تنبل، آماتور، حرفه ای

‌ تنها ۶۰ دقیقه كافی است. بله، این مقدار تحرك و فعالیت در هر روز برای كودكان ایده‌آل است اما وقتی بچه‌ها بزرگ‌تر می‌شوند، مشغله آنها بیشتر شده، زمان كافی برای تحرك و ورزش ندارند. در این بین،‌ بعضی بچه‌ها هم به فعالیت‌های ساكن و بی‌حركت مثل تماشای تلویزیون و كار با كامپیوتر روی می‌آورند كه مشكل را چندبرابر می‌كند. ضمنا اگرچه مطالعه و درس خواندن بسیار مهم است اما اگر دانش‌آموز برای این كار وقت زیادی بگذارد، برای تحرك بدنی وقت كافی باقی نمی‌ماند.
امروزه اكثر بچه‌ها از ورزش و فعالیت بدنی گریزان شده‌اند. آنهایی كه ورزشكار شده‌اند، تمام وقتشان را به ورزش اختصاص داده‌اند اما حتی در همین گروه هم می‌بینیم كه گاه تمایل به ورزش كم شده و فعالیت‌های با تحرك كمتر جایگزین آن شده‌اند.
واقعیت این است كه فعالیت بدنی برای تمام بچه‌ها در سن مدرسه، بخش مهم و اصلی حفظ سلامت جسم و روح را تشكیل می‌دهد. ورزش باعث تقویت عضلات و استخوان‌ها می‌شود و به وسیله آن، بدن می‌تواند فعالیت‌های طبیعی این سنین را به خوبی انجام دهد. ورزش باعث كنترل وزن دانش‌آموز می‌شود و احتمال چاقی و بیماری‌های ناشی از آن را كاهش می‌دهد. فكر می‌كنید چطور می‌توان یك بچه مدرسه‌ای را وادار به فعالیت بدنی كرد، به خصوص اگر اصلا اهل ورزش نباشد؟
البته فكر نكنید همه دانش‌آموزان قرار است ستاره ورزشی شوند. شما والدین عزیز باید فعالیت بدنی‌ای را انتخاب كنید كه فرزندتان از آن لذت می‌برد. مواردی مثل اسكیت، دوچرخه‌سواری، تنیس یا بدمینتون و... خوب هستند و به تمایل كودك بستگی دارند. وقتی كودك ورزش مورد علاقه‌اش را انجام دهد، وقت بیشتری به انجام آن اختصاص می‌دهد، در آن ورزش بهترین خواهد بود و هر فرصتی كه پیدا شود، دوست دارد به آن ورزش بپردازد. اما اگر فرزندتان را مجبور به انجام ورزشی كنید كه اصلا آن را دوست ندارد، او را خسته و از هر چه فعالیت بدنی بیزار می‌كنید.
● اصول فعالیت بدنی برای بچه‌های ۶ تا ۸ ساله
بچه‌های كم‌سن و سال را باید با انواع فعالیت‌های بدنی و بازی‌ها آشنا كرد. تمركز شما در این دوران باید روی فعالیت‌های بدنی نشاط‌آور باشد. تركیبی از فعالیت بدنی در منزل و مدرسه بسیار عالی است، ضمن اینكه حتما برای دانش‌آموز اوقاتی را در نظر بگیرید تا به كارهای مورد علاقه‌اش برسد.
در این سنین هنوز بچه‌ها به فعالیت‌هایی مثل پریدن،‌ پرتاب كردن، ضربه زدن و دویدن و گرفتن علاقه نشان می‌دهند و چند سال وقت لازم است كه كودك بتواند این مهارت‌ها را در حد یك كودك ۱۱ ساله انجام بدهد؛ مثلا توپ را در سبد بستكبال بیندازد یا به طور تقریبا حرفه‌ای بدود. بنابراین اگر فرزندتان در این سن و سال در گروه‌های ورزشی فعالیت می‌كند، شما و مربی او نباید انتظار بیش از حد از او داشته باشید. اگر وضعیت روحی او را در نظر بگیرید، انتظارات شما معقول می‌شود. بچه‌های كم‌سن و سال آمادگی رقابت‌های جدی و سنگین را ندارند، چون نمی‌توانند فشار را تحمل كنند یا فعالیت‌های پیچیده انجام بدهند. بنابراین دنبال تیم‌ها، لیگ‌ها و كلاس‌های ورزشی باشید كه انگیزه را در فرزندتان بیشتر می‌كنند و با بهبود مهارت‌ها،‌ مشوق او می‌شوند. اگر انتخاب شما درست باشد، تیم‌های ورزشی و سایر فعالیت‌های گروهی، مهارت‌های زیادی را درباره كار گروهی و مشاركت تیمی به او یاد می‌دهند.
● هماهنگی در دانش‌آموزان ۹ تا ۱۲ ساله بیشتر است
دانش‌آموزان در این سن و سال در مهارت‌های اصولی و پایه استاد نشده‌اند و از هماهنگی بدنی بیشتر لذت می‌برند. به این ترتیب،‌ دانش‌آموزی كه بسكتبال دوست دارد، شاید در اكثر موارد نتواند توپ را به درون سبد بیندازد اما پرتاب آزاد او بسیار بهتر می‌شود و تمایل بیشتری برای تمرین دارد.
بچه‌ها در این سن و سال‌، قوانین را هم بهتر درك می‌كنند. والدین این بچه‌ها ضمن آموزش قوانین ورزشی مربوطه باید به آنها تا‡كید كنند كه هنوز اصل اولیه ورزش‌ داشتن نشاط و سلامت بدنی است،‌ حتی اگر پای مسابقه در میان باشد.
اگر دانش‌آموزی از ورزش مربوطه راضی نیست یا در آن احساس خستگی و ناتوانی می‌كند، باید فورا ورزش دیگری برایش انتخاب كنید كه به آن علاقه داشته باشد و بتواند در آن موفق شود. البته این نقل و انتقال باید بدون دعوا و مرافعه باشد. نگذارید او احساس ناتوانی و شكست داشته باشد و احساسات منفی درباره ورزش و فعالیت بدنی در او ایجاد شود.
● به دانش‌آموز كمك كنید
اگر شما والدین عزیز دوست دارید به فرزند دانش‌آموزتان كمك كنید تا یك فعالیت ورزشی انتخاب كند، باید علائق، توانایی، وضعیت جسمی و سطح درسی او را در نظر بگیرید، چون هرچه بزرگ‌تر شود، درس‌های مدرسه‌اش تخصصی‌تر و سنگین‌تر می‌شود و شاید فرصت كافی برای انجام فعالیت ورزشی مورد نظر پیدا نكند. فراموش نكنید كودكان هرچه بزرگ‌تر می‌شوند قابلیت انجام فعالیت‌های تیمی در آنها بیشتر می‌شود.
ضمنا خلق و خوی دانش‌آموز را هم در نظر بگیرید. پسربچه‌ای كه اخلاقی ملایم دارد، شاید برای ورزش كاراته مناسب نباشد یا دختربچه‌ای كه بسیار فعال است برای باله مناسب نیست و شاید والیبال برایش مناسب‌تر باشد. تركیب خصوصیات شخصیتی و توانمندی ورزشی است كه ورزش و فعالیت جسمی كودك را تحت تاثیر قرار می‌دهد.
● فرزندتان در یكی از این سه گروه قرار دارد و شما باید آن را تشخیص دهید:
▪ غیرورزشكار: این‌جور بچه‌ها ممكن است توانمندی ورزشی یا علاقه به فعالیت بدنی و یا هر دو را نداشته باشند. در سنین مدرسه خود بچه‌ها به این مساله واقف هستند و حتی گاهی به این خاطر ناراحت و اذیت می‌شوند. خطری كه این بچه‌ها را تهدید می‌كند،‌ این است كه گاهی به كل از فعالیت بدنی متنفر می‌شوند و آن را ترك می‌كنند.
▪ هر از گاهی ورزشكار: این بچه‌ها دوست دارند فعالیت بدنی داشته باشند اما ستاره ورزشی نیستند و حتی احتمال دارد كه در محیط‌های ورزشی رقابتی سرخورده شوند. اكثر بچه‌ها در این گروه قرار می‌گیرند و متاسفانه امروزه كه قهرمان‌پروری باب شده و همه به برد فكر می‌كنند، غفلت از این بچه‌ها بسیار آسان اتفاق می‌افتد. حتی اگر توانایی آنها در ورزش خیلی هم خوب نباشد، باید آنها را فعال نگهدارید.
▪ ورزشكار: این گروه از بچه‌ها توانایی ورزشكار شدن را دارند و می‌توانند تمرین‌های مكرر و رقابت‌های فشرده را تحمل كنند. بعضی بچه‌ها با خوشحالی و لذت تمام همراه با دانش‌آموزان بزرگ‌تر از خود به ورزش و فعالیت مشغول می‌شوند. در این شرایط، والدین باید از دانش‌آموزان حمایت كرده و تمام فعالیت‌های او را زیر نظر داشته باشند. باید مطمئن شوند كه فرزندشان تكالیف مدرسه را انجام می‌دهد و در زمینه درسی مشكلی پیدا نمی‌كند. ضمنا او باید استراحت كافی هم داشته باشد. حتی در این شرایط باید به او فرصت داد تا بتواند انواع فعالیت‌های ورزشی را در نظر گرفته و در صورت تمایل، نوع فعالیت خود را عوض كند.
● نیروی والدین را نباید نادیده گرفت
فرقی نمی‌كند فرزندتان در كدام گروه قرار می‌گیرد. باید به یاد بسپارید كه او منتظر راهنمایی، حمایت و تشویق شماست. ضمنا باید برای او الگو باشید. بنابراین خودتان هم ورزش كنید و دنبال فرصت‌هایی باشید كه كل خانواده با هم به فعالیت‌های بدنی و جسمی بپردازید.‌

فرشته آل‌علی

منبع : روزنامه سلامت