تعریف قرآن

در فـرهـنـگ اسلام و تشیع قرآن را همواره با صفت كریم به صورت قرآن كریم ( اهل سنت ) با صفت مجید , به صورت قرآن مجید ( اهل تشیع ) می نامند و این دو صفت منشا قرآنی دارد. از قرآن مجید دوگونه تعریف می توان به دست داد. نـخـسـت تـعریف ساده و عرفی كه قرآن را كتاب مقدس و آسمانی اسلام و وحی الهی بر حضرت محمد (ص ) می داند. دوم تـعریف علمی كه قرآن را وحی نامه اعجازآمیز الهی می داند كه به زبان عربی , به عین الفاظ توسط فرشته امین وحی , جبرئیل , از جانب خداوند و از لوح محفوظ , بر قلب و زبان پیامبر اسلام (ص ) هـم اجمالا یكباره و هم تفصیلا در مدت بیست و سه سال نازل شده و حضرت (ص ) آن را بر گـروهـی از اصـحـاب خـود خوانده و كاتبان وحی ( از میان اصحاب ) آن را با نظارت مستقیم و مـسـتـمر حضرت (ع ) نوشته اند و حافظان بسیار , هم از میان اصحاب , آن را حفظ و به تواتر نقل كـرده انـد و در عـصـر پـیامبر (ص ) هم مكتوب بوده ولی مدون نبوده است , و در عصر عثمان با نظارت او طی چند سال , منتهی به حدود سال ۲۸ هجری , مدون بین الدفتین ,از سوره فاتحه تا ناس , در ۱۱۴ سوره , می گردد.
و متن آن مقدس و متواتر و قطعی الصدور است و تلاوت آن مستحب مؤكد است . ایـمـان بـه قـرآن مـجـید به توصیفی كه گفته شد و نیز معجزه الهی و سند نبوت دانستن آن و مـحـفوظ بودنش از خطا و هرگونه افزود و كاست ( تحریف ) , از ضروریات اسلام و مذهب تشیع است .
قـرآن به زبان عربی بسیار شیوایی كه مایه اعجاب فصحای عرب ( و بعدها اقوام دیگر ) گردیده و در تـاریـخ زبـان عـربی , سابقه و همانندی نداشته , در طی مدت بیست و سه سال , یعنی سراسر زمـانـی كـه حـضـرت رسـول (ص ) به وظیفه رسالت و ابلاغ پیام الهی و دعوت به اسلام اشتغال داشـتـه انـد , بـه صورت بخش بخش ( منجما یا نجوما ) بر حضرت رسول (ص ) وحی شده است و چنانچه اشاره شد حافظان , حفظش كرده و كاتبان با نوشت افزارهای بسیار ابتدایی , با خطی كه هـنـوز نـقـطـه و نـشان و علائم اعراب نداشته است , و كوفی نام داشته است , در چندین نسخه بازنویس شده است .

منبع : شبکه قرآن