راهی به حقیقت

من یک کاراته‌کا هستم و همانند بسیاری از مربیان و رهبران حقیقی رشته‌های رزمی حرفی برای گفتن ندارم، اکثر مربیان رشته‌های رزمی از قدیم تاکنون حرفی داشته‌اند از دل، همه از دل و معرفت می‌گفتند، از عشق حیقیقی می‌گفتند، از آزاده بودن و بنده کسی نبودن، از عشق سرخ و آتشین، از معرفت، از تعادل و تعالی در ورزش رزمی بودن، به عشق رسیدن و با عشق جنگیدن، به تلاش برای رسیدن به تعالی ذهن و جسم، همه از مردانگی و حفظ ارزش‌ها و سنت‌ها حرف می‌زنند و ورزش و تعلیمات هنرهای رزمی را از هر نوع که باشد با معرفت و اخلاق هماهنگ می‌دانند.
من دلم می‌خواهد مسائلی را برای همه هنرجویان همه رشته‌های رزمی روشن نمایم. همه مردم به دنبال کسی می‌گردند که او را بت خود کنند که از نظر شخصیت، قدرت، معرفت، اخلاق، معنویت و ... در سطح بالا و باور نکردنی و خارج از دسترس باشد.
اکثر هنرجویان با چنین بینشی به استاد خود می‌نگرند و حرکات او را زیر نظر می‌گیرند و ناخودآگاه استاد خود را به‌عنوان شخص برتر می‌شناسند و عاشق می‌شوند و بعضی‌ها هم به قهرمانان با چنین دیدی نگاه می‌کنند. از نظر مردم عام عشق شاید چیز قبیح و بدی باشد و در سطح ازدواج بین زن و مرد باشد ولی در اصل عشق یک جرقه است، یک شروع، چراکه انسان را بیدار می‌کند به یک جستجوگر کمال، به بهاری شدن به جوانه زدن به تازه شدن به دوباره مثل چشمه جوشیدن تبدیل می‌کند، شخص عاشق، فنا شدن را اطاعت محض را در عشق یاد می‌گیرد، صبوری را یاد می‌گیرند، مبارزه را فرا می‌گیرند و اصلی‌ترین چیزی که می‌آموزند و می‌شود، جستجوگر بودن است که انسان را به دنبال کامیاری می‌کشاند، چیزی که به انسان لذت و سرخوشی و خوشبختی ناب بدهد.
انسان در عشق به هر چیزی چنگ نمی‌زند ولی حتی اگر به‌دست آورد باز همان حفره و جای خالی و عدم رضایت در دل او پا برجاست. این حفره بزرگ و این جای خالی مخصوص عشق خدا و صحبت خاص اوست، کسی که تو را همیشه با مهربانی به آغوش می‌کشد، روزی‌ات می‌دهد، در بیماری‌ها شفایت می‌دهد، در سختی‌ها صدایت را می‌شنود و به آرامی نجاتت می‌دهد و پس از گذشت مدتی حتی فراموش می‌کنی که در چه سختی‌هائی بوده‌ای و چگونه نجات یافتی ولی با نگاهی کوچک به گذشته می‌بینی که همیشه تو را نجات داده، به آغوش کشیده روزی‌ات داده و تو آن را فراموش کردی. کسی‌که همیشه تو را می‌بیند، می‌شنود و درک می‌کند، کسی‌که حتی از خود تو به تو مهربان‌تر است دست را با عشق او پر کن تا از هر لذتی و هر محبتی بی‌نیاز شوی و همه‌چیز و همه‌کس را دوست بداری.
همهٔ حس‌های قشنگ و خوب در کلاس رزمی تعلیم داده می‌شود، یاد می‌دهند که چگونه محکم و مسلط باید بود، چگونه باوقار، متانت و با فکر باید مبارزه کرد و پیروز شد، چگونه به میدان مبارزه باید نگاه کرد و این‌که رقیب را باید یک دوست دانست چون مهلت محک زدن خود را به ما می‌دهند و ما در کلاس یاد می‌گیریم که چگونه بیاموزیم و چگونه بیاموزانیم. چه‌قدر باید صبور بود و چگونه و کجا از حق خود دفاع کنیم. رفتارهایمان را چگونه و تا چه سطحی هدایت و کنترل کنیم و عکس‌العمل‌هایمان چه‌قدر و چگونه باید باشد، سطحی، عمیق یا عجولانه.
در کلاس تمرین عشق را یاد می‌گیریم و احترام به قانون، سنت‌ها و احترام به خود و اطرافیان. احترام و ارزش و وفاداری به استاد حقیقی، حتی اگر کلامی به ما یاد داده باشد.
کلاس رزمی فقط آموزش حرکات دست و پا نیست بلکه کلاس عشق و زندگی است و شخص باهوش یاد می‌گیرد و هم یاد می‌دهد. ولی شخص خواب‌آلوده هیچ کدام را نمی‌فهمد و یاد نمی‌گیرد.
من خود یک هنرجو هستم و وفادار به همه اساتیدی که به من آموخته‌اند.

به قلم: منیژه بهادری

منبع : ماهنامه دنیای کاراته