مدیریت بر همه جهان اینچنین!؟

با بررسی وعده‌ها و شعارهای منتسب به دکتر احمدی‌نژاد که از بهار ۸۴ تا بهار ۸۸ در مطبوعات به چاپ رسیده است نتایج جالبی به دست می‌آید. بعضی از این شعارها، بعداً تکذیب شد یا مورد بی‌اعتنایی قرار گرفت.
شعار «دیده شدن پول نفت بر سفره‌های مردم» که تنها سه روز قبل از انتخابات در روزنامه کیهان چاپ شد و قطعاً بر آرای مردم اثرگذار بود، با گذشت یک سال توسط احمدی‌نژاد تکذیب شد، بر وعده »دعوت از شهردار تهران به جلسات هیئت دولت« با بزرگواری چشم بسته شد و سرنوشت شعار »کابینه ۷۰ میلیونی« را نیز می‌توان در اظهارات حسن غفوری‌فرد عضو هیئت رئیسه مجلس هشتم جستجو کرد که »همه اعضای کابینه، از میان دوستان احمدی‌نژاد در شهرداری، استانداری و دانشگاه علم و صنعت، انتخاب شده‌اند!« دسته دوم، شعارهایی است که در دوره تبلیغات انتخاباتی، نشانه‌ای از آنها دیده نمی‌شد اما با گذشت چند ماه از انتخابات، به سخنرانی‌های احمدی نژاد راه یافت و در سه سال گذشته، بارها تکرار شد. »اظهارنظر در مورد هولوکاست« و تاکید بر »حل مشکلات جهان و ساختن دنیا برای ساختن ایران« نمونه‌هایی از دسته دوم شعارها می‌باشد. اما دسته سوم، شعارهایی است که هم در دوره تبلیغات انتخاباتی مورد توجه احمدی‌نژاد و تیم تبلیغاتی او بوده و هم در ۴۴ ماه پس از آن، بارها بر زبان رئیس جمهور و همکاران او جاری گشته است.
»‌‌مبارزه با مفاسد« به صورت عام و تاکید بر »مقابله با فساد اقتصادی« به صورت خاص، در رأس این گروه از شعارهای رئیس جمهور قرار دارد و این یادداشت به آن می‌پردازد تا مشخص شود تاکیدات چهارساله تا چه حد برای تحقق این شعار به احمدی‌نژاد کمک کرده است.
‌ ‌تردیدی وجود ندارد که جز با همکاری همه قوا و دستگاههای حکومتی، مبارزه با فساد به نتیجه مطلوب و ملموس نخواهد رسید. این در حالی است که رئیس جمهور سال گذشته به صراحت اعلام کرد: »برای مبارزه با فساد در میان کسانی که قدرت دستشان است، دولت تنهاست.« البته علاوه بر این تاکید کلی و مبهم، ادعاهای دیگری نیز توسط دولتی‌ها مطرح شده است که در صورت صحت آنها، همه امیدها به ناامیدی می‌گراید. مثلاً احمدی‌نژاد در اوایل سال ۸۷ بدون آنکه نام قوه قضائیه را ببرد از اینکه دستگاههای نظارتی -که وظیفه آنها مبارزه با مفاسد اقتصادی است- وجود مفاسد را قبول ندارند ابراز تاسف کرد.اگرچه این سخن رئیس جمهور، مجلس را نیز که دارای وظایف نظارتی می‌باشد نشانه می گرفت اما برخی اظهارات صریح‌تر همکاران احمدی‌نژاد، نشان می‌داد که از نظر برخی مسئولان خود شیفته، نه تنها به همراهی مجلس برای مبارزه با فساد، امیدی وجود ندارد بلکه به ادعای آنها عده‌ای از نمایندگان مجلسبا مفسدان اقتصادی همراهی می‌کنند!‌‌
از جمله شش ماه قبل، یک مشاور رئیس جمهور، با اشاره به طرح مورد حمایت عده قابل توجهی از نمایندگان برای »الزام دولت به انتخاب رئیس کل بانک مرکزی با رای مجلس« اظهار داشت: ... » آیا انصاف است که بانک مرکزی را از دست دولت بیرون بکشند؟ حالا چرا این مسئله را مطرح می‌کنند؟ چون اگر این کار را نکنند دست دزدها و آن دو سه هزار نفر خاص رو می‌شود و پول‌های میلیاردی که می‌خورند، مشخص می‌شود« . البته این آقای مشاور، گناه زیادی نداشت. زیرا شش ماه قبل از بیان این ادعا، رئیس او در جمع مردم قم گفته بود: »برخی شبکه های انحصار، قدرتمند هستند و حتی در مراجع تصمیم‌گیری و قانونگذاری، آن چیزی را که خودشان می‌خواهند به تصویب می‌رسانند«!
اظهارنظر در مورد قوه قضائیه و مجلس، تنها به همین موارد، محدود نشده و در تمام ۵/۳ سال گذشته به نحوی ادامه داشته است. در آخرین نمونه، رئیس جمهور از اینکه قوه قضائیه، به جای اعدام جاسوس هسته‌ای او را آزاد کرده است، ابراز تاسف کرد.
مجموعه اظهارنظرهایی که چند مورد از آنها نقل شد نشان می‌دهد که به ادعای سران و حامیان دولت نهم دو قوه از سه قوه اصلی کشور، نه تنها گام مهمی برای مبارزه با فساد برنمی‌دارند بلکه خود به نحوی در توسعه فساد حتی از طریق تصویب قوانین مورد نیاز مفسدان نقش دارند! اما آیا دولت، پرونده درخشانی در مبارزه با مفاسد دارد؟ پاسخ این سوال را ‌‌می‌توان در میان اظهارات رئیس دولت و یاران او یافت. نخستین اظهار نظر دولتی، مربوط به شخص رئیس جمهور است که در ماههای ابتدایی تصدی مسئولیت، دسترسی خود به لیستی از مفسدان اقتصادی را مورد تاکید قرار داد که بنابر توصیه دوستان مشفق، از افشای آن خودداری شده است. اما از آن مهم‌تر، اظهارات یکی از مشاور ان رئیس جمهور بود که در مهر ماه گذشته، علت عزل دو رئیس کل بانک مرکزی و یک وزیر اقتصاد در دولت نهم را »بستن منفذهای گشاد« دانست که از آن »به طور میلیاردی بودجه‌های نفت به جیب عده‌ای خاص می‌رود.«
‌ به عبارت دیگر، تا حدود سه سال بعد از فعالیت دولت نهم، کسانی در راس بزرگترین تشکل‌های اقتصادی دولت قرار داشته‌اند که عدم تعویض آنها به معنای »بازبودن منفذهای گشاد برای واریز میلیاردی پول نفت به جیب عده‌ای خاص« بود.
نمونه‌های فوق کافی است تا با توجه به آنها، سخن دیروز رئیس جمهور در اصفهان را مورد بازبینی قرار دهیم: »امروز همه جهان، نیازمند مدیریت ایران شده‌اند.« راستی این مدیریت که تمام جهان به آن نیاز دارند کدام بخش از مجموعه‌ مدیریتی نظام است؟
سخنان منتسب به رئیس جمهور و همکاران او که در این یادداشت به آنها اشاره شد، در خوش‌بینانه‌ترین قضاوت، نشان دهنده کج روی در مکانیزم‌های مدیریتی قوای گوناگون کشور است. عملکرد اقتصادی و مدیریتی دولت در سه سال گذشته نیز به گونه‌ای بوده است که حتی برخی اصولگرایان حامی دولت، از فقدان استراتژی، عدم توجه کافی به مبانی کارشناسی و محدود سازی دایره مدیریت اجرایی به دوستان رئیس جمهور سخن می‌گویند، آیا »همه جهان« که رئیس جمهور از نیاز آنها به »مدیریت ایران« سخن می‌گوید، چشم به همین عملکردها دارند؟ و آیا با توجه به ادعای رئیس جمهور و همکارانش در خصوص رخنه فساد در مراکز نظارتی، قضایی و قانونگذاری کشور و اذعان به وجود منافذی در دولت برای واریز میلیاردی درآمد نفت به جیب عده‌ای خاص، سخن اخیر رئیس جمهور به معنای تلاش »همه جهانیان« برای بهره‌گیری از همین سیستم مدیریت پرمسئله باشد؟
هرگاه رئیس جمهور و همکاران او، از رقبای داخلی کینه‌ای به دل می‌گیرند بلافاصله ادعاهایی عجیب درخصوص صاحب‌نفوذان سیاسی در کشور مطرح می‌کنند. اما آیا بهتر نیست در حمله به منتقدان و مخالفان، »اندازه« نگه ‌دارند تا اگر روزی خواستند خبر نیازمندی جهان به مدیریت ایران را افشا کنند این افشاگری را با سربلندی و آسوده خیالی مطرح نمایند؟

منبع : روزنامه آفتاب یزد