بررسی و مقایسه تاثیر سه روش تمرینی پرشهای عمقی بر شاخصهای الکترومایوگرافی ورزشکاران ۱۶ تا ۱۸ ساله باشگاهی

هدف از انجام این پژوهش، بررسی و مقایسه سه روش تمرین پلایومتریک (پرشهای عمقی) بر شاخصهای الکترومایوگرافی (آمپلی تود یا طول امواج و فرکانس یا تعداد پتانسیلهای عمل عضلات پهن داخلی و راست رانی) در ورزشکاران ۱۶ تا ۱۸ ساله باشگاهی است. در این مطالعه، ۴۵ نفر از دانش آموزان دبیرستان تربیت بدنی و علوم ورزشی "پوریای ولی تهران"، به روش تصادفی انتخاب و پس از انجام آزمون توانایی برای شرکت در تمرین پرشهای عمقی، به سه گروه ۱۵ نفری تقسیم شدند. هر سه گروه به مدت ۱۶ جلسه، تمرین پرشهای عمقی را به سه شکل متفاوت انجام دادند. آزمودنیهای بدین ترتیب تمرینها را به اجرا درآوردند: گروه A، پرشهای عمقی با کمترین زمان تماس پاها به زمین در لحظه فرود و بلافاصله حداکثر پرشهای عمودی ( DJ-H/T یا BDJ)، آزمودنیهای گروه B، پرشهای عمقی با حداکثر سه ثانیه مکث در فرود، همراه با خم کردن زانوها و در پی آن حداکثر پرشهای عمودی (DJ-H یا CMJ) و آزمودنیهای گروه C، پرشهای عمقی همانند گروه B اما همراه با جلیقه های حاوی وزنه ( DJ-W/H یا CMWJ). ارتفاع سکوی پرشهای عمقی و ارتفاع پرشهای عمودی برای همه آزمودنیها در سه گروه یکسان و به ترتیب ۴۰ و ۷۰ سانتی متر بود. برای اندازه گیری شاخصهای الکترومایوگرافی از دستگاه EMG استفاده شد. اندازه گیریها در سه مرحله پیش، میان و پس آزمون تکرار شد.
نتایج آزمون تحلیل واریانس ANOVA، با مقایسه میانگین شاخصهای الکترومایوگرافی در سه مرحله مذکور به طور جداگانه نشان دادند که در آمپلی تود عضله پهن داخلی، تغییرات ایجاد شده فقط در آزمودنهای گروه A از نظر آماری معنادار نبود (P=%۸). اما در مورد گروه B، با استفاده از روش LSD مشخص شد، از مرحله میان تا پس آزمون کاهش معناداری اتفاق افتاده است (P<%۱). گروه C نیز از مرحله پیش تا پس آزمون با کاهش معناداری همراه بود (P<۰.۰۰۲). همین نتایج در خصوص آمپلی تود عضله راست رانی در سه گروه تکرار شد.
نتایج مربوط به فرکانس عضلات پهن داخلی و راست رانی نشان داد، در گروه A، افزایش معنی داری رخ داده است (P<۰.۰۰۴) و (P<۰.۰۰۱)، در حالی که در دو گروه B و C تغییرات معنادار نبودند (P=۰.۵۱)، (P=۰.۲۹)، (P=۰.۱۷) و (P=۰.۰۲۶).

محمدرضا کردی
اسماعیل ابراهیمی
رضا قراخانلو
عباس علی گائینی

منبع : پایگاه اطلاعات علمی