گستاخی میهمانان عزت مداری ما

بسیاری از حامیان دولت نهم مدعی هستند که در دوره مسئولیت این دولت جایگاه ایران در عرصه بین المللی ارتقاء یافته است. این گروه از حامیان دولت، ارتقای مورد ادعای خود را ناشی از رفتار مقتدرانه در مواجهه با تحولات بین المللی می دانند و بر همین اساس، دیپلماسی دولت نهم را عزت مدارانه توصیف می کنند. این مقاله به دنبالنیت خوانی و انگیزه یابی نیست. اگر هم این نیت خوانی انجام شود قاعدتاً نتیجه آن، تایید انگیزه دولت برای پیگیری»عزت مدارانه« دیپلماسی خارجی است . اما آیا واقعاً عملکرد دستگاه دیپلماسی دولت نهم نیز منطبق با همین نیت و انگیزه است؟ شاید نگاهی به بعضی اخبار منتشره در سایت ها و روزنامه های اصولگرا و توجه به نگرانی آنها از افزایش بی حرمتی نسبت به ایرانیان در برخی کشورها، کافی باشد تا دقت و صحت بخشی از ادعاها در این زمینه را زیر سوال ببرد. علاوه بر اخبار قبلی، حضور اخیر دو مقام خارجی در ایران و نحوه برخورد همتایان ایرانی با آنها، سوالاتی در خصوص میزان رعایت »عزت« در برخورد با منافع ایران ایجاد نمود.
هفته گذشته، نماینده ویژه روسیه بار دیگر به ایران آمد تا ماموریت خود یعنی »ماله کشی« بر تاخیرهای مکرر کشورش در راه اندازی نیروگاه بوشهر را انجام دهد. البته او در این سفر در مراسمی نیز شرکت کرد که ‌‌از آنبه عنوان »پیش راه‌اندازی نیروگاه بوشهر« نام برده شد. نباید از حق گذشت که این مراسم، به اندازه کافی مورد استفاده تبلیغاتی مسئولان دولتی قرار گرفت. حتی یکی از اعضای برجسته دولت نهم، راه‌اندازی نیروگاهی که دست پخت مشترک روسیه، آلمان و بعضی کشورهای دیگر ‌می‌باشد را در راستای تحقق شعار »ما می‌توانیم« در دولت نهم دانست. در این مورد بایستی در فرصت دیگر به بحث نشست اما نکته مهم‌تر، برخورد همراه با طلب‌کاری میهمان بدحساب روسی و کمک‌سخاوتمندانه مقام ایرانی به او بود.
کرینکوی جوان - که از مراحل ابتدایی ورود به عالم سیاست، بیش از هر چیز نقش محلل را بازی کرده است- هنگامی که در برابر پرسش مکرر خبرنگاران وطن دوست ایرانی قرار گرفت با قیافه‌ای حق به جانب اعلام کرد که نمی تواند تاریخ دقیقی برای بارگذاری سوخت اصلی نیروگاه بوشهر تعیین کند و زمانی که با سماجت حق‌طلبانه خبرنگاران ایرانی مواجه شد تأکید کرد که »یک‌بار در این مورد پاسخ داده و دیگر جوابی نخواهد داد.« البته کرینکو حق دارد. زیرا اربابان او به حکام واشنگتن قول داده‌اند برخی اقدامات مرتبط با ایران را تا زمان دیدار اوباما و مدودف متوقف کنند. دلیل این موضوع هم مشخص است. لابد روس‌ها متنظرند تا پیشنهادهای جذاب آمریکارا بشنوند و پس از چانه‌زنی‌های مخصوص روسیه، قیمت خود را برای وعده شکنی نسبت به ایران بالا ببرند. این وضعیت نه برای ایران غیر منتظره است و نه چندان نگران کننده! غیر منتظره نیست زیرا ده سال است که روس‌ها امروز و فردا می‌کنند و نگران کننده نمی‌باشد زیرا همان گونه که رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام اعلام کرده است »ایران در موقعیتی قرار دارد که می‌تواند را‌‌ساً به تکمیل نیروگاه بوشهر بپردازد.« اما عدم نگرانی ایران یک بحث است و بی‌تفاوتی مسئولان ایرانی در برابر گستاخی پیمانکار حقوق بگیر ایران، بحث دیگر! بسیاری از ایرانیان که مصاحبه مشترک رئیس شرکت »روس اتم« و همتای ایرانی او را از تلویزیون دیدند، شاهد بودند که رئیس سازمان انرژی اتمی ایران از خبرنگاران هموطن خود خواست از تکرار سوال در مورد زمان قطعی راه‌اندازی نیروگاه خودداری کنند. او با رد هر نوع »تعجیل!!« در اتمام پروژه نیروگاه بوشهر اعلام کرد: حتی اگر روس‌ها بخواهند قبل از انجام تست‌های لازم، نیروگاه را راه‌اندازی کنند ما این اجازه را به آنها نخواهیم داد. البته این سخن، بسیار منطقی است اما تردیدی وجود ندارد که طرح مباحث اینچنینی و عدم تعیین محدوده زمانی برای اجرای تعهدات »روس‌های عهدشکن« دست آنها را برای تداوم عهد شکنی بازخواهد گذاشت. آیا مقام ایرانی نباید به جای کمک ‌‌به مقام بی اختیار روس، به کمک خبرنگاران ایرانی می آمد و در موضعی عزت‌مندانه، از طرف روسی می خواست که برای ایرانیان توضیح دهد وعده‌های مکرر قبلی روسیه برای راه اندازی نیروگاه، مبتنی بر کدام محاسبات فنی، مالی و سیاسی بوده است که اکنون با گستاخی از نامعلوم بودن زمان قطعی راه اندازی نیروگاه سخن می گویند؟ آیا به راستی سایر محاسبات روس ها در طراحی و راه اندازی نیروگاه نیز با همین دقت انجام شده است؟
هفته گذشته مقامات ایرانی از یک میهمان عرب نیز پذیرایی کردند. این میهمان کسی نبود جز مسئول امور خارجی در یک جزیره کوچک خلیج فارس که تا چهار دهه قبل، بخشی از خاک ایران بوده است . این شیخ عرب که رسانه های رسمی و مقامات وزارت خارجه کشورمان، او را وزیر خارجه کشور بحرین می نامند پس از آن به ایران آمد که کاخ سلطنتی رئیس او پذیرای پادشاه انگلیسی زاده اردن و دیکتاتور فرتوت مصر بود و در این ضیافت‌ها، عقده‌گشایی‌های فراوان علیه ایران انجام شد.
همچنین در روزهای قبل از سفر شیخ بحرینی به ایران، تلفن رئیس او بارها به صدا درآمده بود تا سران عربستان، مراکش، سوریه، امارات و ... و نیز چند مقام غیرعرب، همبستگی خود با بحرین را در برابر ایراناعلام کنند! اما هیچ‌گاه شنیده نشد که مقامات بحرینی از جمله شیخی که نام وزیر خارجه بر او گذاشته اندبه میهمانان حضوری و تلفنی خود ‌‌سخنانی را بگویند که در برابر دوربین‌ها در ایران گفته شد!
در جریان سفر شیخ بحرینی به ایران بعضی از مقامات ایرانی هم شادی خود را در برابر دوربین‌ها به نمایش گذاشتند زیرا میهمان بحرینی آنها از <خدشه ناپذیر بودن روابط تاریخی ایران و بحرین> سخن می‌گفت. متأسفانه هیچ کس از طرف بحرینی نپرسید کدام تاریخ ؟ آیا سرزمینی که حاکمیت مستقل آن، کمتر از چهل سال سابقه‌دارد می‌تواند از روابط تاریخی با کشوری سخن بگوید که در تاریخ هزاران ساله خود، افتخارات بزرگ ملی و دینی آفریده است؟ البته برای کسانی که همه موفقیت‌های ایران را به سه سال اخیر نسبت می‌دهند،یک دوره چهل ساله می‌تواند قدیمی و تاریخ ساز تلقی شود اما فرض کنیم که بتوان فاصله زمانی تشکیل کشور بحرین - که ناشی از توطئه‌ برخی کشورهای خارجی و نیز متاثر از ذلت پادشاه معزول ایران بوده است- تا امروز را یک دوره تاریخی به حساب آورد. آیا در همین دوره، درشت‌گویی و پرمدعایی بحرین و سایر هم پیمانان آن بر علیه ایران، بسیار برجسته‌تر از اظهار دوستی های آنها با ایران نبوده است؟ آیا به راستی حق نبود که وزیر خارجه ایران در برابر میهمان خود، او را به چالش بکشد که <چرا از ادعاهای ارضی روزمره علیه حاکمیت ایران بر سه جزیره ایرانی حمایت می‌کند اما به خاطر نقل یک سابقه تاریخی و جغرافیایی مرتبط با ایران، تا این حد با فضاسازی‌ها علیه ایران، همراهی می‌نماید>؟
به جای نمایش ذوق‌زدگی در برابر کسانی که پذیرای رسمی نیروهای نظامی آمریکا در خلیج فارس هستند وبه کوچک‌ترین بهانه، ادعاهای ضد ایرانی را مطرح یا از آن حمایت می‌کنند، آیا بهتر نبود که ضمن احترام به میهمان و تلا‌ش برای ختم غائله، طلب کاری‌های حقیقی ایران نیز در برابر رسانه‌ها مطرح می‌شد تا معنای واقعی عزت مداری در سیاست خارجی ایران، به اطلا‌ع همه جهانیان و برخی همسایگان پرمدعا برسد؟

منبع : روزنامه آفتاب یزد