مشق‌های ناتمام

بهترین و مناسب‌ترین زمانی كه فرزند شما می‌تواند تكلیف‌های مدرسه‌اش را شروع كند، همان ساعت نخستین برگشت آنها از مدرسه به خانه است.
آیا شما هم از آن دسته پدر و مادرهایی هستید كه همیشه بر سر مشق نوشتن و انجام تكالیف مدرسه با فرزندانشان كشمكش‌ و جر و بحث دارند؟
آیا ساعات تكلیف نوشتن فرزندانتان خیلی به شما سخت می‌گذرد؟ اگر پاسخ شما به هر یك از این سؤالات مثبت باشد، به همان درد مشترك بسیاری از والدین مبتلا هستید. در اینجا راه‌حل‌های مفیدی آورده شده كه به تصحیح برخی از دیدگاه‌ها و عقاید نادرست والدین درباره تكالیف روزانه، می‌پردازند و به این وسیله می‌توانند در حل مشكلات رایج مشق نوشتن بچه‌ها به كمك‌تان بیایند.
در واقع برخی از والدین درباره تكالیف روزانه فرزندانشان باورها و عقاید نادرستی دارند كه همین‌ها سبب اختلال در روند طبیعی انجام تكالیف می‌شوند.بسیاری از والدین می‌گویند: «من باید به فرزندم كمك كنم تا مشق‌هایش را بنویسد چون او نمی‌تواند از تكالیفش سردربیاورد.»
بعضی از والدین فكر می‌كنند كه فرزند دانش‌آموزشان برای انجام تكلیف‌هایش به كمك احتیاج دارد. معلمان در مدرسه دروس و مهارت‌هایی را به دانش‌آموزان یاد می‌دهند و با دادن تكالیف روزانه قصد‌ دارند كه او این مهارت‌ها را در خانه تمرین كرده، آموزه‌هایش را تكرار نماید و به كار گیرد.
اگر فرزند شما در كلاس به درس‌ها توجه كرده باشد، راجع به چگونگی انجام تكالیفش راه و روش‌هایی كلی را می‌داند و این طور نیست كه اصلاً نداند باید چه كار كند. البته گاهی آنها وانمود می‌كنند كه نمی‌دانند چه طور تكلیف‌ها را انجام دهند و در دل به امید این هستند كه پدر یا مادر پاسخ همه سؤالات و تمرین‌ها را به آنها بگویند.
بسیاری از والدین همواره وحشت دارند كه مبادا فرزندشان رویدادی ناخوشایند و منفی را تجربه كند، ولی این ترس بیهوده و نابجاست. تجربه‌های سخت و نتایج آنها به كودكان می‌آموزند كه چه‌طور خوب و بد را از هم تمییز دهند.
اگر والدین همیشه سعی كنند كه فرزندشان هیچ وقت عواقب رویدادی را تجربه نكند، او هرگز نخواهد توانست درست را از نادرست تشخیص دهد. این كودكان در همه حال انتظار دارند كه وقتی اشتباهی مرتكب می‌شوند، ‌والدین مسئولیت خطاكاری را بر عهده گرفته اوضاع را سروسامان دهند.
حالا از منظری دیگر به این قضیه نگاه می‌كنیم: فرض كنید كه شما در محل كار به مشكلی برمی‌خورید یا با كار تازه‌ای روبه‌رو می‌شوید و نمی‌دانید كه چگونه باید پیش بروید و از اوضاع سردرنمی‌آورید. حالا بگویید ببینم كه برای حل مشكلتان از یك كارمند بالا دست خودتان كمك می‌گیرید یا از كارفرمایتان راهنمایی می‌خواهید؟
پاسخ چیزی نیست جز كمك خواستن از كارفرما. به همین ترتیب فرزند شما باید مشكلات درسی‌اش را از معلمش بپرسد و از او راهنمایی بخواهد. البته منظور من این نیست كه شما اصلاً كاری به كار این دانش‌آموز كوچك نداشته باشید و همه چیز را به معلم واگذار كنید. بلكه تاكید من راجع به تكالیف هر شب است.
اگر قرار بر این باشد كه شما هم به همراه فرزندتان دیكته بنویسید، مسئله حل كنید، جمله بسازید، انشا بنویسید یا نقاشی بكشید، هم شما و هم این دانش‌آموز وابسته به شما با مشكل مواجه خواهید شد. لازم است كه پدر و مادر در حین انجام تكالیف، گاه به گاه به فرزندشان سر بزنند و در جریان كارش قرار بگیرند ولی كمك همیشگی دردسرساز خواهد بود.
آگاه‌ترین منبعی كه می‌تواند به شما در این خصوص كمك كند، معلم فرزندتان است. از او بپرسید كه فرزند شما برای انجام تكالیفش چقدر به كمك احتیاج دارد. اگر معلم گفت كه او كاملاً در كلاس به درس‌ها توجه می‌كند و تمرین‌های كلاسی را به خوبی و بدون كمك دیگران انجام می‌دهد، به احتمال زیاد این آقا یا خانم كوچولوی شیطان فقط پدر و مادرش را دست انداخته و تنها وانمود می‌كند كه به كمك شما نیاز دارد.
اگر معلم فرزندتان گفت كه او مرتب در حال چرت‌زدن و حواس‌پرتی و خیال‌بافی است و نمی‌تواند روی درس‌ها تمركز كند، بهتر است كه درباره این علایم با پزشكی مشورت كنید. گاهی اوقات برخی از بیماری‌های جسمی یا روحی باعث پدید آمدن اینچنین رفتارهایی می‌شوند.
بهترین مكان برای انجام تكالیف مدرسه، اتاق خود فرزندتان است یا هر اتاق دیگری كه تنها به همین كار اختصاص دارد. وجود یك مكان معین و به دور از محرك‌های محیطی باعث می‌شود كه او راحت‌تر بتواند تمركز كند و در ضمن شما هم به راحتی كنارش نباشید تا مدام ازتان كمك بخواهد. برخی از پدر و مادرها بر این باور پافشاری می‌كنند كه «فرزند من همیشه دوست دارد در اتاق خوابش باشد و هرگز قبول نمی‌كند كه تكلیف‌هایش را آنجا انجام دهد.»
بسیاری از والدین می‌گویند كه بچه‌های آنها ترجیح می‌دهند عوض اینكه در اتاق نشیمن و كنار اعضای دیگر خانواده بازی كنند، به اتاق خودشان بروند و ساعات متمادی را همان جا بگذرانند.
باید بگوییم كه این در واقع یك بازی ساخته بچه‌هاست. این طور نگاه كنید: فرزند شما می‌داند تا زمانی كه حرفتان را قبول نكند یا از قانون شما تبعیت نكند، همچنان باید در اتاق خواب كار انجام دهد به همین خاطر كاری می‌كند كه شما متقاعد شوید او از تبعات كارش واقعاً راضی است. رفته رفته كه شما باور كردید، قانون جدیدی اجرا می‌نمایید یا اینكه اصلاً قید و بندها را خواهید برداشت.
فرزندان شما دوست ندارند كه همه وقت‌شان را تك و تنها در اتاقشان بازی كنند، بلكه می‌خواهند در اتاق نشیمن یا آشپزخانه كنار دیگر اعضای خانواده باشند و آنجا بازی كنند. به همین خاطر یك اتاق‌خواب مناسب، به دور از هر گونه مزاحمت‌های صوتی و اسباب‌ حواس‌پرتی و قوانینی عادلانه و استوار و برآمده از نیروی پدر و مادری می‌توانند به دانش‌آموز كمك كنند تكلیف‌هایش را به طور مستقل و در زمان مناسب انجام داده و به پایان برساند. البته دقت كنید كه این شرایط و قوانین در عین قاطعیت نمی‌بایست به گونه‌ای انعطاف‌ناپذیر باشند كه فرزند شما احساس كند زندانی شده و تكالیف هر شب نیز اعمال شاقه این زندان است!
بعضی از والدین هم اصرار دارند: «بهتر است اول فرزندمان شام بخورد بعد تكلیف‌هایش را انجام دهد.»‌ این هم یكی دیگر از این عقاید نادرست است. بهترین و مناسب‌ترین زمانی كه فرزند شما می‌تواند تكلیف‌های مدرسه‌اش را شروع كند، همان ساعت نخستین برگشت آنها از مدرسه به خانه است. دانش‌آموزان باید پس از آمدن به خانه غذای مختصری بخورند و بعد انجام كارهای مدرسه‌شان را شروع كنند. غذا خوردن و نوشیدن مایعات به قدر كافی پس از بازگشت به خانه بسیار مهم است چرا كه سلول‌‌های مغز نیازمند انرژی و تجدید قوا هستند.
وقتی كه فرزند شما زودتر سراغ تكلیف‌هایش برود، با دلهره و اضطراب ساعات آخر شب مواجه نخواهد شد و می‌تواند بهتر و زودتر كارهایش را تمام كند و از باقی وقتش پیش از خواب، آن طور كه دوست دارد بهره‌ ببرد. آن دانش‌آموزانی كه تازه بعد از شام سر وقت كارهای فردایشان می‌روند، معمولاً نمی‌توانند همه آنها را انجام دهند.
نكته مهم دیگر این مقوله این است كه همیشه به جای مشخص كردن ساعت تمام شدن تكلیف‌ها، ساعت شروع آنها را به فرزندتان بگویید. مثلاً اگر به او بگویید كه باید تكلیف‌هایش را تا ساعت هفت عصر تمام كند، او سعی می‌كند تا با عجله و تند و پشت سر هم كار كند تا كارش بیش از این ساعت طول نكشد و این باعث می‌شود كه بارها اشتباه كند.
بدانید كه اگر دانش‌آموز كوچك خانه شما زودتر انجام تكلیف‌هایش را شروع كند، قبل از اینكه خسته شود و خوابش بگیرد، توانسته كارهایش را انجام دهد. آخرین ساعات شب، دانش‌آموزی خواب‌آلود و پدر یا مادری خسته و عصبانی، سناریوی تكراری بسیاری از خانه‌هاست.
از دیگر سخنان رایج پدر و مادرها این است كه «فرزند من فراموش می‌كند كه تكالیفش را به خانه بیاورد و دفتر و كتاب‌هایش را جا می‌گذارد. چطور می‌توانم رفتارش را تغییر دهم؟»
اول اینكه شما باید به روشنی با فرزندتان صحبت كنید و به او تذكر دهید كه باید همیشه تكالیفش را به خانه بیاورد و همان روز انجام دهد. در مقابل این فراموشكاری هم از امتیازاتی محروم خواهد شد.
دقت داشته باشید كه این محرومیت‌ها نمی‌بایست بیجا و در مواقعی غیر از این حالت اعمال شوند. چرا كه در آن صورت دانش‌آموز كوچك به تنبیه شدن خو می‌گیرد و خود را به همین شكل پذیرفته برای بهبودی اوضاع تلاش نخواهد كرد.
برای اینكه بفهمید آیا آن روز فرزندتان تكلیف دارد یا نه و اگر هست باید چه كارهایی انجام دهد، می‌توانید دفترچه یادداشتی به او بدهید تا تكالیف هر روز را در آن یادداشت كرده معلم آن را امضا نماید. البته بعضی مواقع هم خود مدرسه اینچنین دفترچه‌ای دارد و این بار شما نیز باید دقت داشته باشید و رسیدگی به این دفترچه را از یاد نبرید. حالا موقعیتی پیش می‌آید كه فرزند شما بیش از اندازه فراموشكار شده و نه تنها مرتب كتاب و دفترها و تكلیف‌هایش را در مدرسه جا می‌گذارد، در موارد دیگر هم بی‌دقتی می‌كند و انگار اغلب اوقات حواسش پرت است.
در اینجاست كه باید او را نزد پزشك ببرید. گاهی اوقات بعضی بیماری‌ها می‌توانند باعث فراموشی و بی‌دقتی بچه‌ها شوند. ولی اگر می‌بینید كه فرزندتان در بقیه مسائل دور و اطراف و كارهایش دقیق بوده، حافظه خوبی دارد و تنها تكالیفش را به جا می‌گذارد، به احتمال زیاد قصد دارد پدر و مادرش را بازی دهد.
شما می‌توانید با كمك گرفتن از راهكارهای بالا و تصحیح باورهای نادرست، به سریال غم‌انگیز و پرتنش آخر شب‌های خانه‌تان پایان بخشید.

آذین صحابی
www.articlerich.com

منبع : روزنامه همشهری