تولد - BIRTH

سال تولید : ۲۰۰۴
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : لیزی گوور، نیک ناریس و ژان لوئی پیل
کارگردان : جاناتان گلیزر
فیلمنامه‌نویس : ژان کلود کاری‌یر، میلو آدیکا و گلیزر
فیلمبردار : هریس ساویدس
آهنگساز(موسیقی متن) : الکساندر دپلا
هنرپیشگان : نیکول کیدمن، کامرون برایت، دَنی هیوستن، لورن باکال، آلیسن الیوت، آرلیس هوارد، آن هیچ و پیتر استورمار
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۰ دقیقه


̎شان̎، شوهر ̎آنا̎ (کیدمن) موقع دویدن در پارک مرکزی سکته می‌کند و می‌میرد. ̎آنا̎ دل‌باختهد همسرش بوده و مدت‌ها پس از مرگش عزادار باقی می‌ماند. اما حالا پس از گذشت ده سال وقتش رسیده که زندگی‌اش را دوباره از سر گیرد و به همین جهت بالاخره اعلام می‌کند که خیال دارد با ̎جوزف̎ (هیوستن) ازدواج کند. ̎آنا̎ به اتفاق مادرش، ̎الینور̎ (باکال) در آپارتمانی شیک در منهتن زندگی می‌کند. دیگر اعضاء خانواده و نزدیکانش عبارتند از: خواهرش، ̎لورا̎ (الیوت)، شوهر خواهرش، ̎باب̎ (هوارد) و دوستان صمیمی‌اش، ̎کلارا̎ (هیچ) و ̎کلیفورد̎ (استورمار). در جریان یک مهمانی خانوادگی ناگهان سروکلهٔ پسرکی ده‌ ساله پیدا می‌شود که ادعا می‌کند ̎شان̎ است، همان شوهر ̎آنا̎ که ده سال پیش درگذشته بود. ابتدا کسی باورش ندارد. والدین ̎شان̎ به او اخطار می‌کنند که دیگر مزاحم ̎آنا̎ نشود ولی او به هرحال دوباره به سراغ ̎آنا̎ می‌رود و ̎آنا̎ رفته‌رفته مجاب می‌شود و در نهایت اعتقاد پیدا می‌کند که ̎شان̎ واقعاً صورت تناسخ‌یافتهٔ همسرش است.
● فیلم گلیزر با موضوعی آشنا و مشابه آثار موج اخیر سینمای آمریکا دربارهٔ روح و تناسخ و دنیای ماورائی شروع می‌شود، اما هرچه جلوتر می‌رود، به طرز عجیبی شکل عوض می‌کند و لایه‌های مختلف و متنوعی به خود می‌گیرد که کیفیت نهائی‌اش را از نمونه‌های مشابه بالاتر می‌برد. فیلم در دو پردهٔ اول و دوم، با حضور پسرکی که از دنیای مردگان خبر می‌آورد، تا حدودی یادآور حس ششم (م. نایت شامالان، ۱۹۹۹) است. چیزی که باعث می‌شود تماشاگر رفته رفته فیلم را جدی‌تر بگیرد و فارغ از نشانه‌های ژانر و الگوهای موفق و ناموفق قبلی به تماشایش بنشیند، حس و حال خاص داستان و رمز و رازی است که آن‌قدر ساده و بی‌پیرایه به تصویر درآمده که حتی لحظه‌ای نمی‌گذارد از واقع‌نمائی عامدانهٔ فضاها و شخصیت‌ها دور شویم. گلیزرِ انگلیسی پیش‌ از این فقط یک فیلم بلند سینمائی و تعدادی ویدئوکلیپ ساخته که معروف‌ترینش برای ری‌دیو هد است. گلیزر با تولد، کارگردانی توانا معرفی می‌شود که می‌داند چه‌طور باید با میزانسن به خلق فضائی رازآمیز برسد و این فضاسازی را طوری جلو ببرد که تماشاگر از واقع‌گرائی روزمرهٔ آدم‌های درگیر ماجرا هم دور نشود. فیلم طراحی صحنهٔ هوشمندانه و صاحب سبکی (کارِ کوین تامپسن) دارد که در کیفیت نهائی اثر نقش جدی و مؤثری ایفا می‌کند. در کنار این، کیدمن در یکی از بهترین‌ نقش‌آفرینی‌های کارنامه‌اش یک‌تنه بار تمام تعلیق و حس و حال رازآلود فیلم را به عهده می‌گیرد (نماصحنهٔ طولانی حضورش در سالن اپرا و نمای نزدیک طولانی صورت به‌ظاهر آرام اما پر ابهام و التهابش در این زمینه مثال‌زدنی است). پایان فیلم نمونه‌ای خاص در نمایش حل و فصل ظاهری همهٔ گره‌ها و تعلیق‌های عجیب داستان و در عین حال پیچیدگی و پررنگ شدن آن در ذهن شخصیت‌ها و تماشاگر فیلم است؛ کاری که این روزها فقط از نویسندگان چیره‌دست و ورزیده شده در مکتب بزرگان برمی‌آید و کاری‌یر قطعاً یکی از این فیلم‌نامه‌نویسان است که خوشبختانه کارگردان تازه کار و بازیگر فیلم به خوبی مضمون دشوار و چندلایهٔ نوشته‌اش را درک کرده و به تصویر درآورده‌اند.