بیم ها و آرزوهای زنان افغان

شكریه پیكان (احمدی)، نماینده پارلمان افغانستان (ولسی جرگه) و رئیس كمیسیون بازماندگان شهدا و معلولان در پارلمان است. او مادر ۳ پسر و یك دختر است و می گوید: همراه با كارهای نمایندگی و كمیسیون، كارهای خانه و بچه داری را هم خودش انجام می دهد. وی درتمام طول سال های جنگ افغانستان را ترك نكرده است. او خواستار تعامل و آشنایی بیشتر با مجلس و زنان ایرانی است تا تجربه های آنها را بیشتر درك كند. او نماینده ولایت(استان) قندوز است. می گویم قندوز آخرین نقطه ای بود كه در جنگ از تصرف طالبان خارج شد. گفته می شد پایگاه طالبان و القاعده در آنجا بسیار قوی بوده است، می گوید:
قندوز پایگاه اصلی و مركز طالبان در شمال شرق كشور و آخرین جایی بود كه آنها شكست خورده و پرونده شان بسته شد، وی در پاسخ به این سؤال كه آیا انتخاب یك زن به عنوان نماینده از طرف مردم قندوز را باید واكنش آنها به سلطه پررنگ طالبان در آنجا دانست؟ می گوید: شاید بشود این طور تعبیر كرد، به هرحال مردم به من اعتماد كردند، البته بیشتر آنها مرا می شناختند، چون من در آن محل زاده شده و در آنجا زندگی كرده ام و از مردم همان محل هستم. وی می افزاید: بین زنان بیشترین رأی مردم به من بود به طوری كه در ردیف مردان در پارلمان قرار گرفتم، چون بین همه زنان نماینده از بیشترین میزان رأی برخوردار بودم در كمیسیون هم ۲ نامزد بودیم كه من رأی بیشتر آورده و رئیس كمیسیون شدم. می پرسم: مسائل افغانستان در حوزه مسئولیت شما (شهدا و معلولان) خیلی زیاد است، چگونه این مسئولیت را پذیرفتید، آیا نمی ترسید از پس كارها برنیایید؟ پاسخ می دهد: خیر، نمی ترسم، در افغانستان ۳۰ سال جنگ بوده و مشكلات در سرتاسر كشور دامنگیر مردم است، اما ما در برابر مصائب مقاومت كرده ایم و نمی ترسیم و تلاش خواهیم كرد تا مشكلات حل شود. می گویم: منظور من از ترس این است كه با وجود نابسامانی اقتصادی و خیل عظیم معلولان و خانواده های شهدا شما با چه طرح و برنامه ای پیش آمده اید؟ واقعاً فكر می كنید مشكل مردم را می توانیدحل كنید؟ خانم پیكان می گوید: در طول ۳۰ سال گذشته و در جنگ ها اقتصاد كشور ما بر هم خورده و از بین رفت، با وجود این ما تلاش می كنیم مشكلات مردم را در حد وسع و توان خویش حل كنیم، دولت ما درگیر ضعف اقتصادی است وبه مشكلات معلولان وخانواده شهدا چندان توجه نمی شود، به اذعان آنها كه من را می شناسند و ازكارهایم اطلاع دارند تلاش من در قبال معلولان و خانواده شهدا زیاد بوده است و همه سعی من بر آن است كه زندگی خوبی برای آنها مهیا شود. درباره سنت های فرهنگی درست و نادرستی كه در جامعه سنتی افغانستان وجود دارد و تأثیر آنها بر كار خانم شكریه و این كه به قول معروف تیغ وی در كار به عنوان یك زن چقدر می برد؟ می گوید:
البته زنان در جامعه افغانستان هنوز راحت نیستند، هنوز جنگ در نواحی كشور جریان دارد بویژه در نواحی جنوب مشكلات خیلی زیاد است و ناامنی هم دامنگیر مردم است و ما كم و بیش از گسترش جنگ ها هراس داریم، همراه با هراس زنان از ناامنی، آزادی و رفاه هم آن چنان كه خواست زنان بوده فراهم نشده و به خواست های آنها پاسخ داده نشده است. كار برای زنان كم است و تعداد زن های بیوه و خانه نشین كه بخشی از آنها هم بی سواد هستند، زیاد است، خانم هایی هم كه كار دولتی دارند حقوق آنها كفاف زندگی شان را نمی دهد. از همه بیشتر بیوه ها مشكل دارند كه توجه دولت به معیشت آنها بسیار كم است، به صورت ثبت شده حدود ۵ هزار و ۷۰۰ زن بیوه در كشور داریم كه تعدادواقعی بیشتر است، اما به همین تعداد ثبت شده، هم كمك مؤثری صورت نمی گیرد. نماینده پارلمان افغانستان و رئیس كمیسیون معلولان و شهدا ادامه می دهد: ما در پارلمان طرح و پیشنهادهایی برای بهبود وضع زندگی معلولان و بیوه زنان مطرح كرده ایم كه در كمیسیون تصویب شده ولی هنوز مورد بررسی همه همكارانمان در مجلس قرار نگرفته است و می گویند بعد از پایان تهدیدات و مسائل امنیتی در كشور به آن خواهند پرداخت. مهم ترین محور این طرح افزایش معاش (حقوق) معلولان و بیوه زنان از ۳۵۰ افغانی به ۶ هزار افغانی برای هر معلول یا بیوه زن است كه معادل دلاری اش می شود از ماهی ۷ دلار به ۱۲۰ دلار كه این افزایش با مطالعه بودجه و عواید داخلی دولت و بودجه های توسعه ای و مالیات ها و غیره در نظر گرفته شده است .
وی ادامه می دهد: تا به حال چند بار به دولت تذكر داده ایم، اما توجه نمی كنند، اما با تلاش های كمیسیون ما، حقوق ماهیانه معلولان و نیازمندان از ۷ دلار به ۸ دلار رسیده است، اما آنچه ما تصویب كرده و خواهان اجرای آن هستیم همان ۱۲۰ دلار است. از ولایت قندوز ۷ مرد و ۲ زن نماینده در پارلمان افغانستان حضور دارند. خانم پیكان یكی از زنان نماینده این ولایت، وضع امنیتی قندوز را به نسبت ولایات دیگر خوب می داند و می گوید منطقه ما، مردمان اهل فرهنگ و دانشمند زیاد دارد و آنها نمی خواهند فریب دشمن را خورده، وارد جنگ و درگیری شوند، در پاسخ به این سؤال كه بعد از ۵ سال آیا سیاست های جامعه بین الملل درافغانستان نیازمند بازنگری نیست و بعضی از عملكرد و رویه ها اشتباه نبوده است، این زن نماینده پاسخ می دهد: اشتباهات زیاد بوده است، هنوز هم اشتباهات زیادی صورت می گیرد، چون افراد زیادی هستند كه نزدیك ۳ دهه از لوله تفنگ و ناامنی و تجارت مواد مخدر نان خورده اند و هنوز هم می خواهند به این كارها ادامه بدهند. وی درباره عملكرد و كارنامه نیروهای خارجی حاضر در افغانستان هم می گوید: به نظر من آنها در كارهایشان در حد لازم و آنچه ادعا كرده اند، موفق نیستند و دلایل را باید خودشان بگویند و پاسخ بدهند. در بخش كمك ها تا جایی كه من دیده ام آنچنان كه خواست و نیاز مردم است كمكی صورت نگرفته است. امنیت هم اوضاع خوبی ندارد و مردم از آن هراس دارند كه دامنه درگیری و ناآرامی ها به شمال و شمال شرق كشور هم كشیده شود، این ها دغدغه ها و مشكلات مشترك مردم افغانستان و زنان این كشور است. البته ما امید خود را از دست نخواهیم داد و تلاش های خود را ادامه می دهیم، در این مسیر از لطف و مهربانی و همكاری مردم هم كیش و هم زبان خویش در ایران سپاسگزار بوده و قدردان محبت های آنها هستیم، فكر می كنم زنان و نمایندگان مجالس ایران و افغانستان باید تعامل و مراودات بیشتری با هم داشته باشند.

جلال برزگر

منبع : روزنامه ایران