«بزنگاه»

سریال های مناسبتی سازمان صدا و سیما چند سالی است که رواج بسیاری گرفته است. گاهی موضوعی ماورایی، گاهی سوژه ای طنزآمیز و در برخی دیگر درامی اجتماعی، افکار و ذهنیت ایرانیان ر ا برای مدتی مشغول به خود می سازد. تاثیرات این سریال ها بر مردم به حدی است که تا هفته ها ادبیات و محاورات مردم را تحت الشعاع قرار می دهد.
اینکه آیا تداوم این تاثیرات می تواند منجر به تغییر فرهنگ عمومی شود یا نه سوالی است که نیار به گذر زمان و تحقیقات جامعه شناسان و متخصصان امور رسانه دارد. اما آنچه ورای این موضوع حائز اهمیت می باشد، عادتی است که ما ایرانیان ظاهرا قادر به ترک آن نیستیم و آن معترض بودن به همه چیز است؟ از یاد نبرده ایم که هنگام پخش مجموعه سریال های «مهران مدیری» و سبک خاص کار وی که در هر مجموعه ادبیات خاص به خود را وارد محاورات می نمود بسیاری از زبان شناسان و اهالی ادب و هنر فریاد نابودی زبان فارسی را برمی آوردند! اما آیا زبان فارسی نابود شد؟
یا زمانی دیگر پخش سریالی با عنوان «اغما»» موجی از اعتراض پزشکان این مرزو بوم را در پی داشت، که کجایید تا ببینید که اعتماد ملت به پزشکان خدشه دار شد! گو اینکه در هر قشری متخلف پیدا نمی شود و همه ما بی عیب و نقصیم.امروز نیز صحبت از سریال «بزنگاه» است. ایرادهای ساختاری و فنی امری است که در هر اثری اعم از دیداری، شنیداری یا نوشتاری وجود دارد اما بررسی این موضوعات فرآیندی متخصصانه و منتقدانه را می طلبد. براستی اگر با طرح هر قصه در فضای رسانه گوشه ای از کشور دچار التهاب شود آیا سوژه ای برای ساخت پروژه های سینمایی و سیمایی باقی خواهد ماند؟ آیا فقر فیلمنامه نویسی در کشور با وجود داشتن یکی از غنی ترین ادبیات جهان به این دلیل نیست که هر روز بر خطوط قرمز خود افزوده ایم؟
صحبت دفاع از رویکردهای رسانه ای سازمان صدا و سیما نیست، چراکه عملکرد رسانه ملی بویژه در عدم طرح متکثر دیدگاه های سیاسی مورد انتقاد جدی است. اما در این مورد خاص به نظر می رسد بی صبری ما ایرانی ها در مواجهه با کوچک ترین انتقادات و طرح بسیار خفیف برخی از اشکالات اجتماعی احتمالی مان علت این ماجراهاست. ما انسان های کاملی نیستیم پس نباید انتظار داشته باشیم که انعکاس رسانه ای مان جدای از ماهیت وجودی مان باشد.
ضمن آنکه قصه با وجود خیر و شرهای خود شکل می گیرد و تا یک قصه نویس ابعاد شخصیت شر قصه خود را تشریح نکند، خیر قصه نمایان نخواهد شد. پس بهتر است به جای اعتراضات گاه و بیگاه بپذیریم که ما هم می توانیم بی توجه به قشری از اجتماع که بدان تعلق داریم مرتکب خطا شویم! که اگر این گونه نبود دستاوردهای سیاسی، اقتصادی و فرهنگی مان بیش از این ها بود.
به نوشته آفتاب نیوز; بسط این نگاه ماهیت سیاسی هم دارد چراکه واقع نگری در عرصه ملی با تعریف و تمجید بی دلیل و پوپولیسم سازگار نیست.
بزنگاه این بار رسانه ملی، اولین آنها نبوده و شاید آخرین آنها نیز نباشد، ولی این پرسش در گوشه ذهنمان باشد که آنقدر ها هم که می پنداریم و برایمان ذهنیت سازی می کنند، خوب نیستیم.

منبع : روزنامه ابتکار