به کودکان فرصت دهید

آیا می‌دانید بیشترین منبع و سرمایه طبیی که از آنها استفاده نمی‌شود، چه می‌باشد؟ این سرمایه، افراد پیر، والدین و یا گروه‌های اقلیت را شامل نمی‌شود. این سرمایه و منابع طبیعی را کودکان ما تشکیل می‌دهند که ایده‌های بزرگ انرژی فراوان و نیروهای بالقوه بدون محدودیتی را دارا می‌باشند. پس چرا اغلب مواقع کمک و بازی از جانب آنها را در نظر نمی‌گیریم.
دلیل آن و پاسخ به این سؤال در عقاید کهنه‌ای نهفته است که ما در مورد کودکان داریم و هنوز به آنها عمل می‌کنیم. عقایدی مانند اینکه کودکان باید دیده شده، ولی شنیده نشوند. عقایدی که می‌گویند کودکان فقط تکه‌ای گل بی‌شکل هستند که ما باید به آنها شکل دهیم و آنها از خود روح و یا انگیزه و هدفی ندارند.
عقایدی که والدین با اعتقاد به آنها می‌گویند برای انجام هر کار فقط یک راه در جهان وجود دارد و فقط این یک راه طریقه صحیح می‌باشد و آن هم طبیعتاً راهی است که آنها والدین انتخاب می‌کنند تا اواخر دهه‌های ۶۰ و اوایل ۷۰، این اعتقادات به‌نظر صحیح می‌رسیدند تا آنکه برخی متخصصین مانند ”دکتر، ت. برازلتن“ ما را متقاعد ساختند که فعالیت نوزادان فقط منحصر به دیدن و شنیدن نیست، آنها فعالانه به پاسخ‌هائی نسبت به والدین خود نشان می‌دهند بنابراین درک محدود و محدودکننده ما از احساسات و توانائی‌های کودکان موجب چنین تصوراتی می‌شوند. در بسیاری مواقع، کودکان ما آخرین افرادی هستند که ما برای کمک، دریافت اطلاعات و یا حمایت به آنها روی می‌آوریم.
به‌عنوان نمونه، سال گذشته یکی از دوستانم از دیترویت برای مشاوره به من تلفن زد. در دبیرستان پسر او دعوائی بین دانش‌آموزان سفیدپوست و سیاه‌پوست آمریکائی درگرفته بود که موجب به‌وجود آمدن تنش نسبتاً شدیدی در آن دبیرستان گشته بود، دوست من برای ایجاد یک عقب‌نشینی کمک می‌خواست تا بتوان در طی آن راه‌حلی برای این کشمکش یافت. اولین سؤالی که من از او نمودم این بود: ”شما چقدر از خود این نوجوانان برای کناره‌گیری از دعوا کمک گرفته‌اید؟“ پاسخ یا مکثی همراه بود و بعد دوست من با شرمندگی گفت: ”ما هنوز کاری در این مورد انجام نداده‌ایم.
بالاخره بعد از گفتگوی ما، او گروهی را تشکیل داد که بیشتر افراد آن دانش‌آموز بودند. این تیم در پی سازماندهی و یافتن راهی برای دوری و کناره‌گیری از دعوا بود که عملکرد آن نیز به‌طور غیرقابل باوری، موفقیت‌آمیز از کار درآمد.
پس فقط و فقط به فرصت رشد این دانش‌آموزان بیندیشید که با بی‌توجهی بسیار زیاد ما از دست می‌رود و تنها دلیل آن این است که ما برای یاری‌های آنها ارزشی قائل نمی‌باشیم و در نتیجه از دیدگاه یک کودک، ما برای او ارزشی قائل نیستیم.
چند سال پیش یک دختر همسایه که تنها فرزند خانواده بود و با پدر و مادر پیرش زندگی می‌کرد، دوست داشت دائماً به خانه ما بیاید یک روز همسرم از او پرسید که آیا می‌تواند در تراز کردن دفتر خرج و مخارج به ما کمک کند و او آنچنان شاد شد که گوئی یک میلیون دلار به او بخشیده‌اند، همسرم روش کار را به این دختر ۱۳ ساله نشان داد و روز بعد، او برای انجام این کار به خانه ما آمد.
بعد از آن، او این‌کار را به‌طور ماهانه انجام می‌داد و چهره او در پایان این کار و وقتی خانه ما را ترک می‌کرد هزاران گفته را نشان می‌داد و شاد، مفتخر، مسئول و ارزشمند بود. کاری به سادگی تراز کردن و رسیدگی به یک دفتر حساب و مخارج آنچنان احساس رضایتی به او داده بود وصف‌ناشدنی پس از تمامی راه‌های بی‌پایانی که کودکان می‌توانند برای ما و جامعه‌شان مفید و ارزشمند باشند، آگاه شوید؛ خدمت داوطلبانه در یک پیش‌دبستانی، رساندن ذا به یک فرد بی‌خانمان، تمیز کردن محله از زباله‌ها، پس‌انداز پول در خانواده به همراه یکدیگر برای اهداف انسان‌دوستانه، انجام بعضی کارهای خارج از خانه برای پدربزرگ و مادربزرگ و پرسیدن ایده‌ها و عقاید او در مورد مسئله و مشکلی که در حال کار بر روی آن هستید.
هر روزه فرصت‌های کوچک و بزرگی برای کودکان وجود دارد تا با استفاده از آنها و دادن این فرصت‌ها به آنها کودکان خود را اعضاء ارزشمند و مفیدی در اجتماع حس نمایند و این کار نه تنها به سود خانواده و جامعه است، بلکه خود کودکان ده برابر آنها از انجام این امور بهره می‌برند. راهی بهتر برای ایجاد احساسی خوب نسبت به خود در کودکان وجود ندارد مگر کمک به آنها تا به دیگران یاری و خدمت کنند.
سخنی است که می‌گوید شما آنچه را می‌کارید، برداشت می‌کنید. اگر کودکان از پوسته خود به درآمده و بذر عشق و خدمت بپاشند، بعداً آنان احساس عشق، آرامش و صلح و کمال را برداشت خواهد نمود. در این زمان سؤالات بسیاری در مورد نوجوانان، خشونت در میان آنها، خودکشی و ... وجود دارد که شاید بهترین پاسخ در خود آنها موجود باشد، بیائید به کودکان فرصت بدهیم.

منبع : روزنامه آفتاب یزد