با همه اندوه‌ها روی پای خودم ایستادم

فوتبالیست‌ عراقی که ۲ دست ندارد، برای چلسی و تاتنهام گل می‌زند
علی‌عباس، جوان عراقی در دو تیم معروف فوتبال معلولین در لندن بازی کرده است: چلسی و تاتنهام. او بازیکن بسیار خوبی است. گل می‌زند، تناسب اندام او بی‌نظیر است، بسیار با مهارت بازی می‌کند و حتی در سال ۹۸ در نگه‌داشتن توپ در هوا، رکورددار شده است. علی عباس، دست ندارد و هر دو دست او قطع شده است...
افتادن برای علی عباس بسیار خطرناک‌تر از بازیکنان سالم است بنابراین یاد گرفته وقتی تعادلش را از دست داد به یک طرف متمایل شده و بچرخد تا مشکلی پیش نیاید. او در تیم معلولان چلسی و تاتنهام بازی کرده است. علی اکنون ۱۸ ساله است و امسال درست ۶ سال از آن واقعه دردناک که در بغداد برایش اتفاق افتاد، می‌گذرد.
علی در سال ۲۰۰۳ مادر، پدر و ۱۴ نفر از اعضای خانواده‌اش را حین برخورد راکت آمریکایی‌ها به منزلشان از دست داد و در این حادثه دو دست علی قطع شد. عکس‌های زیادی در آن سال از علی گرفته شد که وضعیت دلخراش او را نشان می‌داد: بافت و نسج بازوهایش سیاه شده بود، استخوان‌ها و انگشت‌های دست او کاملا له شده و از بین رفته بود، مچ و بازویش سوخته بود و انفجار هر دو دست او را تا حدی له کرده بود که ناچار شدند هر دو را قطع کنند.
قسمت جلوی بدنش سوختگی‌های متعددی داشت ولی خوشبختانه پاهایش سالم بود و همین پاها در آینده او را دوباره به زندگی برگرداند. علی در سن ۱۳ سالگی از عراق به کویت منتقل شد تا درمان شود و بعد از اقدامات اولیه توسط تیم کویتی برای جراحی به لندن انتقال یافت.
علی می‌گوید: «بارها و بارها تحت عمل جراحی قرار گرفتم که دوران بسیار سخت و طاقت‌فرسایی بود و در تمام لحظات دوری از عزیزان آزارم می‌داد. هر چه می‌کردم آن شب وحشتناک را نمی‌توانستم فراموش کنم و هر بار اشکم سرازیر می‌شد.
بعد از مدت‌ها درمان و بازتوانی دست مصنوعی برایم طراحی شد که البته به سختی می‌توانستم از آن استفاده کنم. ترجیح دادم بدون آنها زندگی کنم و بلافاصله شروع به تمرین کردم تا پاهایم ورزیده شوند و تا حدی کار دست‌هایم را انجام دهند.
اینجا بود که خدا را شکر کردم که پاهایم سالم است چون افرادی که پای خود را از دست داده‌اند مشکلات بسیار بیشتری دارند. من با تمرین مداوم می‌توانستم با پاهایم کانال تلویزیون را عوض کنم، یا پلی‌استیشن بازی کنم و حتی مسواک بزنم البته نمی‌توانم با کمک پاهایم دست مصنوعی‌ام را به بازوهایم متصل کنم و عمویم که با من زندگی می‌کند در این زمینه به من کمک می‌کند.» علی جوانی فعال، پرتحرک و امیدوار است که همیشه لبخند بر لب دارد و علی‌رغم غم و عصبانیتی که همیشه در درون اوست اصلا شکایتی نمی‌کند. فقط هر از گاهی با نفرت از آمریکایی‌ها حرف می‌زند که زندگی و فامیل او را منهدم کرده‌اند.
او در لندن و بغداد زندگی می‌کند. در انگلستان تحصیل کرده است اما به بغداد هم سر می‌‌زند. او هوش خوبی دارد و حتی می‌تواند با پاهایش تایپ کند. فوتبال را از همان سنین ۱۴ سالگی یاد گرفته و تصمیم دارد به یک مربی حرفه‌ای فوتبال تبدیل شود اما در تمام حرف‌هایش یک جمله تکرار می‌شود: «دوست دارم هر طور شده به کشورم کمک کنم.» بازی فوتبال برای او یک تفریح نیست. یک حرفه است که روی آن فکر می‌کند و برنامه‌ریزی زندگی‌اش بر این پایه است اما هر از گاهی می‌گوید: «ای کاش می‌توانستم سیاستمدار شده و کشورم را نجات دهم. خیلی خوشحالم که با این همه اندوه و محدودیت عاطفی توانسته‌ام روی پای خودم ایستاده و به کسی نیازمند نباشم. به آینده فکر می‌کنم و سعی می‌کنم از زندگی به بهترین نحو استفاده کنم.»

ترجمه: فرشته آل‌علی
منبع: BBCNews

منبع : روزنامه سلامت