سمعک

تا پیش از قرن بیستم آنان‌که مشکل شنوائی داشتند از سمعک‌های مکانیکی استفاده می‌کردند. این سمعک‌ها شبیه شیپورهای فلزی بود. صاحب سمعک، انتهای باریک آنرا داخل گوش خود می‌گذاشت و کسی که می‌خواست با او سخن بگوید در انتهای پهن آن فریاد می‌کشید این سمعک‌های شیژوری شکل گاهی اوقات مفید بود ولی مفید بودن آنها به میزان شنوائی فرد مورد نظر بستگی داشت علاوه بر این سمعک‌های شیپوری بزرگ و سنگین بود.
گراهام بل مخترع آمریکائی کوشید تا سمعک بهتری بسازد، بل راه صدا به علام الکتریکی و تقویت آنها را یافت اما تحقیقاتش او را بسوی اختراع تلفن کشانید تا اینکه میلرریزها چنسون سمعک الکتریکی قابل استفاده را اختراع کرد. در ۱۹۰۱ با ساخت سمعک، کارش بالا گرفت ولی این سمعک‌ها نیز مانند سمعک‌های شیپوری بزرگ و سنگین بود تا اینکه در ۱۹۳۰ سمعک‌های قابل حمل واقعی ساخته شد با این‌حال این سمعک‌ها نیز بیش از یک کیلو وزن داشت تا سرانجام در دهه ۱۹۵۰ ترانزیستور در ساخت سمعک بکار رفت و سمعک‌های کوچک قابل حمل به بازار عرضه شد اما در دهه ۱۹۷۰ ریزژردازهائی برای ساخت سمعک‌های کوچکتر نیز اختراع گشت. این سمعک را وقتی در گوش قرار دهند غیر قابل دیدن است.
● سمعک
نخستین مورد استفاده از سمعک الکتریکی توسط ملکه الکساندرا در مراسم تاجگذاری وی در انگلستان صورت گرفت.

منبع : مطالب ارسال شده