خشونت و سلامت

عوامل خطر خشونت جوانی (۱۰ تا۲۹ سالگی) شامل عوامل فردی، ارتباطی و اجتماعی است. عوامل فردی خشونت جوانان به عوامل بیولوژیك و خصوصیات روانی و رفتاری جوانان وابسته است. عوامل ارتباطی نیز ناظر بر تاثیر روابط كودكان و نوجوانان و جوانان با خانواده و هم‌سالان است. طبق تحقیقات، مهاجمان جوان خشن، كمتر از مهاجمان غیرخشن‌ از عواطف مثبت والدین، زندگی منظم و با برنامه و نیز نظارت والدین برخوردار بوده‌اند.
ساختار خانواده، عامل مهمی برای پیش‌بینی احتمال حملات خشونت‌بار در ادامه زندگی است. كودكان تك والد بیشتر در معرض خشونت هستند. در مطالعه‌ای، كودكانی كه تجربه جدایی والدین بین زمان تولد تا ۱۰ سالگی را داشتند، تا ۲۱ سالگی از استعداد بیشتری برای خشونت برخوردار بودند. در مطالعه دیگری تجربه زندگی با یك والد در سنین ۱۳ سالگی، پیش‌بینی‌كننده خشونت تا سن ۱۸ سالگی بود كه حمایت كمتر و منابع محدودتر اقتصادی در چنین موقعیتی، نقش تشدیدكننده دارد. به طور كلی، وضعیت اقتصادی اجتماعی پایین خانواده با احتمال خشونت در آینده مرتبط است. برای مثال در یك مطالعه ملی در ایالات متحده، شیوع حمله‌های خشونت‌بار و دزدی در میان جوانان طبقات پایین اقتصادی، اجتماعی، دو برابر جوانان طبقه متوسط بود. در لیمای‌پرو، سواد پایین مادران و تعداد زیاد افراد در خانه با خشونت جوانی مرتبط بود. با توجه به اهمیت نظارت والدین، ساختار مناسب خانوادگی و وضعیت اقتصادی مناسب در كاهش شیوع خشونت جوانان، از هم‌اكنون می‌توان افزایش خشونت جوانانی را كه خانواده آنان در اثر جنگ یا شیوع بیماری، گسسته شده یا به علت دگرگونی‌های سریع اجتماعی دچار مشكل شده‌اند، پیش‌بینی كرد. اپیدمی ایدز نیز عوارض جانبی شدیدی را برای خشونت در میان جوانان ایجاد می‌كند، به خصوص در آفریقا با حدود ۵/۱۱ میلیون كودك یتیم كه یك یا هر دوی والدین خود را بر اثر ایدز از دست داده‌اند. داشتن دوستان مجرم، باخشونت در جوانان مرتبط است.
در مطالعه‌ای رابطه رفتار خشن با داشتن دوستان مصرف‌كننده مواد مخدر مشخص شده است. از سوی دیگر، جوامعی كه جوانان در آن زندگی می‌كنند، تاثیر مهمی بر خانواده، طبیعت گروه‌های هم‌سالان و روش قرار گرفتن آنها در معرض موقعیت‌های منجر به خشونت دارند. در مناطق شهری، احتمال شركت پسران در رفتارهای خشونت‌آمیز، بیشتر از مناطق روستایی است. در مناطق شهری، سكونت در محله‌های خشن یا در مجاورت چنین محله‌‌هایی، بیش از سكونت در سایر محله‌های شهر، احتمال شركت جوانان در رفتارهای خشونت‌آمیز را افزایش می‌دهد. فعالیت دسته‌های خلافكار و وجود سلاح و مواد مخدر در یك محله، شرایط مناسبی برای افزایش وقوع خشونت فراهم می‌سازد. میزان همبستگی اجتماعی در یك جامعه بر خشونت جوانان آن موثر است. جوانانی كه در مناطقی با سرمایه اجتماعی پایین زندگی می‌كنند، در مدرسه ضعیف بوده و احتمال ترك تحصیل آنها بیشتر است. وقتی خشونت اجتماعی اتفاق می‌افتد، درگیری‌ها تنها به محله‌های خاص محدود نمی‌شود بلكه موقعیت‌‌های تحصیلی و استخدامی و نیز به میل به سرمایه‌گذاری در منطقه كاهش می‌یابد و افراد محلی كمتری تمایل به ساخت‌وساز خانه‌های جدید یا بازسازی و تعمیر ملك خود دارند. این كاهش سرمایه اجتماعی، بروز رفتارهای خشونت‌آمیز را به ویژه در میان جوانان افزایش می‌دهد و موجب رشد فزاینده بی‌اعتمادی ناشی از تخریب بسترهای اقتصادی، امكانات رفاهی و فرصت‌ها می‌شود. كاهش سرمایه‌ اجتماعی منعكس‌كننده كاهش همبستگی اجتماعی و افزایش بی‌اعتمادی در میان افراد جامعه است كه با افزایش خودكشی و شكاف‌های اقتصادی همراه است.

منبع : روزنامه سلامت