فوق‌هادی‌ها

در آوریل ۱۹۸۶ یک دانشمند سویسی به نام (ژرژبدنورز) و دستیار آلمانیش موسوم به (کارل مولر) موفق به آزمایش جسمی شدند که در ۲۳۸ درجه زیر صفر دارای خاصیت فوق هادی است و به‌خاطر این کشف جایزه نوبل گرفتند، اما اندکی نگذشت که در آمریکا، پژوهشگر دیگری به‌نام (چینگ ـ وو ـ چو) پس از مدت‌ها آزمایش، بر ترکیب جداگانه‌ای دست یافت که در برودت ۱۸۳ درجه زیر صفر خاصیت فوق هادی پیدا می‌کند. این جسم را به راحتی می‌توان باسیستم ازت مایع در برودت مطلوب قرار داد.
یکی از مهمترین کاربردهای فوق هادی‌ها طبعاً در انتقال انرژی است که میزان ضایعات را به صفر می‌رساند. در صنایع الکترونیک و کامپیوتری کاربرد مواد فوق هادی می‌توان سرعت و دقت و ظرافت این وسایل را چندین برابر سازد. در ایجاد میدان‌های مغناطیسی بسیار قوی که در صنایع اتمی مورد نیاز است نیز فوق هادی‌ها مشکلات موجود را از میان خواهند برد.
با استفاده از خاصیت مغناطیسی فوق‌هادی‌ها که معکوس آهن‌ربای معمولی است می‌توان ترن‌هائی ساخت که بی‌نیاز از ریل در فاصله اندکی از سطح به حال معلق در هوا با سرعت ۵۰۰ کیلومتر در ساعت حرکت خواهند کرد. نمونه‌ای از این ترن‌‌های سریع‌السیر هم‌اکنون در ژاپن ساخته شده و با موفقیت مورد آزمایش قرار گرفته است، اما چون با سیستم خنک کننده هلیوم مایع کار می‌کند پرهزینه است. کشف فوق‌العاده است به‌طوری کهکارشناسان آن را با اختراع ترانزیستور و کامپیوتر مقایسه می‌کنند و هم‌اکنون ده‌ها هزار دانشمند و متخصص در کشورهای صنعتی جهان دست بکار پژوهش‌های پیگیر در این زمینه هستند و یکی از هدف‌هایشان یافتن اجسام و ترکیبات تازه‌ای است که دارای خصیت فوق‌ هادی در درجات حرارت معمولی باشند و بتوانند بدون هرگونه خنک کننده‌ای ـ حتی ازت مایع ـ مورد استفاده قرار گیرد [ایرج مستعان ـ ۴۲].

۴۲ ـ مجله علم و زندگی

منبع : مطالب ارسال شده