تهیه‌کنندگان - THE PRODUCERS

سال تولید : ۲۰۰۵
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : مل بروکس و جاناتان سنگر
کارگردان : سوزان استرومن
فیلمنامه‌نویس : بروکس و توماس میهان برمبنای نمایش بروکس و میهان (۲۰۰۱) و فیلم‌نامه‌ای نوشتهٔ بروکس و میهان (۱۹۶۸)
فیلمبردار : جان بیلی و چارلز مینسکی
آهنگساز(موسیقی متن) : گلن کلی
هنرپیشگان : نیتان لین، ماتیو برادریک، اوما تورمن، ویل فرل، گَری بیچ، راجر بارت، آیلین اسل، مایکل مکین، دیوید هادلستن و جان لوویتس
نوع فیلم : رنگی، ۱۳۴ دقیقه


نیویورک، سال ۱۹۵۹. ̎لیو بلومِ̎ حسابرس (برادریک)، موقع بررسی دفترهای دخل و خرج ̎ماکس بیالی استاک̎ (لین)، تهیه‌کنندهٔ مفلس نمایش‌های برودوی، نتیجه می‌گیرد که در واقع یک نمایش ناموفق بیش از یک نمایش موفق می‌توان پول درآورد: یک تهیه‌کننده می‌تواند آن‌قدر از نمایش تعریف کند که وقتی برعکس، فروش نمی‌کند و مورد استقبال قرار نمی‌گیرد، حامیان مالی‌اش بعداً هرگز نپرسند که سرمایه‌هایشان کجا رفته است. ̎ماکس̎، ̎لیو̎ را مجاب می‌کند که در حقه‌ای که سرهم می‌کند به او ملحق شود و نمایشی برای ̎هیتلر̎ روی صحنه ببرند ـ موزیکالی که فروش نکردنش تضمین شده است. حق و حقوق اقتباس نمایش را از ̎فرانتس لیپکینت̎ (فرل)، یک نئونازی می‌خرند و خودش را هم برای ایفای نقش ̎هیتلر̎ انتخاب می‌کنند؛ و سپس ̎راجر دبریس̎ (بیچ)، کارگردانی بی‌استعداد را استخدام می‌کنند که وقتی ̎فرانتس̎ پایش می‌شکند، خود او نقش اصلی را به‌عهده می‌گیرد. ̎ماکس̎ از سرمایه‌‌گذارهای پیر، دو میلیون دلاری جمع می‌کند ولی وقتی کار نمایش برخلاف انتظار می‌گیرد و فروش می‌کند، بازداشت می‌شود. ̎لیو̎ با پول ̎ماکس̎ و دستیارشان، ̎اولا̎ (تورمن)، از کشور فرار می‌کند ولی موقع محاکمهٔ ̎ماکس̎، دوباره سروکله‌اش پیدا می‌شود. هر دو مرد را زندانی می‌کنند. آنان به فعالیت‌های تئاتری‌شان در زندان ادامه می‌دهند و وقتی هم آزاد می‌شوند با نمایش‌های موفقی مثل ̎کتس̎ و ̎مرگ یک دستفروش̎ ـ روی یخ ـ هم‌چنان پیش می‌تازند.
● یک اقتباس سینمائی معمولی از نمایش‌نامه‌ای که غافل‌گیری بزرگ هزاره در برودوی بود. در سال ۲۰۰۱ استرومن نمایش‌نامه‌ای را با بازی لین، برادریک، بارت و بیچ روی صحنه برد که خودش یک اقتباس از روی فیلم‌نامهٔ تهیه‌کنندگان مل بروکس در دههٔ شصت بود. فیلم با چنین پیشینه‌ای در کمپانی خود بروکس و با اضافه شدن نیکول کیدمن به ترکیب بازیگران نمایش برودوی به مرحله تولید رسید و در آخرین لحظات با کناره‌گیری کیدمن، اوما تورمن بازیگر سینمای پروژه شد. با این حال اجرای سینمائی نمایش‌نامه نتوانست موفقیت نمایش را در هالیوود هم تکرار کند. فیلم بیش از هر چیز از اجرای بی‌جان صحنه‌ها و اصرار استرومن به حفظ روح نمایشی کار لطمه خورده و بازی‌ها هم عمدتاً اغراق شده و نزدیک به همان نسخهٔ برودوی است که حدی که حتی تورمن را هم در این شکل اجرا با خود هم‌راه می‌کند.