قرار داشت.
ایتالیایی ها که ذاتاً افرادی خوشبین هستند افرادی را که خطر می کنند و به سختی کار می کنند و پول فراوانی به دست می آورند دوست دارند، لذا در نظر آنان جدال منافع و اتهام های منتسب به برلوسکونی از سوی چپ ها اهمیت زیادی ندارد.استفانو فولی از مفسران سیاسی ایتالیا و علاقه مند به تغییرات سیاسی ایجاد شده توسط برلوسکونی معتقد است: مفاهیم ساده، زبان صریح و آشکار و قابل فهم برای همه وی را از سایر سیاستمداران کشور متمایز می کند.طنازی ها و بذله گویی هایی که از نظر سیاسی چندان درست به نظر نمی رسد از دیگر ویژگی های برلوسکونی است.سرجیو رومانو می گوید: برلوسکونی سیاست را از قید و بند گفتمان بغرنج اخلاقی درآورد. با این که روشنفکران از این گونه کارهای برلوسکونی چندان رضایت ندارند و مایه تعجب آنها شده است اما طرفداران فوتبال و تمامی فعالان سیاسی که از کمونیسم و چپ دل خوشی ندارند حرف های برلوسکونی را می فهمند.
از نظر نیمی از ایتالیایی ها برلوسکونی هنوز تنها فردی است که می تواند بر حریفان سیاسی خود غلبه کند.

منبع : روزنامه ایران