مصائب عظیم ماه صفر

ماه صفردومین ماه سال هجری قمری است. این ماه برای جهان اسلام و تشیع مفهوم ویژه‌ای دارد و خاطره‌ساز است زیرا یادآور خاطره‌های مختلف و مصیبت‌بار می‌باشد.در ۲۸ این ماه درسال ۱۰ هجری رحلت بزرگ رهبر نجات‌بخش و سعادت‌آفرین جهان، یعنی پیامبر اسلام(ص) رخ داد.
آن حضرت که در طی ۲۳ سال مبارزه پیگیر با دشمنان دین و چهره‌های طاغوتی زمانش، لحظه‌ای از پای ننشست، و با همه مشکلات طاقت‌فرسا، و در شرایط دشوار، با انبوه‌ دشمنان، ستیز کرد و سرانجام توانست ملتی وحشی و پراکنده را که در غرقاب جهل، خرافات و فساد و آلودگی غوطه‌ور بوده و با پستی، رذالت و جنگ و کشتار و غارت و ستم روبرو بودند، نجات دهد.
او چنین ملتی را، حکمفرمای قسمت اعظم جهان آباد و متمدن آن روز ساخت و به آنان آقایی و سروری بخشید و یک حکومت عدل و تقوی و یک جامعه توحیدی در سایه فرمان “الله” پدید آورد.
عظمت و محبوبیت آن حضرت بدان سان بود که مرگ او مدینه را لرزاند و جهان اسلام آن روز را یکپارچه در سوگ و عزا فرو برد و به طوری که مردم، بسان مادران جوان مرده ناله می‌کردند و اشک می‌ریختند.
و نیز در همین روز، شهادت فرزندش، دومین پیشوای شیعه حسن بن علی(ع) رخ داد.
او که علم و تقوی و بزرگواری، شهامت و شجاعت را از جد و پدر به ارث برده بود، پس از شهادت علی(ع) با معاویه خائن، در کشمکش بود. سرانجام در برابر توطئه ناجوانمردانه معاویه و خیانت منافقان، ناگزیر ازجنگ کناره گرفت و با معاویه پیمان صلح بست.
مواد صلح‌ به گونه‌ای بود که از یکسو معاویه را از تعیین جانشین و ولیعهد منع می‌کرد و اجازه نمی داد برنامه ضداسلامی او عملی شود و از دیگر سو مانع نابودی دوستان مومن وفداکار می‌‌شد.
و از طرف سوم این صلح، فرصتی بود تا امام حسن(ع) تجدید قوا نموده و افکار عمومی را بر ضد معاویه و بنی‌امیه و کارهای ضد اسلامی آنان بسیج کند و زمینه را برای قیام امام حسین(ع) آماده سازد.یکی دیگر از رخدادهای بزرگ این ماه، بازگشت خاندان امام حسین(ع) از سفر پرخاطره کوفه و شام است.
کسی چه می‌دانست که: امام حسین(ع) در آن حرکت حیات‌بخش خود به کربلا و قیام مقدسش بر ضد استکبار و دیکتاتوری یزید، چرا اهل‌بیت و زن و بچه را همراه می‌‌برد؟
با آنکه همه جا، بوی خون و پیام مرگ از این قیام می‌آمد و امام نیز هنگام حرکت فرمود: “آنکه از بذل جان دریغ ندارد و آماده شهادت و ملاقات با خداست با ما حرکت کند”.
پس معنای حرکت زن و فرزندان و خواهران چه بود؟ آیا جز اسارت و گرفتاری پاک‌ترین سلاله عفت ونجیب‌ترین خاندان بشری در دست رذل‌ترین انسان‌نماها و دیوسیرت‌ترین دژخیمان اموی چیز دیگری می‌توانست باشد؟
و آیا امام واقع‌نگر و آگاه از همه چیز، از این سرنوشت بی‌خبر بود؟! نه!
پس از آنکه صحرای کربلا گلگون شد و پیکر مجاهدان و شهیدان راستین به زمین افتاد کاروان اسیران به سوی کوفه و شام حرکت داده شد.
هرچند آنان در لباس اسارت بودند ولی همین اسارت نقش پاسداری و رسالت سنگین و هشدار دهنده آنان را آشکار ساخت. اولین خطابه پرشور زینب کبری دختر علی(ع) و زین‌العابدین(ع) فرزند حسین(ع) در بازار کوفه و در مجلس پسر زیاد، کوفه را لرزاند و بذر انقلاب و شورش ضد اموی را پاشید و آنگاه سخنان آتشین و شورانگیز آنان در شام، حتی درون کاخ خلافت و در اجتماع عظیم مسجد جامع دمشق، توفانی به پا کرد و کاخ ستم و تزویر و نفاق بنی‌امیه را لرزاند ... با این سخنرانی‌ها از این حرکت و نقش این اسارت آشکار شد و بازگشت پیروزمندانه اسیران به کربلا و مدینه، عظمت این رسالت و نقش روشنگرانه و بیدارسازش، روشن‌تر گردید و همه فهمیدند که چرا امام، هنگام حرکت می‌فرمود: “ان‌اله قدشاء ان یراهن سبایا ...”: خداوند خواسته آنها را اسیر ببیند.
در آخرین روز از این ماه، شهادت جانگداز پیشوای هشتم شیعه امام رضا(ع) رخ داده است. آن حضرت که پس از شهادت امام موسی بن جعفر(ع) در زندان هارون، همواره در فشار و خفقان و در محاصره دژخیمان حکومت وقت بود.
باروی کارآمدن مامون و سیاست صلح و آشتی او با خاندان رسالت! ناگزیر از هجرت به خراسان شد، و پس از یک دوره کشمکش های باطنی و مبارزه علمی و ایدئولوژیکی و شناساندن تشیع راستین و مذهب اهل‌بیت درجهان اسلام، رسمی کردن مذهب تشیع در سطح جهانی و ... مورد حسد مامون قرار گرفت و در سال ۲۰۳ هجری در سن ۵۵ سالگی به وسیله سم شهید گردید.
حرکت و هجرت امام هشتم در مسیر و ادامه همان حرکت و هجرت پیامبر(ص) و امام حسین(ع) و ... بود و در واقع کاری که امام حسین با قیام خونین خویش انجام داد امام رضا(ع!) نیز در لباس هجرت و حرکت به خراسان پیاده کرد.این مصیبت‌های بزرگ را به جهان اسلام و تشیع تسلیت می‌گوییم.

اسدالله افشار

منبع : روزنامه رسالت