رضایت چینی ها و افسوس غربی ها

سالی که از امروز (سه شنبه ۱۱ دی) وارد آن شده ایم، یعنی ۲۰۰۸ خواه ناخواه سال برپایی بیست ونهمین دوره بازی های المپیک در پکن است و ورزشی ها و حتی بسیاری از اقشار دیگر به این سال در درجه اول از این دیدگاه می نگرند.
با این اوصاف «سون های پینگ» مربی لیوشیانگ امید اول چین در این رقابت ها و رکورددار «دو»ی ۱۱۰ متر با مانع مردان جهان معتقد است برخلاف بسیاری از باورها و تبلیغات غربی ها، ترجیح می دهد شاگردانش از سیستم های «کمک دولتی» که در ورزش چین رایج است و شامل حال ملی پوشان این کشور می شود، همچنان بهره مند شوند و زیر چنین چتری به حرکت خود ادامه بدهند و همانند ورزشکاران اروپایی عمل نکنند و مستقل و متکی به اسپانسرهای شخصی نباشند. آنچه اینک در ورزش چین رواج دارد، مشابه با روالی است که پیش تر در ورزش اتحاد شوروی و آلمان شرقی سابق جریان داشت و هنوز در سیستم ورزشی روسیه دیده می شود و آن تحت پوشش قرار دادن ورزشکاران ملی پوش در یک سیستم کلی و فراگیر و تأمین خواست های آنان و ارتقای فنی شان است و در این روند، آنها احساس نگرانی چندانی ندارند و هرچه برای توفیق شان موردنیاز است، در اختیار آنها گذاشته می شود، سون های پینگ می گوید: «تا زمانی که ورزشکاران زبده چینی به طور کامل و طبق برنامه به تمرینات خود ادامه بدهند، مشکلی نخواهند داشت و تحت پوشش حمایت ها و کمک های دولتی خواهند بود. قطعا در اروپای غربی این وضع وجود ندارد و آنها افسوس و حسرت چیزی را خواهند خورد که در کشور ما وجود دارد، اما آنان از آن بی نصیب اند.»ورزش گسترده و عمومی زیر چتر حمایتی دولت، چیزی است که از دهه ۱۹۵۰ در چین باب شد و هدف آن بود که در مدارس ورزش این کشور و در سیستم های ورزشی چین ورزشکارانی ساخته شوند که از رقبای خود در غرب قوی تر و موفق تر باشند و از آنجا که از سنین خردسالی و نوجوانی گزینش و تربیت می شدند و همه چیز از یک سیستم مرکزی نشأت و خط می گرفت، می شد به رشد ریشه ای و سازمان یافته این ورزشکاران امید بست و این روال هنوز در چین مرعی و جاری است و تفاوتی در این خصوص به وجود نیامده است.
● استعدادی خاص
در سیستمی که شوروی پایه گذار آن بود و سایر کشورهای اروپای شرقی از آن تبعیت کردند و هنوز در چین تحت اجرا قرار دارد، دولت هر چیزی را که موردنیاز است برای ورزشکاران زبده نوجوان فراهم می آورد تا آنها دغدغه ای نداشته باشند و فقط به کار و تلاش بپردازند و در فکر پیشرفت رکوردهای خود باشند. این امر شامل تأمین غذا، لباس و حتی مسکن و شرایط برتر تحصیلی و تمرینی برای ورزشکاران منتخب و افرادی می شود که از بدو خردسالی و جوانی صاحب استعدادی خاص در زمینه ورزش تشخیص داده می شوند و در نتیجه چتر حمایتی فوق شامل حال شان می گردد. لیوشیانگ ۲۶ ساله که در المپیک آتن مدال طلای «دو»ی ۱۱۰ متر با مانع مردان را برد و در سال ۲۰۰۷ قهرمان جهان نیز شد و در رقابت های جهانی دوومیدانی اوزاکا هم بر سکوی نخست این ماده ایستاد، نمونه خوب و مستقیمی از روند فوق است.او از ۱۲ سالگی در یک مدرسه ورزشی در شهر شانگهای چین به آموزش گرفته شد و ابتدا به پرش ارتفاع پرداخت تا این که سون های پینگ تشخیص داد از او می توان ورزشکار بهتری در دوهای با مانع ساخت و وی را به این رده و قسمت منتقل کرد.
● بدون نگرانی
این مربی در ابتدای ۲۰۰۸ و در اوایل زمستان سرد این سال می گوید: «لیوشیانگ نمونه روشن و مستقیم روش های سیستماتیک پرورش نوجوانان زبده در ورزش چین است. او در این سیستم ها گزینش و استعدادش تشخیص داده شد و به دست ما (در مدرسه شانگهای) واگذار گشت و پس از آن نیز هرچه برای پیشرفت لازم داشته، به او ارزانی شده و حسرت هیچ چیز را نخورده است. از این طریق او و امثال وی توانسته اند هرچه توان دارند مصروف اوج گیری در رشته تخصصی خویش کنند و نگرانی نداشته باشند و حتی سلامتی ورزشکاران و مخارج تأمین آن نیز توسط دولت پرداخت می شود. در غرب اینچنین نیست و یک سری رویکردها و تدابیر شخصی ورزشکاران آنها را حمایت می کنند و این برای فتح میدان های بزرگ کافی نیست و من به این خاطر به حال آنها تأسف می خورم.»
● فتحی بزرگ تر
تفاوت سیستم ها هرچه باشد، چین براساس آنچه دارد، به فتحی بزرگ تر از همیشه در المپیک می اندیشد و می خواهد با استفاده از مزایای میزبانی برای نخستین بار در جدول مدال های این رقابت ها اول شود. چیزی که لیو شیانگ یکی از ابزار و وسایل اصلی آن به حساب می آید و باید تستی بزرگ را به فاصله هفت ماه و اندی دیگر در پکن پشت سر بگذارد.

منبع: China daily

منبع : روزنامه ایران ورزشی