بدون سرپناه، اقتصاد بی‌معناست

هزاران نفر از افرادی که در حادثهء توسمانی در ایالت‌های آندامان و نیکوبار هند خانه‌های خود را از دست داده‌بودند هنوز هم در چادر یا خانه‌های پیش‌ساختهء موقت زندگی می‌کنند و با وجود سه سال از گذشت آن حادثهء دردناک هنوز مکان مناسبی برای زیستن در اختیار ندارند.
در روزهای بعد از وقوع آن حادثه مقامات دولتی قول دادند که خیلی سریع _۱۰ هزار واحد مسکونی مناسب برای اسکان آسیب‌دیدگان بسازند اما کار پروژه بسیار دیرتر از زمان قول داده شده شروع ‌شد و کار هم بسیار کند پیش رفت و حالا این مساله باعث شده که بسیاری از آسیب‌دیدگان بدون سرپناه مناسب بمانند و این مساله اعتراض‌های آن‌ها را به همراه داشته باشد. برخی از این سیل‌زدگان در اقامت‌گاه‌هایی زندگی می‌کنند که سقف مناسبی ندارد و نور آفتاب یا باران مستقیم به آن‌ها می‌تابد و می‌بارد و این زندگی را برای آن‌ها بسیار سخت کرده است. آن گونه که خود آن‌ها به این مساله اذعان می‌کنند آن‌ها «فراموش شده‌های فاجعه» هستند.
آنویوما ماهوری از گروه غیردولتی و خیریهء ماهیدا ولنتوری هند که کار کمک‌رسانی به حادثه‌دیدگان را دنبال می‌کند می‌گوید: «مسالهء داشتن یک سرپناه مناسب اصلی‌ترین مشکل حادثه‌دیده‌های توسمانی است و وضعیت در این مورد اصلا مناسب نیست، چشم‌انداز آینده هم امیدوارکننده نیست و این ما را نگران می‌کند. از نظر ما حق اولیهء این افراد این است که مکان‌های مناسبی برای زندگی و سرپناهی برای گذران زندگی داشته باشند تا بتوانند به آینده فکر کنند... تا زمانی که این افراد سرپناهی نداشته باشند نمی‌توانند به نظم دادن به زندگی خود و برنامه‌ریزی برای آینده فکر کنند. در واقع زندگی آن‌ها در چنین حالتی شبیه زندگی یک انسان که به آینده‌اش فکر می‌کند نیست.»
این فعال در زمینهء کمک‌رسانی به آسیب‌دیده‌ها می‌گوید: «مشکل ما فقط بی‌سرپناه ماندن بسیاری از آسیب‌دیده‌ها نیست، حتی بسیاری از افرادی که خانه‌های خود را تحویل گرفته‌اند هم دارای مشکل هستند. در زمان ساخت خانه برای این افراد با آن‌ها یا سایر افراد مطلع محلی که بتوانند نیازهای خانواده‌های محلی را برای سازندگان توصیف کنند مشورتی نشد و این باعث شد که بسیاری از خانه‌ها به شکلی باشد که نیازهای مردم اسکان گرفته در آن‌ها را پاسخگو نباشد.
حادثهء توسمانی اقیانوس هند در نواحی آندامان و نیکوبار باعث مرگ بیش از سه هزار و ۵۰۰ نفر و بی‌خانمان شدن بیش از ۴۰ هزار نفر شد. در روزهای اولیه پس از توفان برای تمامی حادثه‌دیدگان خانه‌های موقت یا چادرهای بزرگ فراهم شد و به آن‌ها قول داده شد که در عرض یک سال به آن‌ها خانه تحویل می‌شود اما اکثر این افراد هنوز بدون خانه هستند و در آغاز سومین سال پس از حادثه هنوز بسیاری از افراد آسیب‌دیده به ساخته شدن خانه‌ای برای خود امیدی ندارند.
مناجی بدیر یکی از افرادی که در چادر زندگی می‌کند می‌گوید: «این‌جا زندگی متوقف است، وقتی خانه‌ای نداری که در آن زندگی کنی چگونه می‌خواهی به کار کردن، درآمد داشتن و پس‌انداز کردن و خریدن فکر کنی؟ در این‌جا دیگر اقتصاد بی‌معنی است، اکثر مردم این‌جا فقط با کمک‌های دولت یا اشخاص خیر زندگی خود را می‌گذرانند و کسی به فکر کارکردن نیست، امکان کار کردن هم وجود ندارد. درآمدها در این ناحیه بسیار پایین است و اگر کسی درآمد داشته باشد سعی می‌کند از این منطقه به جایی دیگر برود، جایی که حداقل سرپناه مناسبی داشته باشد.

منبع: ایندیاتودی

منبع : روزنامه سرمایه